Het zijn slechte tijden voor het Bolivia van de nabije toekomst. Het Zuid-Amerikaanse land gaat gebukt onder de tirannie van het Santa Blanca-drugskartel, geleid door de megalomane El Sueño. De regering is machteloos en het kartel heeft vrij spel. Tot overmaat van ramp dreigt Santa Blanca uit te breiden naar omliggende landen. Hoog tijd dat het titulaire team van commando’s een reis boekt naar Bolivia.
Ter land, ter zee en in de lucht
Tijdens de ruim drie uur durende speelse ie op het kantoor van Ubisoft kregen wij de kans om te snuffelen aan een dwarsdoorsnede van de game. Het maken van je eigen personage is lekker uitgebreid, met een keur aan verschillende militaire uitdo ingen en acce oires. Eenmaal tevreden met het uiterlijk worden we per helikopter afgezet in de Itacua-regio. Het lokale verzet tegen het kartel vertelt ons dat één van hen, een zekere Amarú, gevangen is genomen en dat een luitenant van de Santa Blanca zijn locatie weet. We stappen met z’n vieren in een Jeep en gaan op weg.
Ghost Recon: Wildlands gooit het lineaire aspect van zijn voorgangers opzij en plaatst alle mi ies in een sandbox-omgeving. Het Bolivia van Wildlands is de grootste spelomgeving die Ubisoft ooit heeft gebouwd – iets waar de uitgever duidelijk erg trots op is – en de variatie in landschappen mag er zijn. Tijdens onze eerste uren glibberen we over modderpaadjes in de Andes, sluipen we naar een vijandelijke basis in de beboste valleien en zoeken we naar dekking in de rotsachtige hoogvlakte. Om de grote afstanden te overbruggen is de speelwereld bezaaid met allerhande voertuigen, zoals auto’s, trucks, motoren, helikopters en een paar uitermate handige pantserwagens.
Opgetrokken rook
Na een aanval op de gemarkeerde wachtpost dwingen we de luitenant op de knieën voor een interview onder dreiging van de dood. Amarú bevindt zich op een nabijgelegen boerderij en is zwaar bewaakt, zo leren we van hem. We bedanken de officier met een ferme tik tegen het hoofd en rijden verder. Eenmaal aangekomen zien we dat een frontale aanval slecht af zal lopen. Met een drone markeren we zeker tien gewapende mannen, die nietsvermoedend tu en de loslopende kippen en varkens munitiekisten sjouwen of even een rookpauze nemen. Dit vraagt om iets meer tactiek.
We maken een omtrekkende beweging rond de boerderij naar de achterzijde. Zorgvuldig sluipend achter hooibalen en alle soldaten in de gaten houdend naderen we het gebouw. Totdat een computergestuurde teammaat, die zich al die tijd netjes verborgen hield, ons bevel om achter een tractor plaats te nemen interpreteert als het verzoek om door het veld heen te sprinten. Een oplettend Santa Blanca-lid is hier niet van gecharmeerd en onze droom om Amarú geruisloos te bevrijden mondt uit in een chaotisch vuurgevecht. Zodra de rook is opgetrokken grijpen we de gevangene en pakken we gelijk een nieuw vizier op. Toevallig staat een helikopter vlakbij geparkeerd, zodat we na een vlucht over groene bergtoppen de gijzelaar af kunnen leveren. Het was mi chien niet de meest elegante uitvoering, maar mi ie geslaagd.
De wapens en personage zijn in grote mate aanpasbaar en verbeterbaar. Door Weapon Mods op te pakken en sleutelfiguren van Santa Blanca uit te schakelen worden er onderdelen voor het arsenaal vrijgespeeld, die vervolgens, net als in Ghost Recon: Future Soldier, voor elke mi ie helemaal op maat gemaakt kunnen worden. Intu en deelt de game Skill Points uit door in level te stijgen. Deze punten worden gebruikt om vaardigheden te verbeteren, zoals het aantal personen die door middel van een Sync Shot met medespelers gelijktijdig uitgeschakeld kunnen worden.
Far Cry 5?
