Tomb Raider Legend speelde ik uit in negen uur en na een week of twee had ik FIFA 06 wel weer gezien, ondanks het feit dat het totaal geen slechte game was. Vroeger, toen ik nog de leeftijd had dat ik zelf zo'n ongeveer 10-jaar oud, vervelend kindje was (sarcasme anyone?), wist ik me dagen te vermaken met Outcast, in mijn ogen de beste game ooit gemaakt. Ik heb Outcast denk ik wel twee of drie keer uitgespeeld en moet nog steeds een traantje laten als ik denk aan wat Outcast II had kunnen worden. Maar goed, dat is weer een totaal ander verhaal. Waar ik me nu op richt is de term gameverslaving. En dan niet als in een algemene verslaving, maar de verslaving aan één specifiek spel. In mijn geval een 19-letterige game afkomstig uit Japan: Pro Evolution Soccer 5.

Als ik de potjes Pro Evo (zoals 'wij' Pro Evolution Soccer fans dat noemen) bij elkaar optel, kom ik denk ik werkelijk op een aaneengesloten gametijd van minstens een week. Phoe, wat ik wel niet voor wereldverbeterende daden in een week had kunnen ondernemen (geen insiders meer schrijven over frustraties over een onaangenaam moment met een gamertje?).

Wat ik me afvraag is op welk moment ik Pro Evolution Soccer 5 aan de kant ga schuiven. Stiekem weet ik het antwoord natuurlijk al: als deel zes uitkomt. Maar stel dat deel zes niet gekomen was, hoe lang had ik het spel dan nog gespeeld? Eerlijk gezegd weet ik het niet, maar ik kan me niet indenken dat ik binnen een paar maanden nooit meer een digitaal balletje wil trappen.

Mijn vraag aan jullie: wanneer stopt een kwalitatief hoogstaande game zonder ultiem doel (de eindbaas verslaan, het verhaal beëindigen) je te vermaken?