Het stoom uit de putdeksels op straat, de leeggeroofde auto’s die dwars op straat staan, het kleine leger ratten dat de opgestapelde lijken besnuffelt: The Division is niet prachtig, maar zet een door epidemie geteisterd en vervallen New York prachtig neer. Het is bijna knap hoe overtuigend depre ief downtown New York in The Division is, ook al is het verval en de grauwe atmosfeer soms dusdanig overtuigend dat gedeelten van de stad nauwelijks te herkennen zijn (wat niet opgaat , overigens).
Meer rpg dan shooter
Dat is geen kritiek. Je bent niet in New York om de toerist uit te hangen. Je bent als lid van militantengroepering The Division in New York om de stad zo snel mogelijk weer op de rit te krijgen. Vanuit je uitvalsbasis, letterlijk je Base of Operation, ga je er in je uppie of met vrienden op uit om onder meer mi ies af te ronden.
Iedere speler heeft een eigen (en dus instanced) Base of Operations, die bestaat uit drie ‘Wings’. Die kun je upgraden door onder meer mi ies, side-mi ions en vooral de trivialere ‘Encounters’ te doen. Iedere Encounter geeft een specifieke boost aan je Medical Wing, Tech Wing of Security Wing. Omdat bepaalde vaardigheden van je personage alleen up te graden zijn middels het upgraden van je Wings, lijken de Encounters meer dan filler in de spelwereld (zoals de Random Events in Destiny dat zijn).
Voor mmo- of rpg-spelers is dat niets nieuws onder de zon. Logisch, gezien The Division meer rpg dan shooter wil zijn. In de game krijg je voor iedere luttele prestatie ervaringspunten, die zijn gekoppeld aan verra end veel verschillende metertjes en skill- en talent-trees. De HUD is bovendien een wirwar aan statistieken en vergaarde data van mede- en tegenstanders. The Division ziet er daadwerkelijk uit als een rpg.
Ondanks alle keuzevrijheid kun je het investeren in het basebuilding-gedeelte overigens niet negeren. Dan negeer je ook een belangrijk deel van het ‘beter worden’, omdat je middels het uitbouwen van je basis een deel van je skills vergaart.
Matchmaking
The Division verschilt in die zin behoorlijk van Destiny, dat vooral geënt is op knallen en het kiezen uit een basale hoeveelheid vaardigeden. Toch is het principe van het coöperatieve gedeelte van beide games in grote lijnen hetzelfde. Je speelt mi ies, vergaart loot en probeert zo snel mogelijk zo veel mogelijk ervaringspunten binnen te harken. Dat doe je keer na keer, al dan niet in teamverband. Wie daar in Destiny geen heil in zag, hoeft van de mi ie-opzet van The Division weinig wonderen te verwachten.
The Division heeft wel intere ante troeven achter de hand. Allereerst is het relatief makkelijk om met wildvreemden in contact te komen. Nee, je kunt niet even een ‘lfg’-berichtje in de public chat typen, maar met een microfoon kun je anderen benaderen om te chatten en zo een party te vormen. Bovendien zijn er sociale hubs in de vorm van Green Zones en kun je deelnemen aan matchmaking, ook voor free roaming. Meer dan eens zochten wij in ons eentje de frontlinie op, maar kwamen we als collectief uit de strijd.
De Dark Zone
Spelen als team is overigens broodnodig voor wat ogenschijnlijk het meest unieke aspect van The Division is: de Dark Zone. In dat quarantainegebied heeft de epidemie het hardst toegeslagen en wordt iedere burger vogelvrij verklaard. In principe zijn Dark Zones competitieve gebieden waar iedereen op iedereen kan knallen. Hoewel we zulke PvP-gebieden al uit mmo’s kennen, geven ze in The Division een in potentie geweldige twist aan de gameplay
Wanneer je op iemand schiet in de Dark Zone om zijn of haar loot te stelen, word je ‘Rogue’. Op dat moment ziet iedereen dat jij Rogue bent en waar jij bent op de map. Weet je de klopjacht te vermijden door uit de Safe Zone te ontsnappen of alle loot te extracten met een helikopter? Top, dan mag je alles houden. Lukt dat niet omdat je wordt neergeknald, dan verlies je naast je veroverde loot uit de Dark Zone ook extra veel ervaringspunten en geld.
In de Dark Zone vind je de beste loot, maar ook de grootste klootzakken. Het is ons al meermaals overkomen dat wij op het punt stonden onze loot te extracten, maar een groepje van vier spelers (het maximumaantal in één team) uit het niets tevoorschijn dook om onze spullen zelf buit te maken. Daar staat tegenover dat wijzelf ook graag Rogue gingen. Zo acteerden we een half uur lang iemands maatje, om hem vervolgens af te knallen en er met zijn M16 vandoor te gaan. Een lul zijn loont in The Division.
Pijnpunten
The Division wordt vaak vergeleken met Destiny en dat is begrijpelijk. Beide games kennen soort-van dezelfde structuur. Zo lijkt het nu al zeker dat de map van New York middels dlc zal worden uitgebreid. De charmes zijn bovendien identiek: het is gewoon tof om met een vast groepje vrienden erop uit te gaan en zoveel mogelijk toffe loot te verzamelen. In dat opzicht zit het met The Division nu al goed, want zelfs de bèta bleek enorm verslavend.
Diezelfde bèta legde ook de pijnpunten van The Division bloot. Vijanden zijn soms overtuigend en proberen je te flanken, om een minuut later als een kip zonder kop op je af te rennen. Ze spawnen ook te vaak op dezelfde plekken in de map. Hitboxes van tegenstanders zijn bovendien niet altijd even accuraat en bepaalde wapens geven wel erg weinig terugslag, waardoor het soms voelt alsof je een nietpistool op je vijanden leegt.
Maar goed, mi chien moeten we The Division daar niet op afrekenen. Een stuk belangrijker is bijvoorbeeld de end-game content in de volledige game. The Division betreft immers een rpg waarin je kunt schieten, geen shooter met rpg-elementen.
Tom Clancy's The Division is vanaf 8 maart verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.