Tijdschriften over games zullen nooit niet-gamend publiekbereiken. Hierdoor hebben veel mensen een totaal verkeerd beeld van wat gamesnu eigenlijk zijn. Zijn het moordsimulatoren? Zijn het nulletjes en eentjes metwat bliepjes? Is het hersenloos? Veel van deze clichés levenvandaag de dag voort in de hoofden van de mensen. Maar hoe meer serieuze bladenover games schrijven, hoe minder waanbeelden er nog in de hoofden vanonwetenden overblijven. De Groene Amsterdammer, een serieus 'intellectueel'opinieblad, had op de voorkant van uitgave 39 de Master Chief staan met detekst: 'Games – Heerlijke nieuwe wereld'. Intere ant genoeg om voor een paareurootjes aan te schaffen, toch?Links naar de artikelen staan onderaan de paginaDe artikelen gaan niet over Halo 3, de launch van die gameis slechts de aanleiding voor deze special. Het eerste artikel heeft de titel'De derde plaats'. Deze titel slaat op een term van de Amerikaanse socioloogRay Oldenburg (vast van Nederlandse origine), welke hij gebruikt om de neutraleplekken tu en werk en thuis (zoals kroegen en badhuizen) in de industriëlesamenleving aan te duiden. Een online rollenspel is zo'n nieuwe 'derde plaats':in de postindustriële samenleving hebben MMORPG's voor een groot deel defunctie van plek tu en thuis en werk overgenomen. In bredere zin gaat hetartikel over de evoluerende rol van videogames. Het begon allemaal met rijenvoor het allereerste Pong-apparaat in de Californische plaats Sunnyvale.Volgens het artikel is de huidige culturele status tevergelijken met die van de eerste publieksfilms aan het begin van de twintigsteeeuw: banaal en reactionair, maar niettemin baanbrekend. Mijns inziens eengeniale vergelijking. Shooters zoals Doom en Wolfenstein, maar ook spellen inmeer cultureel verantwoorde genres, zijn revolutionair in het medium games,maar zijn, als je ze koel analyseert, tamelijk banaal. Volgens het artikel isdeze status aan het veranderen. Er zijn serious games, zoals Peacemaker overhet Israëlisch-Palestijns conflict. Machthebbers en religieuze leiders willen huninvloed door games vergroten (denk aan America's Army en Left Behind). Maar ookde commercie (ingame reclame in EA's games bijvoorbeeld) rukt op. Volgens DeGroene Amsterdammer lijkt de uitdijing van het game-universum even onstuitbaarals die van het fysieke heelal. Daar ben ik het wel mee eens. Elke zoveel jaarkomt er wel een nieuw, geniaal concept wat totaal nieuw is. Denk bijvoorbeeldaan GTA en The Sims in het verleden. Zulke stappen zijn dan ook meteenmijlpalen, maar dát er ooit weer totaal nieuwe genres en concepten komen, datkan niet anders. Een heerlijk vooruitzicht, vooral omdat je je nog niet kuntbedenken wat het dan wordt.Het tweede artikel heet 'De creativiteit is terug.' Dit isopvallend genoeg een ode aan de downloadservice van de PlayStation 3, de Xbox360 en de Wii. Volgens het artikel bieden deze services een ultiem platformvoor zeer kleine ontwikkelaars met een beperkt budget. Deze ontwikkelaarskunnen, in tegenstelling tot de vorige generatie consoles, nu wél een platformvinden voor hun creaties. Verder verhaalt het artikel over het feit dat hetkritische en deskundige tijdschrift Edge de game Final Fantasy XII tot Game ofthe Year heeft uitgeroepen. Volgens de schrijver is dit (en niet de eeuwigevervolgen van EA) symptomatisch voor de game-industrie: het twaalfde deel vaneen reeks is beter dan alle andere producten van het voorgaande jaar.Het artikel hierna gaat over Second Life, of preciezergezegd: een boek over Second Life. Niet al te intere ant dus. Artikel vier, Virtuele Arabieren,gaat over ontwikkelaar Afkar Media, gezeteld in de Jordaanse hoofdstadDamascus. Deze ontwikkelaar is verantwoordelijk voor de beruchte games UnderAsh en Under Siege, waarbij je als Palestijn hordes kwaadaardige Israëlischesoldaten dood moet schieten. Volgens de nogal hypocriet overkomende directeurzijn de Amerikaanse partijdig en ongeloofwaardig, terwijl zijn eigen games eengenuanceerder beeld moeten geven. Dat klinkt nogal belachelijk als je debijgaande beschrijving van Under Ash en Under Siege leest. In de derde game vanAfkar, genaamd Quraish, leid je het leger van de profeet Mohammed aan om deongelovigen uit Mekka te schoppen. Ook is de ontwikkelaar bezig met de gameSwords of Heaven, welke “laat zien hoe extremisten uit beide kampen degeschiedenis kapen.” Ik heb er weinig vertrouwen in en ik denk dat het vooralzal gaan over extremisten uit één kamp en onschuldige, weerloze slachtoffersuit het andere kamp. Want directeur Radwan Kasmiya heeft een beetje boter opzijn hoofd.Deze artikelen zijn allemaal verbazingwekkend goed enprofe ioneel geschreven. Normaal gesproken kiezen opiniebladen of andere mediaal snel voor een clichébeeld, maar in De Groene Amsterdammer is sprake vangedegen stukken tekst die een deskundige en soms zelfs een verra ende invalshoekkiezen voor deze leuke artikelen. Hulde!De derde plaatsDe creativiteit is terugEén leven is niet genoegVirtuele Arabieren