Als anonieme piloot (al kun je daar achteraf niet meer van spreken: volgens Wikipedia had-ie daar ook al de naam van de protagonist uit latere WC-delen, maar daar zo meer over) had je je aangesloten bij het vlaggenschip de Tiger's Claw, om zo de oorlog tegen het katachtige ras de Kilrathi te bevechten. Had je in het begin nog van die simpele escortmi ies, gaandeweg de oorlog werden de opdrachten steeds moeilijker, maar uiteraard ook steeds uitdagender. Toen kon het spel me enorm aan de monitor kluisteren, en dat is nooit meer veranderd, integendeel!
Want vanaf deel drie, The Heart of the Tiger gingen de mannen bij Origin helemaal los. Niet minder dan Mark “Luke Skywalker” Hamill himself wisten ze te strikken voor de rol van kolonel Christopher Blair! Daarbij hield het niet op: ook de man met het spierwitte haar, Malcolm McDowell had een enorm grote rol in het geheel, hij speelde Tolwyn, een admiraal die er nog wel eens een dubbele agenda op na hield.Ook “Maniac”, beter bekend als Thomas F. Wilson (uit Back to the Future als Biff Tannen, wie herkent hem niet?) en John-Rhys Davies (voordat hij Lord of the Rings deed, had hij al een hoop gedaan in de games-industrie) waren van de partij. Naast een dus uitstekende cast, wat resulteerde in heerlijke tu enfilmpjes, was ook de gameplay van een hoog niveau. En de graphics, pfoe, menig computer liep toen enorm te zweten. Met een 486 kwam je er toen bijna niet. Minutenlang wachten tot de volgende mi ie, ik weet het nog goed. Maar het was het allemaal waard.
De badguys uit Wing Commander III: de Kilrathi
Werd The Heart of the Tiger al enorm goed ontvangen, met deel vier (getiteld The Price of Freedom) deden ze bij Origin daar nog eens een stuk of tien schepjes bovenop. “Freedom” bood nóg meer film, een nieuwe vijand (de Kilrathi hebben zich aangesloten bij de mensheid), nóg meer actie en spektakel en had bovendien een plottwist die velen toentertijd niet aanzagen komen. Het einde staat nog altijd goed in het geheugen gegrift bij mij: het moment toen Admiral Tolwyn tegen Blair (Hamill dus, die hier goed in zijn vel zat, getuige zijn zeker niet onaardige acteerprestaties) het op moest nemen in een dikke discu ie in een zaal voor afgevaardigden en staatshoofden. De keuzes die je tijdens de gesprekken moesten maken zorgden ook voor veel spanning: zei je iets verkeerds, dan zat de kans er goed in dat je wel eens in de gevangenis kon belanden. Niet dat het mij wat uitmaakte, hoe meer filmpjes je kon zien, hoe beter!Toch liep het in deel vijf (Wing Commander: Prophecy) allemaal een beetje anders. Niet Blair, maar een nieuw hoofdpersoon werd geïntroduceerd. Hoewel Blair nog wel een redelijke rol speelde in het geheel, was het Lt. Lance Casey (gespeeld door nobody Steven Petrarca, die wel iets weghad van Tobey Maguire uit Spider-Man) die hier de show stal. Althans, dat had men bij Origin gehoopt. Uiteindelijk viel het deel (edit: voor mij dus) toch een beetje tegen, daar de vijand nu ineens aliens waren en de tu enfilmpjes toch minder boeiden dan voorheen. Ook de gameplay had zijn beste tijd wel gehad: het zag er allemaal goed uit, maar drie delen lang hetzelfde geintje uithalen was wellicht toch iets teveel van het goede. Dit deel heb ik eerlijk gezegd nooit uit weten te spelen, maar gelukkig hebben we tegenwoordig Youtube nog, waar het eindfilmpje te zien is. En warempel, Blair gaat dood… Laat me raden: it was his… destiny?Shot uit Wing Commander IV: The Price of Freedom
En tja, toen kwam Electronic Arts opdagen, Origin verdween in het niets, en gezicht van de Wing Commander-serie, de heer Chris Roberts begon opnieuw een studio, Digital Anvil genaamd. Daar werkte hij aan Starlancer, wat uitgegeven werd door Microsoft. Starlancer had alles wat Wing Commander ook had, alleen dan wél met gelikte graphics (maar het spel kwam ook flink wat later uit natuurlijk) en een vette multiplayer-mode, waarin je gezamenlijk de mi ies van de singleplayer kan spelen. Starlancer bood echt een uitdaging: vooral de laatste mi ie bezorgde me heel wat kopzorgen. Goede game!Na Starlancer begon het toch wat stil te raken met het genre waar Chris Roberts eens furore meemaakte. We hadden de handel pacesimulator Freelancer nog (wat eigenlijk weer een opvolger was van Privateer 1 en 2, waar in het laatste deel nota bene Clive Owen de hoofdrol had) , wat ik persoonlijk wél een toffe game vond, maar door velen toch een beetje matig bevonden werd. Die game ziet er overigens nu nog steeds erg goed uit en kun je vinden voor een luttele 2 euro bij bepaalde winkelzaken, dus zeker het uitchecken waard. Nu maar hopen dat Wing Commander ooit nóg eens op een DVD'tje geperst wordt (en hier uit komen), zodat de huidige gamers ook kunnen genieten van deze kla iekers.
Tot slot, wat nu? Tja, niets. Chris Roberts doet nu productiewerk voor een aantal films, Digital Anvil is niet meer of doet in ieder geval niets en met de rest van de space sims is het ook triest gesteld. Kijk maar eens naar Project Slypheed bijvoorbeeld. Of Wing Commander: Arena. Want echt jongens, dit kan toch niet zomaar! Bij deze dus mijn ode aan Chris Roberts, Christopher Blair en de hele Wing Commander-reeks: bedankt voor die mooie jaren en hopelijk ooit eens tot ziens.
De animatieserie Wing Commander: AcademyPS: Oja, die Wing Commander film was, ondanks Chris Roberts als regi eur, natuurlijk dikke ruk. Maar de animatieserie (waar welgeteld één seizoen van is gemaakt) was eigenlijk best tof: het had zelfs de stemmen van de acteurs. Worth checking out dus!Thanks to http://www.wcnews.com/ for the pics.