Uncharted 4: A Thief’s End (hands-on)

Henry Every was een beruchte piraat met een stormachtige carrière. Hij kwam, zag en overwon de Ganj-i-Sawai, een handelsschip met aan boord een schat ter waarde van – omgerekend naar nu – tientallen miljoenen euro’s. Every verdween; het Britse koninkrijk zette een klopjacht in. Zonder succes.

En daar begint de fictie van Uncharted 4: A Thief’s End. Ooit waren Nathan Drake en zijn broer Sam op zoek naar Every’s schat. Na de vermoedelijke dood van Sam kwam er een einde aan de zoektocht. Sam blijkt echter springlevend én weet waar hij de schat kan vinden. De twee broers gaan samen op zoek in de hoop op, ja op wat eigenlijk? Rijkdom, ongetwijfeld, met ook een mooie duit voor Nathans maatje en archetype materialist Victor ‘Sully’ Sullivan.

Natuurlijk krijgt het drietal concurrentie in hun zoektocht. Natuurlijk is er een slechterik. En natuurlijk roept die slechterik de hulp in van een flink leger om zijn eigen plundertocht zo spoedig mogelijk te laten verlopen. Rafe Adler, de antagonist, is een oude bekende van de twee broers. Nadine Ross is de eigenaar van Shoreline, het privéleger dat Adler inhuurt. Zij is een oude bekende van Sully. De cirkel is rond. Camera, licht, geluid; actie.

Het is een bekend verhaal voor wie de vorige Uncharted-games heeft gespeeld. Vernieuwing vinden we in de gameplay. Bijvoorbeeld in de Jeep, waarmee we kennismaakten tijdens de E3 van vorig jaar. Voor het eerst in de reeks spring je zelf achter het stuur van een voertuig en krijg je enige vrijheid om rond te rijden door de prachtige omgevingen die de game herbergt, en om uit te stappen waar je maar wilt.

In Madagaskar, bijvoorbeeld, waar onze demo zich afspeelt. Het is hoofdstuk 10, ergens op een derde van het avontuur. In de verte torent een immense vulkaan boven het zongeblakerde speelveld uit. De vulkaan is je doel, maar om er te komen moet je een tocht door zand en modder, over rotsen en over bruggen afleggen. Onderweg zijn er oude torens en achter watervallen verstopte ruimtes met verborgen schatten.

Sam, Nate en Sully kwebbelen erop los in de 4X4. De ongedwongen humor die de Uncharted-personages in vorige delen zo menselijk maakte is terug, ditmaal aangevuld met stukjes dialoog die à la The Last of Us pas gestart worden wanneer je een beetje rondkeuvelt door de omgeving. De sneltrein die Uncharted altijd was komt in het vierde deel vaker tot stilstand, waardoor de actiemomenten nog meer indruk moeten maken.

Nu bepaal je zelf het tempo, bijvoorbeeld wanneer je al slippend een route omhoog vindt. Sommige hellingen zijn te nat en te glad om te beklimmen. Dat zijn de momenten waarop je uitstapt om de kabel aan de voorzijde van je Jeep te pakken, deze om een boom bovenaan de helling te winden, terug in de auto te springen en jezelf naar boven te slepen. Dezelfde kabel gebruik je om wankele bouwsels (houten bruggen, bijvoorbeeld) naar beneden te trekken om een pad te bouwen naar nog hoger gelegen plekken.

Niet nieuw, maar wel vernieuwd is het stealth-element van Uncharted. Wanneer we in de demo aanbelanden bij een volgende toren (vrees niet voor Assassin’s Creed-taferelen), zien we een stel goons van Adler en Ross. Ook zij zijn in Madagaskar om te zoeken naar Every’s rijkdommen en ze zijn verdomde dichtbij. De toren wordt uitgekamd door de soldaten en de enige manier om ze te omzeilen is door ze niet te omzeilen. Je kunt kiezen voor een ouderwetse Uncharted-aanpak (knallen), maar wij gaan voor de minder opzichtige benadering.

À la elke andere stealth-game op de markt is het in Uncharted 4: A Thief’s End mogelijk om vijanden te taggen, zodat ze een pijltje boven hun hoofd krijgen dat te allen tijde hun positie verraadt. Het zet aan tot een Metal Gear-aanpak: een hoger gelegen plek opzoeken, alle vijanden taggen en vervolgens een stille moordroute plannen.

In het hoge gras rondom de toren zijn we onzichtbaar. Sam en Sully lijken een stuk intelligenter over het potentiële slagveld te bewegen dan de AI-gestuurde Ellie deed in The Last of Us – ze duiken weg wanneer een tegenstander zich in hun richting omdraait en zoeken constant dekking. Worden we toch gespot, dan breekt niet direct de hel los. Soldaten hebben een metertje boven hun hoofd dat zich vult naarmate je meer in hun zicht loopt. Wordt het metertje geel, dan kun je nog ontsnappen of hen uitschakelen; bij een oranje meter wordt er alarm geslagen en is de jacht geopend. 

Komt het zo ver, dan ontaardt Uncharted 4 in het actiespektakel dat we van de serie kennen. Schieten, knokken, dekking zoeken, vijanden van boven en van onder bestoken, granaten ontwijken, wapens oppakken, leegschieten, nieuwe wapens oppakken en weer door. Je krijgt hulp van Sully en Sam, die niet dood kunnen maar af en toe wel een mannetje voor je bezighouden en uitschakelen. 

Hoe Uncharted wordt Uncharted 4? Best wel Uncharted, als deze speelsessie een indicatie is voor de totale game. De nieuwe elementen brengen variatie op de succesformule, maar de formule op zich blijft in stand. Het verhaal, het avontuur, de humor, de actie; allemaal keren ze terug in deze zwanenzang van Nathan Drake. De invloed van The Last of Us is merkbaar – lees later ook het interview dat we deden met Anne Meyer van Naughty Dog – maar boven alles is dit Uncharted zoals we Uncharted kennen. Mooier, bij vlagen rustiger en met iets meer vrijheid.

Uncharted 4: A Thief’s End verschijnt op 10 mei voor PlayStation 4.