Preview

World in Conflict (singleplayer)
subtitle
intro text
Gamer.nl reisde af
naar Londen om daar een presentatie over en speelsessie met World in Conflict
mee te maken. Het verslag over deze trip en het interview met senior designer
Nicklas ‘Cece’ Cederström kon je al eerder lezen, maar jullie zitten uiteraard
allemaal te wachten op veel concrete informatie over de game. En die hebben we
gekregen! In deze eerste preview zullen we ingaan op de singleplayer van de
game. De volgende preview zal het multiplayer-aspect behelzen.
De filosofie achter World in Conflict is radicaal anders dan
die achter andere strategiegames. In plaats van gekeken te hebben naar titels
zoals Company of Heroes, Panzers of Command & Conquer, hebben de
ontwikkelaars zich gericht op Call of Duty en Medal of Honor. Het aspect dat
jij als speler één radertje bent in een grotere oorlogsmachine is het
belangrijkste verschil met andere strategiespellen. Je bent geen Supreme
Commander die de grote baas is over de oorlog, je bent geen generaal die alle
troepen bestuurt. Nee, je bent slechts één van de officieren die zijn aandeel
in de oorlog heeft. Daarom zal het ook zo zijn dat er op een andere plek op het
speelveld gevechten gaande zijn tussen Russen en Amerikanen, terwijl jijzelf je
eigen missie moet volbrengen. Niet al het vechten gebeurt dus per definitie met
jouw troepen.
Dat jij één van de officieren bent moet je heel letterlijk
nemen. Je bent ook daadwerkelijk een persoon, genaamd Parker. Je bent de
typische gezichtsloze held zoals we die vaak uit shooters kennen. In
tussenfilmpjes zul je je gezicht nooit in beeld zien, maar je bent wel
aanwezig. Tijdens de gevechten is het idee dat je zelf meedoet aan de
gevechtshandelingen, hoewel je zelf geen hero
unit of iets dergelijks bent. Je bent zogenaamd een willekeurig persoon die
er altijd is, maar die je niet ziet. Het versterkt het beeld dat er niet één
baas is die allerlei speciale dingen kan doen.
Het verhaal, dat in het vorige artikel al ter sprake kwam,
draait om de Sovjet-Unie die een rechtstreekse inval doet in Amerika. Het hele
verhaal kun je in het andere artikel lezen, het is nu zaak om dieper in te gaan
op specifieke onderdelen ervan. We kregen een missie getoond, genaamd ‘The
Battle of Pine Valley’. Het introfilmpje zette op prachtige wijze de toon. Je
ziet een typische Amerikaanse buitenwijk, met losstaande huizen van wit hout en
grote garages. Op de achtergrond klinkt karakteristieke eighties-muziek (de
game speelt zich af in 1989). Het is een zomerse namiddag, en een klein meisje
fietst op haar driewieler langs enkele ruziënde mannen die een botsing hebben
gehad. Het meisje staat plotseling stil en stapt van haar fietsje. Ze kijkt
omhoog. Duizenden Russische militairen komen met parachutes naar beneden.
In het volgende filmpje zien we geen sfeervolle
eighties-scène, maar een aantal ruwe militairen. Tijdens de presentatie werden
deze personen uitgebreid uit de doeken gedaan. Kolonel Sawyer is een
gepensioneerde officier die voor deze speciale gelegenheid terugkomt in het
leger om wat Ruski’s te slopen. Vervolgens is er Banon, de nogal onzekere
officier. Dit is de persoon die bang is om te verliezen en een soms nogal laffe
houding tentoonspreidt. Deze momenten wisselt hij echter af met heroïsche
acties. Webb is wat meer de tough guy,
die ook altijd zijn kalmte weet te bewaren. Deze personen zullen bovendien
gedurende de campagne karakterontwikkelingen vertonen.
Hoewel designer Cece vertelde dat het ging om diepgaande en
geloofwaardige personages, kwam dit niet helemaal over. De clichés die uit het
filmpje naar voren kwamen waren niet op één hand te tellen. Sawyer staat met
rauwe stem bij een strategische kaart bevelen te schreeuwen. Ondertussen schiet
er een sluipschutter op hem. Hij gaat doodleuk verder en de sluipschutter mist
een paar keer. Banon is doodsbang om geraakt te worden en laat dit uitgebreid
merken. Hoewel de personages op het eerste gezicht niet al te realistisch
aandoen, moet wel worden aangemerkt dat de tussenfilmpjes werkelijk prachtig
zijn. Alle beelden zijn gewoon met de grafische engine van de game gemaakt,
maar het heeft de grafische kwaliteiten van shooters. De personages zitten vol
met detail, net als de omgeving. Zowel het filmpje waarin het meisje de
parachutisten in de lucht ziet als het filmpje waarin de officieren de situatie
schetsen, blinken uit in grafisch detail en sfeer. Als één ding op basis van de
presentatie zeker is aan World in Conflict, is het dat de filmpjes tonnen met
sfeer toevoegen en je helemaal in de game zuigen.
Veel missies zullen zich afspelen in de Verenigde Staten. Zo
is er een missie in Seattle. Op een vraag van een journalist of dit wel
realistisch genoeg werd nagebouwd, antwoordde Cece: “Eerder té realistisch.”
Alle bekende landmarks uit Seattle
zullen in deze missie zitten, zoals het stadion. De makers hebben gebruik
gemaakt van Google Maps en heel veel foto’s om deze missie zeer geloofwaardig
te maken. Ook zijn er Amerikaanse dorpen (zoals de missie die getoond werd),
het platteland en, jawel, een level met het Witte Huis! Je zult niet alleen in
Amerika vechten, want de Sovjettroepen moeten ook uit Europa geschopt worden.
Zo zul je het Franse platteland met een bezoekje mogen vereren, en zul je
uiteindelijk zelfs doordringen tot in de Sovjet-Unie om de klus te klaren.Het verhalende aspect van World in Conflict belooft veel.
Maar met een unieke invalshoek en verdomd sfeervolle tussenfilmpjes alleen ben
je er nog niet. De gameplay, dat is waar het uiteindelijk allemaal om gaat.
Deze gameplay verschilt veel met andere strategiespellen op de markt. Over de
radicaal afwijkende en zeer interessante gameplay van de multiplayer hebben we
het in de volgende preview, nu gaat het over de singleplayer.
In deze singleplayer start je met een aantal troepen. Je
bouwt geen basis, het is vechten, vechten en nog eens vechten. Uiteraard heb je
wel nieuwe troepen nodig als er slachtoffers vallen in de eigen gelederen, en
daarvoor heb je de credits. Deze moet je zien als een mix tussen geldeenheden
en een alternatieve versie van de unit
cap, het aantal eenheden dat je maximaal kunt hebben. Je hebt per missie namelijk
een vaststaand aantal credits. Hoe meer eenheden je maakt, hoe minder credits
je over hebt. Wanneer je eenheden doodgaan, krijg je deze credits met enige
vertraging terug. Met de credits kun je een aantal troepen kopen, die dan
gedropt worden op het slagveld. Qua eenheden kun je dus in principe nooit dood:
je credits krijg je terug als er slachtoffers vallen en zo kun je weer nieuwe
eenheden aanmaken. Overigens zit hier wel enige vertraging in om het geheel
niet te simpel te maken, maar het gegeven staat nog steeds. Dit wil echter niet
zeggen dat je bij geen enkele missie kunt falen. Wanneer je bijvoorbeeld
plekken moet verdedigen of iets binnen de tijd op moet lossen, kun je alsnog
falen. En veel doelen zullen simpelweg niet behaald kunnen worden als je niet
op een slimme manier de aanval opent.
Gamer.nl had de kans om de missie die getoond werd, ‘The
Battle of Pine Valley’, rustig aan helemaal door te spelen. Na de
indrukwekkende introfilmpjes opnieuw gezien te hebben, was het eerste optionele
doel om die irritante sluipschutter een kopje kleiner te maken. Optionele
doelen zijn er om extra beloningen te krijgen, zoals een gratis eenheid of
andere versterkingen. Dit eerste doel liet meteen zien hoe je de eigenschappen
van de verschillende eenheden goed combineert. Je soldaten stop je in een
gepantserd transport om ze te beschermen tegen de sluipschutter, welke bovenin
een fabrieksschoorsteen zit. Vervolgens leg je een rookgordijn neer en laad je
je soldaten razendsnel uit. Je plaatst een bom bij deze schoorsteen en laadt je
mannen in voordat het rookgordijn is uitgewerkt. Van een afstandje sloop je de
toren, welke met Havok-physics stijlvol neer gaat.
Het strategische aspect gaat dan ook vooral om het op de
juiste wijze inzetten van troepen en hun speciale mogelijkheden. De focus ligt
meer op spektakel dan op zeer ingenieuze strategie, hoewel nadenken zeker een
vereiste is. Dat was te merken bij een ander missiedoel, waarbij een Russische
aanval gestopt moest worden en een bepaald punt een tijdje vastgehouden moest
worden. Na een paar keer finaal de pan in te worden gehakt, hergroepeerde ik
mijn eenheden, gebruikte enkele tactische aanvallen en positioneerde mijn
eenheden goed. De victorie was binnen. De focus op actie wil dus zeker niet
zeggen dat het strategische aspect over het hoofd wordt gezien.
En die actie, wát een spektakel is dat zeg. In World in
Conflict kan álles kapot. En dan ook echt helemaal kapot, niet een beetje.
Bommenregens verwoesten gebouwen, ontploffingen vullen het beeld, brokstukken
worden rondgeslingerd: actie alom. De zogenaamde tactical aid, waaronder ook de atoombom valt, kun je inroepen met
punten. Deze punten krijg je er langzaamaan bij en dit proces versnel je door
strategische punten op de kaart in te nemen of optionele missies te volbrengen.
Er zijn aanvallen met napalm, tank-busters, bommentapijten en meer mogelijk.
Ook hierbij komt de ultieme destructie goed naar voren. Zo liet Cece zien hoe
een napalmbombardement een bos geheel in de fik stak.
Grafisch gezien wekt World in Conflict grote indruk. Het
water, de lucht en de explosies vallen hierbij het meeste op. Maar er is meer.
De speelvelden zijn bijvoorbeeld volledig pixel-painted,
dus geen simpel copy-paste werk hier.
Objecten hebben waanzinnig veel detail, hoewel dat pas echt opvalt als je
volledig inzoomt. Auto’s, vuilcontainers: dit grafische niveau is niet eerder
vertoond in een strategiespel. Cece ging zover om het “de beste grafische
engine voor strategiespellen op de markt” te noemen. En geef hem eens ongelijk.
De sfeer wordt nog meer versterkt door de piekfijne afwerking van het geheel.
De winkelstraat in het dorp had allerlei verschillende winkels met voorgevels
die helemaal klopten. De typische huizen waren helemaal in orde. Dit soort
afwerkingen zijn broodnodig om dat extra beetje overtuiging mee te brengen, en
World in Conflict slaagt daarin helemaal.
Bij zoveel lof horen natuurlijk altijd bedenkingen. Ten
eerste moet worden gezegd dat het hier om een vroege build gaat van een game
die op zijn vroegst in de herfst van 2007 uitkomt. Maar bedenkingen zijn altijd
mogelijk. Wat games zoals Call of Duty en ook Company of Heroes zo goed deden,
was je helemaal meezuigen in het spel. Een belangrijk onderdeel hiervan was het
schreeuwen van alle soldaten. Het geheel werd hierdoor zoveel geloofwaardiger
en intenser. Ook de geluiden van ontploffingen kwamen kei- en keihard aan.
Hopelijk zal dit in World in Conflict ook zo zijn, om het spektakel dat getoond
werd nog meer kracht bij te zetten. Verder is de balans in een game als deze
een essentieel punt, en in World in Conflict zal dit nog belangrijker zijn
omdat je niet dood kunt als je eenheden doodgaan. Met zowel het geluid als de
balans is ontwikkelaar Massive Entertainment nog heel druk bezig, en gezien de
algehele kwaliteit van de game kan het niet anders dan dat dit ook goed komt.
De singleplayer van World in Conflict heeft ons dan ook
extreem positief verrast. De interessante invalshoek van het aangevallen
Amerika, de fantastische presentatie middels sfeervolle tussenfilmpjes, het
enorme grafische spektakel en de actierijke gevechten: het zijn allemaal
tekenen dat de game heel erg goed op weg is om een absolute topgame in het
strategiegenre te worden. Tot nu toe lijkt alles op zijn plaats te vallen, en
we kunnen niet wachten om meer van het verhaal en van de andere missies te
zien. Uiteraard is er ook nog de multiplayer, die minstens even interessant is
vanwege de unieke gameplay. Deze hebben we nog grondiger kunnen spelen dan de
singleplayer, en verwacht dan ook snel onze uitgebreide preview daarover.
Reacties op: World in Conflict (singleplayer)
KillzoneNL
Netstorm
=HellFire=
walter
Edit: Ah, Killzone was me al voor met de demo vraag
G.I.Joey
Don Corleone
spree
gvd dit spel ownt, serieus, ik wil hebben
corneel
SCKillaH
RadiuZ
Mday
Over die inval in Amerika en die parachutisten schreeuwt er wel een irritant stemmetje in mijn hoofd keihard 'RED ALERT 2! RED ALERT 2'… want zeg nu zelf, dat filmpje komt aardig in de buurt, evenals de setting.
Maargoed, dit is overduidelijk geen reden om het te bestempelen als een CnCtje.
Shots zien er ZIEK goed uit, en ben benieuwd hoe dat op mijn nieuwe config gaan draaien. Ook de tactischheid lijkt me superrelax. Dit is wel zo'n typisch 'demo kijken daarna kopen' -spelletje.
inoj
H4rdh1tt3r
Nas
retiredkamikazepilot