Een lichte kriebel in mijn onderbuik. Nee, geen honger. Of althans: geen letterlijke honger. Want in de figuurlijke zin ben ik zo hongerig als een corpulente hamburgergek op rijstdieet. I'm lovin it. Tijdens het spelen van Need for Speed: Pro Street, het nieuwste deel in de populaire raceserie dat eind november in de schappen verschijnt, werd me namelijk eens te meer duidelijk waarom ik in audiovisueel zo graag EA-games speel. Het is niet dat de games er altijd grafisch zo overtuigend uitzien (al lijkt EA ook hier steeds meer aandacht aan te geven met games als Crysis op de PC en Army of Two op de consoles). Het is de presentatie waar ik verliefd op ben, en dan met name de soundtrack onder de noemer van EA Trax.

EA Trax is een hippe naam voor de muziekafdeling van Electronic Arts. Sinds 2001 heeft EA een overeenkomst gesloten met een aantal platenmaatschappijen om diens muziek in de EA-games te kunnen stoppen. Voordelig voor beide partijen: EA krijgt gave muziek, de platenmaatschappijen hebben een nieuw medium om hun artiesten tentoon te stellen. Nu klinkt de overeenkomst zo zakelijk opgesomd vrij droog en saai. Wat leuke nummertjes in games, ach zoveel voegt dat toch niet toe?

Wel, daar ben ik het honderd procent mee oneens. Want de artiesten die Electronic Arts middels het EA Trax-merk weet te strikken voor (voornamelijk de sport- en race) games zijn briljant, fantastisch en oh zo passend. Het zijn ook niet alleen de mainstream namen die je verwacht op een soundtrack, zoals pak 'em beet Metallica in een dikke racegame en een Tiësto in een sportgame om de menuutjes op te vullen. In Need for Speed: Pro Street is bijvoorbeeld één nummer van de Britse grime-artiest 'Wiley' gestopt. Het nummer 'Bow E3' past perfect bij de ruige straatcultuur van de game, die minder dan de vorige delen op smooth hiphop gebaseerd is (met de nachtelijke rijdavonturen), maar meer op de pure paardenkracht. Ook muzikaal.

Hetzelfde verhaal geldt voor FIFA Street 3. Tijdens de perspresentatie van de game in Parijs kon ik twee seconden voordat de taxi terug naar huis (..eh, het vliegveld) arriveerde nog even vliegensvlug de soundtrack van de game bekoekeloeren. Niet één, maar zelfs drie nummers van M.I.A. sieren de soundtrack. De Brits-Indiase weirdo muziek van het talent past per-fect bij de game. Met name tijdens de GameBreaker-momenten (zie de preview voor de gehele uitleg hierover), wanneer de muziek extra aanzwengelt en het beeld een cool grijs filter krijgt, word je door opzwepende beats nog meer in de game getrokken.

Overige uitgevers kunnen wat mij betreft nog een puntje zuigen aan de manier waarop EA de muziek geregeld heeft in diens games. Het is niet dat in andere games geen toffe muziek zit, het is meer de consistente kwaliteit en de altijd perfect mix tussen de muziek en de game die ik weet te waarderen. Natuurlijk blijft het alles een kwestie van smaak en krijg ik nu de Guitar Hero-fans over me heen die zeggen dat alle games in hun favoriete serie ook altijd goede muziek bevatten. Volledig mee eens, alleen juist door de kwaliteit van de muziek in zoveel verschillende soorten games hoog te houden, heb ik net dat beetje meer respect voor de manier waarop EA het regelt. En nu weer terug naar Bloc Party's 'The Prayer'-remix:

Lord give me grace, and dancing feet!