AAAARRGH!!! Een luide kreet van woede en frustratie ontsnaptuit mijn keel en vult de kamer. Ik hef mijn SIXAXIS-controller boven mijn hoofdmet de bedoeling deze middels een forse lancering tegen de muur aan te smijten.Op het laatste moment krijgt mijn gezond verstand toch de overhand en kwaad legik het stuk plastic naast mij neer. Ik stap op, storm de kamer uit en stampbriesend door mijn huis heen om vervolgens even in de tuin af te koelen. Eenpaar minuten en een verfri ende WhiteRu ian later ga ik dan toch terug naar mijn kamer. Ik kijk naar het schermvan mijn HDTV en zie dat het “Game Over”-scherm me nog steeds spottendaanstaart. Gevoed door een nieuw gevoel van moed, kracht en uithoudingsvermogen pakik de controller weer op en probeer ik dat roze kreng eindelijk een keer goedaan mijn katana's te rijgen. De game? Ninja Gaiden Sigma voor de PlayStation 3.In deze laatste iteratie is de game nog steeds soms onvergeeflijk moeilijk. Degame frustreert me tot geen einde, maar heel stiekem vind ik dat erg leuk,lekker zelfs… Games die variëren van behoorlijk pittig tot frustrerendmoeilijk, waarom blijf ik ze zo leuk vinden? Ninja Gaiden Sigma, Rainbow Six: Vegas en Odin Sphere. Dezerecente games verschillen qua inhoud enorm van elkaar, maar ze hebben welallemaal minimaal één ding gemeen; ze zijn flink moeilijk. Deze games speel jeniet even onderuit gezakt op je luie stoel, terwijl je onder het spelen eveneen hand chips in je mond propt en dit door spoelt met een teug bier. Nee, dezegames speel je op het puntje van je stoel, je kaken op elkaar geklemd en metzweetdruppels die kleine glinsterende parels op je voorhoofd vormen. Het spelenvan videogames blijft voor mij een bron van ontspanning, maar toch beleef ikmeer plezier aan het spelen van een pittige game die mij flink uitdaagt, daneen spel die me behandelt alsof ik een volledige nietsnut ben met een IQ vanbeneden het vriespunt. Ik wil mijn krachten meten met de vijanden in het spel,gaan tot het gaatje en aan het einde van het gevecht een zucht van opluchtingslaken en dat zeldzame gevoel over me heen krijgen. Het gevoel van purevoldoening.Moeilijke games zijn geen recente uitvindingen, ze zijn vanalle tijden. Vooral tijdens het tijdperk van de Nintendo Entertainment Systemwaren er een hoop games die het uiterste vroegen van de speler. Niet alleen degame zelf was vaak moeilijk, maar de meeste spellen ontbraken vaak een degelijksave-systeem, waardoor je vaak hele levels overnieuw moest spelen. Invergelijking met de meeste games van nu kan ik zelfs zeggen dat we op hetmoment behoorlijk verwend worden met onder andere de mogelijkheid om (in demeeste gevallen) overal je spel te kunnen saven. Het kan echter ook zo zijn datde game oneerlijk wordt vanwege de moeilijkheidsgraad. Nogmaals, ik vind hetleuk om uitgedaagd te worden, maar het moet niet zo zijn dat de game me in eensituatie gooit waaruit eigenlijk geen ontsnapping mogelijk is. De speler moetuiteindelijk wel het gevoel krijgen dat hij zelf de obstakels overwonnen heeften de game moet naar mijn mening op een dermate manier gestructureerd zijn datde vaardigheden van de speler op de proef gesteld worden en dat hij zichzelfmoet trainen om beter te worden. Het gaat uiteindelijk om persoonlijke groei.Je moet zelf sterker worden, je zult je moeten trainen in vaardigheden die jenog niet helemaal eigen zijn om uiteindelijk je obstakels te kunnen overwinnen.Eigenlijk net zoals in het echte leven. Al met al kan ik concluderen dat ik het heerlijk vind ommoeilijke games te spelen, mits de game me als speler wel eerlijk behandelt.Games zijn voor mij een vorm van escapisme, maar ook in mijn vrije tijd vind ikhet leuk om uitgedaagd te worden en te werken naar dat heerlijke gevoel vanvoldoening. Hoe zit het eigenlijk met jullie? Houden jullie ook van pittigegames of wil je het lever zo simpel mogelijk? Heb je nog ervaringen overmoeilijke games die je graag wilt delen? Laat je horen!