Afgelopen maandag kreeg ik van onze normaal zo aimabelebezoekers flink wat kritiek over me heen. Ik had namelijk, in een nieuwtje nogwel, enige kritiek geuit op de gamereeks Postal. Hoewel kritiek hier mi chieneen groot woord is, want ik heb eigenlijk niet meer gedaan dan het beestje bijzijn naam genoemd. Net als dat je Halo een repetitieve, ongeïnspireerde shooterzou kunnen noemen. In beide gevallen is het effect in ieder geval hetzelfde: jejaagt de 'fans' tegen je in het harnas. Alsof je een artistiek werk onderuithaalt, in plaats van een drol gewoon een drol noemt.Ik beschreef Postal in mijn 'nieuwtje' (een plaats waarobjectiviteit normaliter op zijn plaats is, al is het een discu ie op zich of je persé objectief moet zijn) als een spel dat zich onderscheidtvan andere gewelddadige games door complete doelloosheid. En dit is gewoon zo.Voor de eerste Postal gaat het sowieso op. Hier speel je een man die helemaaldoor het lint gaat en zonder reden iedereen in zijn omgeving, schuldig ofonschuldig, om zeep helpt. Het spel werd in diverse landen verboden enontwikkelaar Running With Sci ors was er enorm trots op. In de marketing voorhet spel ging men zelfs prat over de controverse die het spel veroorzaakt had. Endie controverse zorgde juist voor de verkoopcijfers, want verder was het nietecht een bijzondere game te noemen.Het is in zo'n geval niet meer dan logisch om met Postal 2ook de controverse te gebruiken als sellingpoint en net als in het eerste deel, is Postal 2 ook een compleet doelloo pel waarin je iedereen omver mag maaien. Het enige verschil: het hoeft dit keer niet. Maar dat is alleenom de criticasters de mond te snoeren, in e entie is het nog steeds een spelwaarin doelloos geweld voorop staat. Oké, je moet mi chien een pak melk kopen,maar als dat het enige was wat in het spel zou kunnen, zou niemand het spel aanschaffen.Elke gamer die het spel gespeeld heeft, zal alle wapens op elke manier op deonschuldige omstanders uitgeprobeerd hebben. Om ze vervolgens onder te pi en. Op papier is het mi chien niet doelloos meer, maar in de praktijkis er echt niets verander. Wanneer je hal tarrig blijft beweren dat het spelniet doelloos is omdat je toevallig een pak melk moet kopen, ben je wel erg naïef.En dan is er nog de humor die Postal 2 geen smakeloze,doelloze game zouden maken, maar juist een subtiel stukje politiek satire. Natuurlijk,smaken verschillen, maar voor mij persoonlijk was de humor van Postal 2 vooralplatvloers. Achterhaalde stereotypen en voor de hand liggende verwijzigen naaretnische minderheden en de politiek, zorgen er nou niet voor dat je aan het denkenwordt gezet over de wereldproblematiek. Het is humor in de categorieleedvermaak, humor om anderen belachelijk te maken en geen humor die een stapjeverder gaat en je na de lach, na laat denken over de situatie en eventueel nieuwedenkbeelden aansnijdt. Iets wat de veel subtielere humor van bijvoorbeeld GrandTheft Auto wél weet te bewerkstelligen en waar sommige vaderlandse cabaretiersin uitblinken. Maar de 'humor' in Postal heeft daar in de verste verte nietsmee te maken. Het is natuurlijk ieders goed recht om het wél grappig te vinden,maar persoonlijk houd ik het graag bij humor van urine-niveau. In tegenstelling tot wat in reacties beweerd werd, heb ikPostal 2 wel gespeeld. En Manhunt, Grand Theft Auto, Soldier of Fortune,Carmageddon en andere games die om hun gewelddadigheid in het verdomhoekje zijngeraakt ook. Maar in tegenstelling tot de andere games, vond ik het bij Postal2 (en ook Postal 1 overigens) niet meer dan gerechtvaardigd. Tel daarbij dathet als games ook nog eens wanproducten waren, met bugs, slechte animaties engedateerde graphics, en de conclusie is duidelijk. De Postal-reeks schaadt degame-industrie meer dan dat het oplevert. Het geeft de Jack Thompsons en JeroenDij elboempjes weer nieuw bewijs dat games schadelijk zijn voor terekinderzieltjes. En dat offer is een smakeloos spel als Postal 2 gewoon nietwaard.