Tomb Raider, dat volgend jaar op Xbox 360 en PlayStation 3 verschijnt, is een compleet nieuw begin van de serie. Lara is een jonge, onervaren dame, niet meer de stoere archeoloog die we kennen en al beu zijn geraakt. Tomb Raider heeft eigenlijk nog maar weinig met Tomb Raider te maken: het had net zo goed een nieuwe franchise kunnen zijn, maar het is begrijpelijk dat Eidos voor het grote succes gaat door de wereldbekende naam te gebruiken. En we vergeven het ze, want de game krijgt het voor elkaar de franchise fris aan te doen laten voelen.
Lara is 21 in de nieuwe Tomb Raider, en door een storm gaat het schip waar ze op zit ten onder aan de kust van een onheilspellend eiland, dicht bij Japan. In plaats van dat ze al hoestend wakker wordt op het strand, ontwaakt ze vastgebonden en hangend in een donkere grot. En dat is precies waar de game begint. Meteen wordt duidelijk dat physics een belangrijke rol gaan spelen in de game: je moet Lara met veel moeite heen en weer laten slingeren tot een in de buurt hangende fakkel het touw waar ze aan hangt kapot brandt. Ze valt pijnlijk, maar staat op, waarna je haar vervolgens strompelend door de onheilspellende grot begeleidt.
Lara kreunt
Gedurende deze halve minuut aan gameplay vallen al een aantal zaken op, bijvoorbeeld de voice acting: Lara kreunt en steunt er op los bij elke pijnlijke beweging die ze maakt en deze geluiden zijn erg goed opgenomen, wat bijdraagt aan het realisme. Ook komt er gelijk een quick-time event de kop opsteken. Wanneer Lara valt, krijgt ze een stuk hout in haar lichaam, die je er door meerdere keren op een knop die in beeld verschijnt te drukken uit trekt. Ook de sfeer zit er goed in: de grot oogt donker en eng. Een lijk dat even verderop hangt – mogelijk een offer voor God mag weten weet welk doel – maakt het er niet gezelliger op, maar wel sfeervoller.
De daaropvolgende minuten – die overigens ook in nieuwe E3-beelden werden getoond - leggen de gameplay op een natuurlijk en heldere wijze uit. Verschillende elementen in de grot (en dus de gehele game) zijn context sensitive. Ga je er dichtbij staan, dan kun je er iets mee doen. Bijvoorbeeld een fakkel pakken, of die fakkel gebruiken om een touw door te branden. Dit levert diverse puzzels op, waarbij ook vaak weer de psychics om de hoek komen kijken. Zo moet Lara vroeg in de game diverse versperringen laten ontploffen door slim gebruik te maken van vuur en de zwaarte van diverse objecten.
Lekkere Lara
Wat ons in deze introductie het meeste bijbleef, waren echter de quicktime events. Hoewel de game qua sfeer vaak lijkt op Resident Evil 4 en qua animatie op Uncharted, zijn de quicktime events soms zo lang en zo filmisch dat ze automatisch doen denken aan Heavy Rain. Zo wordt Lara in de grot plots achtervolgd door de griezel die haar vermoedelijk heeft vastgebonden, en om hem te ontwijken moet je vaak op het juiste moment op een knop duwen. Wanneer de grot even later instort, levert dat een minutenlange, bloedstollende vlucht naar buiten op, vol quicktime events.
Dit stoort niet dankzij de geweldige acteerprestatie, animatie en voice-acting. Toen de ontwikkelaar ons vertelde dat de personages in de game volledig zijn gebaseerd op en vertolkt door echte acteurs en actrices, voelden wij ons iets geruster over het feit dat we deze nieuwe, jonge Lara Croft stiekem wel heel prettig voor het oog vonden.
Na dit eerste gedeelte van de presentatie werden we lichtelijk nerveus. Het zag er allemaal heel goed uit en leek om leuk om te spelen, maar uiteindelijk was het allemaal wel heel lineair. Zou de game verderop een stuk opener worden? Gelukkig liet het antwoord niet lang op zich wachten, want de ontwikkelaar toonde een moment later in het spel. Lara rent en klimt hier rond door een gebied van het mysterieuze eiland wat een stuk ruimer is dan de claustrofobische grotten.
De game zit vol met dergelijke ‘hubs’, waar spelers op hun eigen, creatieve manier een weg door kunnen banen, al zal het verhaal spelers wel voortstuwen. Overigens viel hier ook meteen op hoe flexibel en gemakkelijk Lara zich voortbeweegt over rotsen en langs obstakels. Ze heeft meer weg van een willekeurig hoofdpersoon uit A a in’s Creed dan – sorry dat we het zeggen – de lompe koe die ze in de oude Tomb Raider-games was. Tijden veranderen, en gelukkig maar, want deze Lara weet ons op te winden zoals de oude Lara dat nooit heeft gedaan.
