Is Yakuza 3 niet al te lang geleden nog voorbij gekomen? Ja, bij de vorige twee delen duurde het bijna twee jaar voordat het Oosterse onderwereldavontuur onze landgrenzen bereikte. Deze keer is de wachttijd beperkt tot slechts een jaartje. Sega geeft ons dus amper genoeg tijd om het derde deel op 100% uit te spelen en deel vier lijkt qua gevarieerde inhoud niet onder te doen voor zijn voorganger.
Nieuwe ronde, nieuwe personage
Yakuza 4 gooit het ogenschijnlijk over een andere boeg. Waar we in de eerste drie delen nog aan de slag gingen met de eervolle macho Kazuma Kiryu, krijgen we in het eerste hoofdstuk van Yakuza 4 de financieel directeur van Sky Finance onder handen – en naast hem staan er nog drie andere hoofdpersonages op het programma. Hoewel financieel directeur niet zo episch klinkt als Master Chief of God of War zouden wij deze Akiyama Shun liever niet tegen het lijf lopen in een donker steegje. De man lijkt een aardige gozer, eentje die miljoenen uitleent zonder rente en dat ook serieus zonder rare bedoelingen doet. Hij heeft – als dakloze – geproefd van het leven op de straat en ziet zijn wijk Kamurocho niets liever dan opbloeien tot paradijs op aarde. Ironisch genoeg loopt onze Shun echter vaker tegen een straatvechtpartij aan dan Ryu en Ken, en kent hij net iets meer Yakuza dan goed voor ‘m is.
Daar beginnen de problemen dan ook. Als leden van een rivaliserende familie zich op het grondgebied van Kamurocho’s eigen familie bevinden, besluit Shun het wel even op te gaan lo en. Aangezien hij geen Yakuza is, zal zijn inmenging immers geen oorlog uitlokken in zijn eigen wijk. Was het zo simpel geweest, dan was Yakuza de kortste game ooit geworden. Maar helaas voor Shun, de boel loopt uit de hand, kogels belanden waar ze niet thuishoren en nog voor het eerste uur voorbij is roert de venijnige Japanse onderwereld zich weer alsof er nooit vrede geweest is. En dan kan het oplo en van mysteriën en het najagen van mi chien net iets té gekarikaturiseerde personages weer beginnen.
Stadswandeling
Wie puur het verhaal wil volgen lijkt een intrigerende rit voor de boeg te hebben. Het eerste hoofdstuk duurde niet belachelijk lang, maar is ook maar een fractie van wat de game uiteindelijk zal gaan brengen. Maar het had wel meteen onze aandacht. Het script is (ondanks de neiging naar langdradigheid) enorm goed geschreven, intere ante plotwendingen volgen elkaar in rap tempo op en schitterende gezichtsanimaties zorgen voor overtuigende personages. Vreemd genoeg is Akiyama zelf in dit geval de vreemde eend in de bijt. Terwijl zijn medespelers allemaal een begrijpelijke diepgang hebben, blijven de motieven van het eerste hoofdpersonage duidelijk, doch onrealistisch. Zo wilden we graag vergeten dat Akiyama gratis geld uitdeelt om zijn wijk te verbeteren, maar het bleef knagen dat zoiets simpelweg niet logisch is. Het is iets kleins en erover klagen hangt tegen het mierenneuken aan, maar daar had iets meer geloofwaardigheid in mogen zit.
Alhoewel het verhaal belangrijk is, speel je Yakuza 4 uiteindelijk om de sfeer en het leven in Japan op te snuiven. Je ontkomt er bijna niet aan om de straten op te gaan en verzeild te raken in een van de talloze optionele mogelijkheden. Even een hapje eten, verdwaalde sleutels zoeken van straatkluisjes, honkballen, de bar bezoeken, de ontelbare mensen op straat helpen met hun dagelijkse probleempjes. Je doet het, omdat het kan en omdat elke zijmi ie je weer iets sterker maakt. Daarbij is Yakuza 4 sowieso een game die het van zijn overtuigende leefwereld moet hebben. En dan hebben we het nog niet gehad over de momenten dat je gedwongen wordt om even een zijstapje te nemen van het verhaal als iemand op straat je plotseling aanvalt.
Knullig knokken
Het is een beetje knullig om random encounters tegen te komen in een relatief serieuze open wereld-game als deze, maar het gebeurt. Iedereen wil jou met verzonnen redenen beroven, maar krijgt gelijk een pak slaag. In het eerste hoofdstuk, althans, dat totaal niet uitdagend is. Het vechtsysteem voelt wel heerlijk aan. Je deelt vloeiend snoeiharde beuken uit en de speciale moves waarbij je de omgeving gebruikt ogen genadeloos en voelbaar pijnlijk. Het wordt al helemaal een eenzijdige vechtpartij als je een van de vele wapens (echte of geïmproviseerde achtergrondstukken) gaat gebruiken. Het is soepel, het werkt, het kan diep gaan, maar het gaat pas echt lekker voelen als de game straks meer uitdaging gaat bieden.
Om tot echt grote hoogte te stijgen moeten de overige drie speelbare personages net iets overtuigender zijn en mag een fatsoenlijke moeilijkheidsgraad simpelweg niet ontbreken. Voor de rest wordt Yakuza 4 vooral een voortzetting van de vorige delen. Een open wereld met een fantastisch script, eentje waarbij het smullen is van behoorlijk geloofwaardige en een prettig serieuze ondertoon. Het wordt ook een game waarin tientallen uren gestoken kunnen worden, zonder dat je nog maar de helft van de game gezien hebt. Kort door de bocht wordt Yakuza 4 dus Yakuza 3 met een nieuwe verhaallijn en dat slikken we sowieso als zoete sushi.