Afgelopen maandag kreeg ik van onze normaal zo aimabele bezoekers flink wat kritiek over me heen. Ik had namelijk, in een nieuwtje nog wel, enige kritiek geuit op de gamereeks Postal. Hoewel kritiek hier misschien een groot woord is, want ik heb eigenlijk niet meer gedaan dan het beestje bij zijn naam genoemd. Net als dat je Halo een repetitieve, ongeïnspireerde shooter zou kunnen noemen. In beide gevallen is het effect in ieder geval hetzelfde: je jaagt de 'fans' tegen je in het harnas. Alsof je een artistiek werk onderuit haalt, in plaats van een drol gewoon een drol noemt. Ik beschreef Postal in mijn 'nieuwtje' (een plaats waar objectiviteit normaliter op zijn plaats is, al is het een discussie op zich of je persé objectief moet zijn) als een spel dat zich onderscheidt van andere gewelddadige games door complete doelloosheid. En dit is gewoon zo. Voor de eerste Postal gaat het sowieso op. Hier speel je een man die helemaal door het lint gaat en zonder reden iedereen in zijn omgeving, schuldig of onschuldig, om zeep helpt. Het spel werd in diverse landen verboden en ontwikkelaar Running With Scissors was er enorm trots op. In de marketing voor het spel ging men zelfs prat over de controverse die het spel veroorzaakt had. En die controverse zorgde juist voor de verkoopcijfers, want verder was het niet echt een bijzondere game te noemen. Het is in zo'n geval niet meer dan logisch om met Postal 2 ook de controverse te gebruiken als selling point en net als in het eerste deel, is Postal 2 ook een compleet doelloos spel waarin je iedereen omver mag maaien. Het enige verschil: het hoeft dit keer niet. Maar dat is alleen om de criticasters de mond te snoeren, in essentie is het nog steeds een spel waarin doelloos geweld voorop staat. Oké, je moet misschien een pak melk kopen, maar als dat het enige was wat in het spel zou kunnen, zou niemand het spel aanschaffen. Elke gamer die het spel gespeeld heeft, zal alle wapens op elke manier op de onschuldige omstanders uitgeprobeerd hebben. Om ze vervolgens onder te pissen. Op papier is het misschien niet doelloos meer, maar in de praktijk is er echt niets verander. Wanneer je halsstarrig blijft beweren dat het spel niet doelloos is omdat je toevallig een pak melk moet kopen, ben je wel erg naïef. En dan is er nog de humor die Postal 2 geen smakeloze, doelloze game zouden maken, maar juist een subtiel stukje politiek satire. Natuurlijk, smaken verschillen, maar voor mij persoonlijk was de humor van Postal 2 vooral platvloers. Achterhaalde stereotypen en voor de hand liggende verwijzigen naar etnische minderheden en de politiek, zorgen er nou niet voor dat je aan het denken wordt gezet over de wereldproblematiek. Het is humor in de categorie leedvermaak, humor om anderen belachelijk te maken en geen humor die een stapje verder gaat en je na de lach, na laat denken over de situatie en eventueel nieuwe denkbeelden aansnijdt. Iets wat de veel subtielere humor van bijvoorbeeld Grand Theft Auto wél weet te bewerkstelligen en waar sommige vaderlandse cabaretiers in uitblinken. Maar de 'humor' in Postal heeft daar in de verste verte niets mee te maken. Het is natuurlijk ieders goed recht om het wél grappig te vinden, maar persoonlijk houd ik het graag bij humor van urine-niveau. In tegenstelling tot wat in reacties beweerd werd, heb ik Postal 2 wel gespeeld. En Manhunt, Grand Theft Auto, Soldier of Fortune, Carmageddon en andere games die om hun gewelddadigheid in het verdomhoekje zijn geraakt ook. Maar in tegenstelling tot de andere games, vond ik het bij Postal 2 (en ook Postal 1 overigens) niet meer dan gerechtvaardigd. Tel daarbij dat het als games ook nog eens wanproducten waren, met bugs, slechte animaties en gedateerde graphics, en de conclusie is duidelijk. De Postal-reeks schaadt de game-industrie meer dan dat het oplevert. Het geeft de Jack Thompsons en Jeroen Dijsselboempjes weer nieuw bewijs dat games schadelijk zijn voor tere kinderzieltjes. En dat offer is een smakeloos spel als Postal 2 gewoon niet waard.