World of Warcraft: Mists of Pandaria (hands-on) | Gamer.nl

World of Warcraft: Mists of Pandaria (hands-on) | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

De eerste reacties op de introductie van panda's in World of Warcraft waren op zijn zachtst gezegd gemengd. Vooral in combinatie met de aangekondigde 'pet battles' (PokeWoW) schreeuwden fans en critici om het hardst dat Blizzard Warcraft 'kindvriendelijk' maakte. Of nog erger: *spuug* casual! Ook wij zagen de aankondiging met ongeloof en (toegegeven) enige afkeuring aan. Na enkele uren speeltijd met een Panda Monk moeten we toegeven dat die eerste indruk niet (helemaal) juist was.

We starten onze avonturen op het nieuwe continent Pandaria, met een door Blizzard klaargemaakt level 85 personage. Dit levert uiteraard enige problemen op; een kla e leer je niet in vijf minuten door en door kennen. Bovendien heeft Blizzard, zoals we inmiddels van ze gewend zijn, voor deze nieuwe uitbreiding een aantal dingen omgegooid.

Talenten

Het meest in het oog springende hiervan is de nieuwe talent tree. Deze is nog verder gestroomlijnd, en we moeten zeggen dat dit een enorme verbetering is. Ieder personage kiest een specialisatie die je rol in het spel definieert. In het geval van de Monk kun je kiezen uit de drie 'hoofdrollen' Tank (houdt aandacht van vijanden vast en kan veel schade overleven), DPS (doet heel snel heel veel schade) en Healer (geneest medespelers). Vervolgens krijg je om de zoveel levels de keuze uit drie nieuwe bijzondere krachten. Het verschil met vroeger is dat je al je kernvaardigheden automatisch krijgt. Je hoeft niet meer naar een trainer toe en ook is het niet zo dat je via de talent tree bepaalde keuzes *moet* maken om belangrijke krachten te kunnen gebruiken. In plaats daarvan zijn de talent tree keuzes bepalend voor hoe je speelt. De Monk heeft bijvoorbeeld een kracht waarmee hij een voorwaartse koprol maakt en daarmee even sneller beweegt. Je kunt een talent kiezen waardoor je met iedere koprol ook wat sneller kan lopen (tot maximaal drie versterkende koprollen) maar ook een waardoor je buiteling je spirit (zeg maar je Mana) wat sneller doet terugkeren.

Geen eindbaas

Nadat we de verschillende spreuken op onze hotbar hebben geplaatst, is het tijd om het nieuwe continent te verkennen en om de eerste gevechten aan te gaan. De zone die wij zagen was een rustgevend bos met her en der mysterieuze voorwerpen en de resten van een zeppelinongeluk. Blijkbaar is ons personage namelijk samen met andere Horde-metgezellen neergestort boven het nieuwe continent. Dit is meteen ook de introductie van het hoofdverhaal van Mists of Pandaria, dat nu eens niet draait om een grote eindbaas zoals Deathwing of de Lich King, maar om de oorlog tu en Alliance en Horde. Al snel krijgen we daarom de opdracht om branden te blu en en belangrijke technologie veilig te stellen, voor het de aandacht trekt van de Alliance, die blijkbaar even verderop voet aan wal hebben gezet.

Ondertu en worden we continu aangevallen door aapachtige monsters, zodat we meteen kennis kunnen maken met het vechtsysteem van de Monk. Dit is gebaseerd op de oosterse vechtkunst, wat dus flink wat schoppen en slaan betekent. Hierbij is een soort combometer belangrijk: zwakkere aanvallen vullen deze tot maximaal vijf 'rondjes'. Speciale aanvallen kosten steeds een aantal van die rondjes, waarna je weer nieuwe moet verdienen. Je bent zo steeds bezig om aanvallen aan elkaar te koppelen om zo de vijand te verslaan. Alhans, dat is de bedoeling. De eerlijkheid gebiedt te vertellen dat wij vooral heel veel gebruikmaakten van een soort werverlstormschop, waarbij je snel rondjes draait met uitgestrekte voet, en daarmee alles beschadigt wat in je buurt komt. We ontdekten dat we ons zelfs nog konden verplaatsen tijdens deze superkick en zo heel wat vijanden tegelijk wisten op te vegen. Het vechten met de Monk is wel even wennen, maar blijkt vooral heel leuk en direct, mede dankzij de vloeiende animaties en unieke aanvallen.

Quest accepted

Terwijl we zo verder op verkenning gaan door het gebied, ontdekken we her en der quests in het landschap, waarvan een aantal niet door computerpersonages wordt aangeboden maar bijvoorbeeld door ruïnes of ingestorte standbeelden. Deze opdrachten vertellen het verhaal van de omgeving en tonen meteen al een glimp van de geschiedenis van Pandaria. Wat we als bijzonder prettig ervoeren was dat heel wat quests in het landschap te voltooien zijn: er verschijnt een pop-up dat je klaar bent en je hoeft dus niet altijd terug te rennen om iets in te leveren. Hierdoor voelen quests veel natuurlijker en ben je steeds op avontuur in plaats van dat er na een aantal opdrachten een dood moment is.

It's a panda eat panda world (of Warcraft)

Over dood gesproken: tijdens onze avonturen stierven wij op een nogal onverwachte manier. Plots verschenen twee andere panda's die zonder waarschuwing aanvielen. Een aantal collega journalisten uit Italië hadden ontdekt dat onze testomgeving op een PvP-server draaide, en voor we het wisten zaten we in een Panda versus Panda, erm... pandemonium. Panda's zijn namelijk speelbaar voor zowel de Horde als de Alliance. Hoewel hun rood gekleurde naam natuurlijk een waarschuwing had moeten zijn, waren wij toch niet voorbereid op een dergelijke bloedige aanval door soortgenoten.

Deze korte kennismaking met panda-ganking was gelukkig weer snel voorbij, zodat we verder konden met het verkennen van het gebied. Al snel voelden we ons weer helemaal thuis en werd duidelijk dat Blizzard terug wil naar de e entie van WoW: goede quests in een magische wereld. De ontwikkelaar heeft duidelijk veel geleerd van de afgelopen jaren en dit is voelbaar in elke stap die je op Pandaria zet. Quests lopen vloeiend in elkaar over, het landschap is een genot om te verkennen en de verhaallijnen zijn (voor wie van de teksten in quests houdt) zeker de moeite waard. Voor zover we dat dan in een paar uur konden zien, natuurlijk, we hebben slechts een tipje van de sluier kunnen oplichten.

Wat boven alles overheerst is het gevoel dat Pandaria perfect past in de al bestaande spelwereld. Er zit uiteraard wel enige humor in de Pandaren verwerkt, zoals in een van de Dungeons waar je wordt aangevallen door wervelstormen van bier met de naam Ale-mentals. De grapdichtheid ligt echter een stuk lager dan bij bijvoorbeeld de Goblins. De sfeer van het nieuwe continent en de overduidelijke zorg waarmee de Pandaren zijn ontwikkeld, doen ons in elk geval een aantal van onze eerdere honende opmerkingen inslikken. Pandaria, de Pandaren en de Monk zijn door en door 'World of Warcraft'.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou