Machinegames mag dan wel een nieuwkomer zijn, de Zweedse studio huisvest een flink aantal ervaren ontwikkelaars. De toplaag komt bij Starbreeze vandaan, dat onder andere Enclave, de Riddick-titels en The Darkne in zijn portfolio heeft. Het vertalen van een bestaande franchise uit een ander visueel medium naar een game-interpretatie is aan hen zeker toe te vertrouwen, dus het voortzetten van een gameserie zou in vergelijking daarmee een eitje moeten zijn.
De crux is uiteraard dat het Wolfenstein betreft, waar veel controversen, nostalgische gevoelens en financiële verwachtingen aan vastkleven. Dat Machinegames er desondanks voor kiest om The New Order zonder multiplayer te verschepen, getuigt van een gezonde portie zelfvertrouwen. En terecht, want ook deze alternatieve nasleep van de Tweede Wereldoorlog past in de lijn der Wolfenstein-verwachting.
Onze Blazkowicz
De overwinning van de nazi’s en hun neiging technologie naar eigen hand te zetten, staan daarin centraal. Ze zetten de eerste man op de maan, bouwen de infrastructuur flink uit, ontwikkelen mechs en honden van staal en laten London en Parijs een metamorfose ondergaan van metropool tot veredelde militaire basis.
William Blazkowicz gooit als gewoonlijk de kont tegen de krib. Tu en de heerlijke doch gescripte one-liners door beschiet hij alles wat hem niet zint, menselijk of niet. Het gedeelte dat wij onder handen kregen, besloeg een mi ie waarin Blazkowicz een in Londen gevestigd onderzoekscentrum binnendringt om prototypes van een helikopter eigen te maken.
Gezien de traditie van de reeks staat de ruimte garant voor simpele en tevens simplistische puzzels. Met een lasergeweer moeten stalen kabels los worden gesneden. Dat blijkt geen overbodige luxe: gedurende de mi ie herhaal je dit trucje zeker tien maal – net iets te veel, gezien het alleen een kwestie is van het zoeken naar het juiste stalen artefact en dat kapot te laseren. Aanvankelijk doe je dat met een babygun, al snel volgt een variant die qua vermogen en inhoud tig keer zo groot is. De mechaniek van een dergelijke puzzel fascineert nauwelijks, maar het temporiseert de ervaring en opent zo de ogen voor de doordachte en visueel aantrekkelijke vormgeving van de omgevingen.
Het begin van de mi ie sprankelt overigens maar zelden; een met bommen belaste wagen doet de ingang van het onderzoekscentrum aan, waarna je allereerst je weg moet zien te vinden tu en de omgevallen standbeelden en verbrokkelde bouwwerken. Eenmaal binnen en de eerste ronde aan tegenstanders en kleine mech’s gepa eerd, bereik je een grote pui. Terwijl je de hendel overhaalt en de pui opent, vliegen enkele droneachtige voertuigen je om de oren. De auto-aim, die voor de rest gelukkig nauwelijks merkbaar is, helpt je te overleven.
De momenten die daarop volgen, duiden op de waarschijnlijke kracht van Wolfenstein: The New Order. De esthetiek van de ruimte die je binnentreedt, intrigeert bijvoorbeeld enorm: het plafond is volledig zwart, met enkele lichten die als sterren dienen. In het midden staat een metershoge replica van de maan, waar trappen omheen kronkelen die leiden naar het interne hoofdkwartier. De rechttoe rechtaan shootouts van weleer krijgen zo gelijk een verticale dimensie, waarbij dekking zoeken (jawel!) en op de juiste momenten health packs (jawel!) oprapen cruciaal zijn. Nadat de fopmaan aan diggelen is geschoten en iedereen de mond is gesnoerd, is het zaak je via het liftstelsel naar de uiteindelijke prototypes te manoeuvreren en puzzelen. Een intens gevecht met een metershoge mech besluit de mi ie, al is het jammer – en tekenend voor Wolfensteins laagdrempeligheid - dat de intelligentie van het stukje technologie te wensen overlaat.
Gezellig kennismaken bij de koffie
Rauw en speels, luchtig en keihard; het loopt in The New Order door elkaar heen, maar op een intere ante, uitgekiende en vooral toffe manier. De Tweede Wereldoorlog wordt parodiërend herschreven en op de hak genomen, maar de ernst sijpelt er doorheen. Een vroege pa age uit de serie illustreert dit. In een trein richting Berlijn breng je – eveneens vanuit first-person - een kop koffie naar een gewaardeerde dame uit het regime. Ze vraagt je om tegenover haar te plaats te nemen, om zogenaamd kennis te maken.
Deze eerste ontmoeting slaat gauw om in een absurdistisch kaartspel. Ze toont je meermaals twee kaarten, waar je tu en moet kiezen. Welke van beide je bijvoorbeeld als verontrustend bestempelt, om zo op quasiwetenschappelijke wijze je karakter vast te stellen. De eerste ‘verkeerde’ keuze leidt tot een dubbelzinnige reactie van de vrouw. Of je wel echt de ariër bent zoals je doet voorkomen. Leuk. Grappig zelfs.
Na de tweede besli ing richt ze een geladen pistool op je. Ze meent dit, blijkbaar – met de onmiddellijke realisatie dat dit niet zomaar een ‘op de hak nemen’ is. Doordat ze afziet van een dodelijk schot en de buitensporige oneliners snel weer de overhand nemen, blijft dat niet lang hangen. Maar gezien The New Order bij vlagen ambivalent is en de zelfspot bijgestaan wordt door sterke actiemomenten, relativeert de vergelijking met Duke Nukem: Forever direct. Dit is geen humoristische, nostalgische reis. Hier staat daadwerkelijk intere ant gamedesign centraal.