Hoewel er geruchten gaan dat de Maya’s er een handje in hebben gehad, sijpelen er ook een aantal berichten door dat Team Rocket er eindelijk is in geslaagd Pikachu te vangen en met keiharde bliksemstralen elke Game Boy-cartridge in de wereld op hol laat slaan. De waarheid is echter iets minder spannend. Het batterijtje dat al jarenlang trouw jouw spannende avonturen voor je opslaat, begint namelijk moe te worden. Dat constante gereis tu en Pallet Town, Veridian City en Lavender Town begint zijn sporen na te laten. De spreekwoordelijke koek is op en er is geen zuster Joy die er wat aan kan doen.
Het is duidelijk wat alle Pokémon-fans ter wereld te wachten staat. Nog één keer dat oude Pokémon-avontuur opstarten voordat de Pokédex en alle opgespaarde Rare Candies voorgoed verdwijnen. Dat betekent dus nog één keer langs Brock, nog één keer op de S.S. Anne en nog één keer de coolste rivaal ter wereld, Gary ‘motherf*cking’ Oak, eens flink te vertellen wie hier de baas is. Verschuif dus al die andere zaken die je nog van plan was te doen voordat de wereld later dit jaar vergaat. Pak die Game Boy erbij en gooi nog één keer die felrode of (lelijke) blauwe cartridge in je handheld voordat hij zijn geheugen echt verliest. Ik bedoel, jij wilt toch ook nog één keer aan de slag met het avontuur, dat je wellicht als klein jongetje of meisje in het vorige millennium opstartte, en nog eenmaal bewijzen dat jij de allerbeste bent die er ooit is geweest?
Voordat de batterij ermee ophoudt
Voor mij persoonlijk is het vangen van alle 150 Pokémon in ieder geval altijd mijn grote beproeving geweest en het trainen zag ik als het lot waar ik mezelf aan verbind. Ik wil dit jaar dan ook besteden aan het reizen van stad naar stad, zoekend naar die laatste paar Pokémon die ik toen niet kon vinden. Ik wil nog een Scyther vangen in het Safari Park, met een Magikarp de Elite Four verslaan en geduldig als een engel proberen één van de Abra’s in de grasweide boven Vermillion City te vangen. Doelen die ik mezelf altijd had voorgehouden op mijn oude dag nog eens waar te maken in een luie ligstoel op de veranda van mijn toekomstige strandhuisje. Die droom moet ik helaas laten varen. Life is catching up with me.
Maar Pokémon-trainers zijn niet voor één gat te vangen. Als er een dikke Snorlax op je levenspad komt te liggen en je hem maar niet weg krijgt, dan blijf je gewoon zoeken naar een oplo ing. Als dat betekent dat je een fluit moet zien te scoren en een liedje moet spelen dan doe je dat. En als het betekent dat je onmiddellijk je Game Boy en Pokémon-spel moet oppakken, dan doe je dat ook. Pokémon introduceerde een wereld waarin dromen waargemaakt konden worden. Het leerde je voor jezelf zorgen in een wereld die oneerlijk is. Hoezo kom je die knakker van een Gary Oak nooit tegen als je net uit een Pokémon Centre wandelt? En hoezo kun je de naam niet veranderen van Farfetch’d waardoor je verplicht opgescheept zit met een eend genaamd DUX?! Zaken die je moet overkomen als Pokémon-trainer en zaken die in een afzienbare periode voorgoed van je cartridge verdwijnen. Dus zet je rode petje nog één keer op, draai hem achterstevoren en houd je Pokéball recht voor je uit. Nog één keer: Gotta Catch ‘Em All!