Krijg je van deze bekentenis al de koude rillingen, dan is de nieuwe Wolfenstein waarschijnlijk niets voor jou. Herken je iets van de waanzin in jezelf, dan kunnen we aankomende shooter van Raven Software van harte aanraden. Wolfenstein lijkt namelijk één grote achtbaanrit van spanning en intense vuurgevechten te worden. Het standaard shootergedeelte wordt ondersteund door een paranormaal tintje, waardoor de gameplay net wat verder gaat dan bij een doorsnee shooter. Tel daar nog wat rechts-extremistische mutanten bij op en je weet dat hoofdpersoon B.J. Blazkowicz het behoorlijk zwaar gaat krijgen.
Na een korte uitleg over de game worden we direct geconfronteerd met de richting die Raven Software op wil met Wolfenstein. We belanden in een soort ziekenhuis waar overduidelijk de meest gruwelijke experimenten zijn uitgevoerd op de patiënten. De sfeer die er hangt voelt beklemmend aan en zou zeker niet mi taan in een goede horrorfilm. De game weet op deze manier meteen de juiste toon te zetten en geeft een heerlijk, onbehaaglijk gevoel.
Bovendien maakt de korte speelse ie duidelijk dat Raven Software de controverse niet schuwt. We beginnen het spel namelijk met een fikse bijl in de hand, die gebruikt wordt voor alles dat vies en goor is. En daar blijft het niet bij. Met een beetje zieke fantasie voorziet de game in duizend en één mogelijkheden om je tegenstanders uit te schakelen. Richt met een sluipschuttergeweer bijvoorbeeld op een knieschijf en schiet zo het onderbeen van je tegenstander af. Hoofden, armen, torso's; niets is veilig en alles kan 'los'.
De nazi's laten zich niet zomaar afslachten en vechten sterk terug. Dit houdt bijvoorbeeld in dat ze je proberen te flankeren of dat ze je uit een schuilplaats lokken door een paar welgemikte granaten jou kant op te gooien. Op een bepaald moment werd zelfs het licht uit gedaan en probeerden de Duitsers op deze manier een zwakke plek in de verdediging te vinden. Tevergeefs, want je beschikt in Wolfenstein naast de eerder genoemde bijl over een uiteenlopend arsenaal van conventionele en onconventionele wapens. Wij mochten aan de slag met een MP40, MP44, een sluipschuttergeweer en twee wapens waar we de originele naam van zijn vergeten. De uitwerking staat echter in ons geheugen gegrift.
De eerste van de twee originele wapens is het best te omschrijven als een soort van particle-canon die niet veel meer overlaat dan een hoopje as. Het wapen is prima geschikt om snelle, sterke vijanden mee uit te schakelen, maar gaat wel aardig snel door zijn munitie heen. Het tweede wapen heeft wat meer weg van een tesla-geweer en kan grote groepen vijanden in één keer elektrocuteren. Toch wordt het sterkste wapen wat je bij je draagt niet gevormd door menselijke techniek, maar door een bovennatuurlijke kracht.
In Wolfenstein beschik je namelijk over een amulet dat je toegang verleent tot de Veil. De Veil is een paranormale wereld die naast de echte wereld bestaat. Met behulp van de veil kun je onder meer tijd vertragen, zwaktes van de vijand bloot leggen, in het donker zien of op plekken komen waar je anders nooit zou zijn gekomen. In het laatste geval worden deze plekken aangegeven door een mysterieus teken op de muren, het teken van de Black Sun. Zie je dit teken, dan weet je dat er meer te vinden is dan je op het eerste gezicht kunt zien.
De Veil wordt echter ook door de nazi's gebruikt, waardoor je niet de enige bent met bovennatuurlijke krachten. Zo kom je een behoorlijk lastige vijand tegen die de Veil gebruikt om een beschermend schild rondom zichzelf en zijn kameraden op te trekken. Het is op zo'n moment zaak de beschermde vijand als eerste uit te schakelen, terwijl de rest van de bad-guys hun wapens op jou leeg schieten. Geen eenvoudige opgave. De duistere krachten hebben trouwens nog een andere, leuke eigenschap, namelijk het opheffen van de zwaartekracht. En laten de nazi's nu net enkele containers met Veil-krachten hebben verzameld en deze door de levels heen verspreid laten staan. Schiet op zo'n container en vijanden die in de buurt staan beginnen ongecontroleerd door de lucht te zweven. Gooi er een granaat bij en je weet zeker dat het een feest wordt. Althans voor jou dan.
Wolfenstein heeft ons, in die paar minuten dat we het mochten spelen, aangenaam verrast. De donkere, grimmige sfeer past perfect bij het idee dat de nazi's beschikken over duistere krachten. Tevens hebben de makers goed gekeken naar de voorgaande delen en begrepen waar het in een Wolfenstein-game om draait, namelijk om het afknallen van nazi's en het liefst zoveel mogelijk. De engine ziet er wat verouderd uit, maar dat stoort gelukkig nooit dankzij een hoog gore-gehalte en enkele mooie effecten. De grootmoeder van het shootergenre is terug en beter dan ooit.