Vorig jaar juni deed ik voor het eerst verslag van de beurs. Terwijl Michel, Mark en Gerard in Los Angeles zaten, vormde ik samen met nog een collega het thuisfront van Gamer.nl. Uit gesprekken met de mannen op locatie werd één ding al snel duidelijk; zelfs al ben je fysiek aanwezig, je krijgt niet noodzakelijk alles mee van wat er tijdens zo’n groot evenement gebeurt.
Maar ook thuis was het lastig een compleet beeld te vormen. Een mooi voorbeeld hiervan is de aankondiging van de Wii U. Hoe ongeloofwaardig het ook klinkt, Michel heeft me vanuit Amerika op moeten bellen om te vragen wat de Wii U nu precies was, een nieuwe console of gewoon een hippe controller voor de Wii. Ik kon hem dankzij livestreams en –blogs natuurlijk gelijk vertellen dat het ook een nieuwe spelcomputer was, maar op dat moment had ik het apparaat nog niet eens gezien.
Mijn setup tijdens de E3 vorig jaar
Ook dat valt lastig voor te stellen, maar wanneer je je blindstaart op kleine details (Is er al een datum genoemd voor een spel? Voor welke platformen? Wat is de subtitel precies?) wil je nog wel eens het grotere plaatje mi en. Dat plaatje heb ik pas veel later op mijn gemak terug kunnen kijken, want tijdens een persconferentie stapelen de nieuwswaardige uitspraken van CEO’s zich al snel op.
Uitputting lag
Het gebeurt de laatste jaren steeds vaker dat Sony, Microsoft en Nintendo ons eerst in slaap su en met staafdiagrammetjes, om vervolgens in een montage van vijf minuten en een korte toelichting alle nieuwe info er doorheen te rammen. Op zo’n moment is er gewoonweg geen tijd meer om een aankondigingstrailer door de ogen van een gamer te bekijken. Je noteert, overlegt, schrijft het nieuws, zet het online, en voert ondertu en zoveel mogelijk details in die je met een half oor naar de stream en een scheef oog naar de blog op weet te vangen.
De persconferenties zijn ook nog eens vlak na elkaar en vinden in Nederland doodleuk middenin de nacht plaats. Wanneer je handen via een omweg tu en blikjes Red Bull hun weg naar het toetsenbord moeten vinden, dan weet je dat het tijd is om te gaan slapen. Maar het nieuws stopt niet, dat doet het pas wanneer alle persconferenties geweest zijn en iedere vierkante meter van de beursoppervlakte door journalisten is uitgeplozen. En dan vergeet ik voor het gemak maar even de artikelen van Michel en Gerard die nog moesten worden nagekeken.
Heerlijke chaos
Met al die hectiek nog vers in het geheugen – ik begon de E3 met een 40-urige werkdag en stapte vier dagen later volledig hersendood een verkeerde trein in – zie ik de E3 van dit jaar bijna als een vakantie. De zon in L.A. gaat dat beeld ongetwijfeld nog verder versterken, maar toch schijnt het op locatie soms complete chaos te zijn. Als ik de verhalen mag geloven, kan ik maar beter de komende vijftig dagen mijn conditie gaan trainen. Op die manier verschaf ik mezelf nog wat vrije tijd wanneer ik van de ene naar de andere afspraak race. Met de afstanden die je daarvoor moet overbruggen, blijft er lopend namelijk maar weinig van je dag over.
Dat het uiteindelijke de moeite dubbel en dwars waard wordt, daar twijfel ik geen moment aan. Als gamejournalist wil je informatie eigenlijk niet uit de tweede hand horen, je wilt er bij zijn wanneer het wordt aangekondigd, wanneer het ’t meest leeft. Op dat moment ben ik als kikkerlandjournalist heel even gelijk aan de partijen die normaal alle scoops krijgen. Iedereen ziet hetzelfde, niemand anders weet er nog van en ik mag erover schrijven om het jullie te melden. En daar heb ik ontzettend veel zin in.