Er is eigenlijk één enkele uitgever waar ik consoles voorkoop, puur om de games van die uitgever te kunnen spelen. De naam mag geenonbekende zijn voor mensen die mij een beetje kennen, Square Enix is namelijkvoor mij synoniem aan kwaliteitsgaming. Het begon allemaal voor mij met FinalFantasy VI voor de SNES en vanaf dat moment is het eigenlijk 'bergafwaards'gegaan. Final Fantasy is met afstand mijn favoriete serie en ik hou elkeaankomende game van Square Enix nauwlettend in de gaten. Het is dan ook één vanmijn levensdoelen om alle grote titels van Square een keer gespeeld te hebbenin mijn leven. Mijn liefde voor het bedrijf gaat diep. Erg diep.Er komt echter altijd wel een moment waarop je gewoon evenwat zelfreflectie toe moet pa en. Hoezeer ik de dingen die Square Enixvoortbrengt ook graag met een roze bril op wil bekijken, ook ik moet toegevendat het bedrijf de plank zo af en toe gruwelijk mis slaat. Zo heeft Square almeerdere keren een geliefde franchise om zeep geholpen door enorm halfslachtigevervolgen uit te brengen (het erbarmelijke Dawn of Mana springt ter geest) enhebben ze daar in Tokyo een enorme liefde voor geld, wat er meer dan eens voorzorgt dat ze constant producten met een bekende naam uitbrengen om maar zoveelmogelijk geld te verdienen. Twee voorbeelden van dit laatste feit zijn de filmFinal Fantasy VII: Advent Children en de game Dirge of Cerberus: Final FantasyVII. De eerste een enorm mooie film met een zwak plot en de tweede een opvolgervan een baanbrekende RPG die helaas elke vorm van kwaliteit moet mi en. Hetziet er zelfs naar uit dat Square voorlopig nog wel even door gaat met hetuitmelken van de 'Compilation of Final Fantasy VII', net zo lang tot de uiersvan deze gouden koe zijn gereduceerd tot slappe stukken rosbief. Naast het uitmelken van bekende producten, heeft Square erook wel een handje van om bepaalde delen van franchises tot vervelens toe uitte brengen, soms met minieme verbeteringen. Neem nu het eerste deel van FinalFantasy. Sinds diens initiële release op de Famicom in 1987, is de game in acht(!) verschillende vormen verschenen, waar ik (gek als ik ben) er zeven vanbezit met de recente release op de PSP als laatste wapenfeit. De game heeftinderdaad door de jaren heen flink wat aanpa ingen gekregen, maar het spelzelf verandert niet en de kern is na al die jaren nog steeds hetzelfde. Watbetreft het dertiende deel in de serie voorzie ik niet echt tijden van glorie.Er zijn op dit moment al drie games aangekondigd die allemaal met “XIII” in detitel rond lopen en als het aan Square ligt, zullen er nog minimaal zeven gamesbij komen. Of het met het getal te maken heeft weet ik niet, maar eendergelijke strategie kan alleen maar ongeluk betekenen, toch?En toch, ondanks al deze kwade gebeurteni en en minderhoopvolle toekomstberichten, blijf ik toch ten volste vertrouwen in mijnfavoriete bedrijf. Want hoe je het ook wendt of keert, als het er écht opaankomt, dan levert Square Enix kwaliteit, zoals we van hen verwachten. Neem nu Final Fantasy Tactics: TheWar of the Lions voor de PSP. Het is dan wel een remake van eendecennium oude game, maar dankzij enkele treffende aanpa ingen en hettijdsloze spel zelf, is dit naar mijn mening het allerbeste wat je op ditmoment voor de PSP kunt krijgen. Final Fantasy XII werd geplaagd door wat fermeproblemen tijdens de ontwikkelfase, maar de game zelf is een episch spel en eenmeer dan waardige incarnatie in de serie. Crisis Core: Final Fantasy VII maaktdan wel deel uit van de eerder genoemde uitmelk-compilatie, maar de eersteberichten uit Japan stemmen al hoopvol en het blijkt dat dit deel er eindelijkeentje is om in te lijsten. Zolang Square het nog voor elkaar krijgt om dergelijketitels te produceren, dan gun ik ze die enkele mi ers van harte. Want als heter écht op aankomt, dan levert het bedrijf games van de bovenste plank. Ikschreeuw het dan ook nog steeds met trots van de daken: Square, ik hou van je!