In de tweede helft van onze hands-on met Tom Clancy’s Ghost Recon: Wildlands gaan de trainingswieltjes eraf en mogen we eindelijk aan de slag met de coöperatieve gameplay waar de game om draait. Samen met drie andere gamejournalisten spreken we af welke rollen we op ons nemen. We specialiseren ons in het gevecht op de korte afstand en nemen een Saiga 12-shotgun mee, aangevuld met een P90-machinepistool met geluiddemper. We bevinden ons nu in de Montuyoc-regio en het verschil met Itacua kan niet groter zijn. Geen dichte bo en, maar een droge woestenij kilometers boven zeeniveau. Geen begroeiing om je achter te verschuilen, hooguit een paar rotsen.
Nu is het zaak om een officier te ondervragen voor de locatie van een Amerikaan die heult met het kartel. Als je nu een patroon bespeurt in Wildlands, ben je niet alleen. Veel mi ies die we spelen vallen in dezelfde categorie: ga naar punt A, vind informatie over punt B en, eenmaal aangekomen, vermoord/ontvoer/bevrijd/steel het doelwit. Hetzelfde geldt voor de sleutelfiguren van het kartel die dienen als een eindbaas. De game verzekert ons met een gelikte montage van do iers en landkaarten ervan dat het hele slechte mensen zijn en stuurt ons er op uit. Ondanks hun status blijven het mensen van vlees en bloed, zodat de anti-climactische vuurgevechten nauwelijks moeilijker zijn dan een gemiddelde confrontatie met het kartel. Aan de andere kant hebben we slechts twee van de 26 bazen ontmoet, dus we houden hoop dat Ghost Recon: Wildlands zijn draai vindt.
Voor een groot deel van onze tijd met Ghost Recon: Wildlands hadden we het angstige vermoeden dat de pr-mensen van Ubisoft ons zouden laten gaan met een grijns op hun gezicht: “Grapje! Je hebt al die tijd Far Cry 5 gespeeld!” De meeste confrontaties waren een boog en een paar malariapillen verwijderd van Ubisofts sandbox-schietspellenreeks, niet in de laatste plaats omdat pogingen om tactisch te spelen vaak op niets uitliepen, al dan niet door een trollerige granaat van een niet nader te noemen collega. We speelden echter ook een mi ie die ons dwong na te denken als echte Ghosts.
Nee, toch Ghost Recon
We naderen, verborgen in het donker van de nacht, een kamp van kartelleden. Van een ondervraagde officier hebben we te horen gekregen dat hier zich een deserteur bevindt die klaar staat om te rennen. In een vlaag van meligheid en overmoed besluiten we met een pantserwagen op de hoogste versnelling door het kamp te denderen. Dat gaat fout. Voor we het weten cirkelen helikopters met zware machinegeweren boven ons hoofd en raken we de deserteur kwijt. Poging twee en drie verlopen niet veel beter. We weten maar niet bij de deserteur te raken, zonder dat de afvallige soldaat een kogel door zijn hoofd krijgt.
Gezamenlijk schakelen we mentaal in een bedachtzamere versnelling. We vinden een smal pad dat ons achter het kamp leidt. Behalve een paar wachters bij een potentieel ontsnappingsvoertuig lijkt het rustig. We zien gelijk ook wie verantwoordelijk zijn voor onze mislukte pogingen: twee scherpschutters, boven op de rotsen. Onze eigen scherpschutter legt met twee gedempte schoten ongemerkt zijn concurrenten om. Dan nog de twee wachters, die naast elkaar staan. Samen aftellen, de trekker overhalen en ook zij gaan tegen de grond. Ghost nummer vier trekt intu en de deserteur mee naar de nu onbewaakte auto en we rijden zonder een centje pijn naar het extractiepunt. Dit is hoe Ghost Recon moet zijn.
Een uitgebreide speelse ie van Tom Clancy’s Ghost Recon: Wildlands laat ons achter met gemengde gevoelens. Bolivia is overtuigend vormgegeven en met z’n vieren is het onveilig maken van het Zuid-Amerikaanse land buitengewoon gezellig, maar na drie uur dreigt de sleur er al in te kruipen. Veel gevechten draaien meer om actie dan coördinatie, maar zodra Ghost Recon: Wildlands de moeilijkheid omhoog schroeft, komt de tactische aard van de game wel degelijk tot zijn recht. De grote vraag is of Wildlands hier de balans in weet te vinden.