Mi chien valt het gebrek aan anti-aliasing vooral op vanwege de hooggespannen verwachtingen, wellicht heeft Ubisoft zijn game technisch onvoldoende op de console van Microsoft afgestemd. Of kan de hardware van de Xbox One The Division simpelweg niet op volle (of semi-volle) toeren aan? Tijdens de presentatie van de ontwikkelaar krijgen we daar helaas geen antwoord op. Hoe dan ook is het grafische contrast met eerdere demo’s van The Division opvallend, al bevinden we ons (logischerwijze) nog in een te vroeg stadium van ontwikkeling om nu al dergelijke conclusies te trekken.
New York zoals je er nooit heen wilt
The Division is op de Xbox One (nog) geen grafisch mirakel, maar de game weet tijdens de presentatie wel degelijk te imponeren. De kille besneeuwde straten van een postapocalyptisch New York spreken voor zich: dit is een speeltuin waarin de speler zich geen moment hoort thuis te voelen. Het is knap hoe de game dat gevoel bewerkstelligt. Knipperende lampjes op de veelvoorkomende wegbarricades, een krantenpagina die deinst in de snijdende wind, stoom dat uit de putdeksels in het besneeuwde wegdek rijst; we herkennen New York direct, maar voelen ons er geen seconde op ons gemak.
Dat komt waarschijnlijk ook omdat we de stad voor het eerst aanschouwen als het nacht is. Zo pa eren we al wandelend een groot gebouw met imposante pilaren. Het gebouw, het CERA Warehouse, komt ons ondanks de donkerte bekend voor: het speelde de hoofdrol in de E3 2014-presentatie van The Division, gezien het daar diende als toekomstig ‘Base of Operations’. Zonder hulp van de ontwikkelaars waren we daar overigens nooit zelf achter gekomen. Het New York van The Division heeft twee compleet verschillende gezichten, want ze oogt ’s nachts heel anders dan tijdens het middaguur.
De gevolgen van het New Yorkse ‘nachtleven’ zijn niet puur cosmetisch. Zodra het donker wordt trekt het ware gespuis er volgens de ontwikkelaars op uit. Het duurt dan ook niet lang voordat een eerste trits tegenstanders zich aan de door straatverlichting blootgelegde horizon laat zien. Gelukkig staan we er niet alleen voor, want The Division is een MMO (of een verwante daarvan; we weten nog weinig over de serverstructuur), waardoor een andere speler zich tijdig bij ons weet te voegen.
RPG of shooter?
In de strijd tegen het kliekje tegenstanders in de verte stonden we er eigenlijk nooit écht alleen voor. Boven ons zweeft al geruime tijd een drone, die door een ontwikkelaar wordt bestuurd via een iPad. Inderdaad, ook The Division ondersteunt Xbox SmartGla . Hoewel we nog steeds het gevoel hebben dat Microsoft een beetje alleen staat in al de bejubeling ervan, konden we de wijze van integratie van een tablet in The Division wel waarderen. De tablet-speler ziet het speelveld van bovenaf en kan in real-time commando’s geven, rookgranaten lanceren of tegenstanders verzwakken. Zijn bijdrage is zo zeker niet verwaarloosbaar.
De ondersteuning wordt dan ook gewaardeerd door het duo op de grond. Als de aanval op de vijanden, waaronder twee met hevig armor, wordt ingezet, duurt het opvallend lang voordat zij het onderspit delven. Daaruit wordt duidelijk dat The Division tijdens de actie veel wegheeft van een RPG: de speler met de beste gun heeft bij wijze van spreken de meeste inbreng, ongeacht zijn of haar schietvaardigheden. Toch valt er genoeg aan ‘skill’ en souple e te ontwikkelen, zo lijkt het: tijdig cover nemen is belangrijk en het timen van bepaalde aanvallen (denk aan turrets en debuffs) e entieel voor het maximaliseren van de schade die ze kunnen aanrichten.
Dat The Division meer RPG dan shooter is, nog meer dan bijvoorbeeld Destiny, is aan wel meer dingen te zien. Vijanden geven fysiek geen of nauwelijks feedback als ze beschoten worden: de impact van kogels is met name af te lezen aan het teruglopende health-balkje van het doelwit. Ook de speciale vaardigheden die je kunt selecteren op je horloge (wederom, denk aan turrets en debuffs), zijn exact zo ingedeeld zoals je dat van een RPG verwacht: op basis van skilltrees en dus van eerder gekozen skills. The Division is dus ook in het heetst van de strijd geen schietspel pur sang, al zou je dat aan de hand van de cover-based-actie wellicht wel zo stellen.
Het beste van beide werelden
Als de lichamen van de gedode tegenstanders zorgen voor een opmerkelijk contrast op het smetteloze witte trottoir, zit de presentatie erop. The Division heeft wederom kenbaar gemaakt dat het oprechte ambities heeft als RPG, al toonde het die ditmaal enkel op het vlak van PvE (spelers versus kunstmatige intelligentie). We willen eigenlijk eerst beide aspecten van The Division zien voordat we overmatig enthousiast worden, maar dat de actie niet onder de rollenspelinvloeden lijkt te lijden, is een goed teken. The Division combineert hopelijk het beste van beide werelden. ’s Nachts én overdag, met kartelrandjes of zonder.