De PlayStation kwam voort uit een mislukte deal met Nintendo. Op het laatste moment wilde Nintendo toch geen nieuwe versie van de Super Nintendo (die in plaats van cartridges discs zou afspelen) op de markt brengen. Sony ging niet bij de pakken neerzitten, want na veel aandringen mocht Sony-werknemer Ken Kutaragi toch aan de slag met de eerste spelcomputer van het bedrijf.
Hart voor uitgevers
Het duurde nog bijna een jaar voordat de PlayStation in Europa uitkwam (in september 1995), maar vanaf 3 december 1994 was Sony's platte, grijze spelcomputer dan toch echt verkrijgbaar in Japan. En Sony deed het beduidend anders dan voormalige alleenheerser Nintendo: uitgevers van games werden met respect behandeld door het bedrijf dat voorheen alleen nog maar televisies, muziekapparatuur en walkmans maakte. Dankzij Sony Music Entertainment kon het bedrijf meerdere fabrieken gebruiken om de discs af te drukken, wat uitgevers een hoop geld scheelde. Daarbij hoefden ze beduidend minder licentiekosten te betalen aan Sony om spellen op de PlayStation uit te mogen brengen dan voor Nintendo's platform het geval was. Tja, dan wordt het wel heel verleidelijk om eens niet je game op een Nintendo-platform uit te geven. Het gevolg was dat de PlayStation dé console voor third-party games werd.
Toen de PlayStation in Europa uitkwam was hij in het begin nog weerzinwekkend duur: je betaalde meer dan duizend gulden voor de console, een voor die tijd belachelijke prijs voor een nieuwe spelcomputer. De eerste prijsdalingen kwamen gelukkig al snel en dankzij de goede marketing van Sony werd het apparaat ongekend populair. 'Don't underestimate the power of PlayStation' klonk het in de reclames. De coole, volwa en marketing sprak legio tieners en volwa enen aan, waardoor Sega's Saturn en later ook de Nintendo 64 nagenoeg geen kans kregen een grip op de markt te krijgen.
Mooie herinneringen
Ik weet nog goed hoe ik met mijn moeder de speelgoedwinkel binnenliep om de PlayStation op te halen. Na lang overwegen had ik voor Sony's console gekozen (het was nog in de begindagen en veel PlayStation-releases kwamen ook nog op de Saturn uit) en ik was maar wat blij toen ik hem eindelijk in mijn handen kon sluiten. Ridge Racer was een ongekende race-ervaring en Tekken was de droom van elke leunstoelninja (vooral als je, zoals in mijn geval, nog nooit Virtual Fighter had gespeeld). Als echte Nintendo-fan maakte een kleine, kleurrijke platformer echter het meeste indruk op mij: Rayman. De prachtige omgevingen, vrolijke deuntjes en uitdagende gameplay, maar ook vooral het voorgerenderde introfilmpje wisten mij te overtuigen van de kracht van PlayStation. Nu games op discs kwamen, waren er nog mooiere graphics mogelijk en werden we opeens overdonderd door de mooiste filmpjes.
Maar het was niet allemaal koek en ei, zo bleek later. Met discs kwamen ook laadschermen en die konden erg lang (met gemak dertig seconden) op het beeld blijven staan. Daar hadden we voorheen niet van gehoord en het werd dan ook snel irritant om deze schermen te moeten aanschouwen. Of wat dacht je van het feit dat in elke PlayStation een laser zat om de discs te lezen? Vooral in de eerste paar ladingen consoles zat een laser die het al vrij snel begaf, waardoor alle filmpjes en soms ook de gameplay erg schokkerig op beeld kwam. Soms startte de game niet eens meer op.
Ook de verschillende controllers zorgden voor wat verwarring. Kort na de lancering kwam er alweer een nieuwe met twee analoge sticks, een reactie op Nintendo's revolutionaire Nintendo 64-controller. Eigenlijk voelde het een beetje als een nutteloze toevoeging, want er waren toen nog maar weinig games op de PSX die als volwaardige driedimensionale games speelden. En Sony keek nog meer af van Nintendo: niet lang daarna volgde de Dual Shock, waar naast de analoge sticks ook een trillingsfunctie in zat.
De PlayStation-generatie
Uiteindelijk stonden de enkele problemen en gejatte opties helemaal niet in de weg; de PlayStation werd de eerste spelcomputer waar meer dan honderd miljoen exemplaren van werden verkocht. Gigantische series danken hun populariteit aan het platform, waaronder Tomb Raider, Resident Evil en Final Fantasy. En laten we niet vergeten dat het van Sony de machtigste speler in de gamesindustrie maakte. Na de PlayStation was de PlayStation 2 zo mogelijk nóg succesvoller.
Alleen tegenwoordig lijkt de macht die Sony heeft verworven weer wat afgezwakt, vooral dankzij Microsoft's doorzettingsvermogen om ook een plekje in de industrie te verwerven en Nintendo's verra ende nieuwe richting. Laten we in deze tijd vooral niet vergeten wat Sony met de PlayStation heeft bereikt: er is een geheel nieuwe gamende generatie ontstaan in een samenleving waarin het niet meer kinderachtig is om computerspelletjes te spelen. Gefeliciteerd, PlayStation!