Mi chien lag het aan de setting in hartje Londen, maar ons eerste kwartiertje Titanfall deed ons stralen van geluk. Omdat je tegen muren kunt (blijven) lopen en in de lucht kunt ‘doublejumpen’, heeft de multiplayer only-shooter van Respawn Entertainment een opvallend eigen insteek en feel. Titanfall confronteert je vooral met de mogelijkheden van een level, waar je in shooters als Call of Duty, Gears of War en Halo vooral tegen de vele restricties aanloopt.
Titanfall ontleent zijn charme vrijwel geheel aan dat unieke speerpunt: de grote bewegingsvrijheid. Vlucht je een gebouw in, dan is dat ene onopvallende dakraampje met de juiste manoeuvre wel degelijk bereikbaar. Het dak van een gebouw is voor iedere lenige sluipschutter begaanbaar terrein en een nauwe gang is in Titanfall geen bottleneck, maar een slimme alternatieve ingang. Je zet je twee keer af tegen de muur, doublejumpt richting het aangrenzende gebouw en klimt zonder pardon het raam op de tweede verdieping binnen. De trap nemen is zó vorige generatie.
Titanfail
We ervoeren die bewegingsvrijheid in twee maps, die beide terugkeren in de bèta van Titanfall. Een van die twee maps, Fracture, is vrij groot. De map kent veel open terrein, waardoor je je als grondsoldaat (Pilot) erg kwetsbaar voelt. Met de benenwagen ben je bovendien niet zo snel, maar met gebouwen om je heen waartegen je je kunt afzetten en die je kunt beklimmen, bestaat er al gauw de illusie dat je dat wel bent. In Fracture ontbreken die gebouwen, maar kun je in ondergrondse complexen gelukkig dekking zoeken voor Titans en snipers. In de andere map, Angel City, barst het wel van de flats en nauwe gangen: dé natuurlijke habitat van de klimgrage Pilot.
Speel je als Titan – de mech die je vrijspeelt door te presteren – dan speel je een andere game. Opeens ben je minder wendbaar. Je kunt opzij ‘dashen’, maar simpelweg springen is bijvoorbeeld al niet mogelijk. Je bent evenmin onsterfelijk: een duel tu en Titans is nooit van hele lange duur. Zeker niet als er Pilots meevechten, gezien iedere speler standaard een anti-Titan-wapen tot zijn beschikking heeft. Het spelen met een Titan vereist minder fine e dan het spelen als Pilot. Bovendien kent een Titan maar twee vuurmodi. Omdat je mogelijkheden als Titan zo beperkt zijn, vonden we het spelen met de mechs een beetje teleurstellend.
Ongewenst
Vanuit competitief oogpunt voelt de toevoeging van de Titans zelfs ongewenst. Spelers krijgen al na twee minuten beschikking tot hun mech. ‘Eventjes de straat oversteken’ is voetsoldaten daarom niet aan te raden. Zij moeten hun wendbaarheid als Pilot gebruiken om Titans te vermijden en te voldoen aan de objectives. Wij speelden vooral de Domination-modus, die in de game Domination Hardpoint heet. Als Pilot konden we alle gebieden (onderverdeeld in A, B en C) moeiteloos verdedigen en overnemen. Onze tegenstanders hadden enkel oog voor hun Titans.
Onze tegenstanders waren tactisch wellicht niet zo sterk, maar dat neemt niet weg dat de Titans vooral als doel hebben om shit overhoop te knallen. Leuk, natuurlijk, maar voor hoe lang? Na drie potjes weten we wat de Titans kunnen, maar vooral wat ze niet kunnen. Meer dan eens laten we de mogelijkheid om als Titan te spelen liggen om lekker als Pilot te kunnen spelen. In de Last Titan Standing-modus, waarin je als Titan speelt en maar één leven hebt, komt het spelen als Titan beter uit de verf, natuurlijk omdat de game dan als een typische Mech-knaller speelt. Dat neemt niet weg dat een Last Pilot Standing-modus ons vermakelijker lijkt.
Kunstmatig dom
Dat unieke speerpunt dat we aan begin van deze tekst roemde, de grote bewegingsvrijheid, ontbreekt dus wanneer je als Titan speelt. Maar er ontbreekt wel meer. Als Pilot konden wij kiezen uit drie pistolen, vijf primaire wapens en twee anti-Titan-geweren. Als Titan heb je zelfs maar de keuze uit drie primaire en twee secundaire wapens. Dat is karig, maar ook perks en attachments zijn schaars in Titanfall. Afgaande op wat wij hebben gezien na twee uur spelen, leunt de game vooral op spelmechanieken, niet op content. Respawn wil dat niet bevestigen, maar we hopen ten zeerste dat het wapen- en gadgetarsenaal nog wordt uitgebreid.
Nu we toch bezig zijn onze zorgen te baren: het voelt toch een beetje raar dat de kunstmatige intelligentie (AI) in verschillende vormen meedoet aan de strijd. In alle modi loop je Grunts, Spectrums en ander AI-gespuis tegen het lijf. Nutteloos. Alle vormen van kunstmatige intelligentie zijn in Titanfall met het grootste gemak om te leggen. Je tegen- en medestanders verdedigen of strijden om objectives en hebben degelijke pathfinding, maar zijn verder ontiegelijk zwak, leveren nauwelijks strijd en leiden af van het ware gevaar: andere spelers. Hopelijk komt de AI in de online campagnemodus beter uit de verf. Helaas konden we die modus nog niet testen.
Uitgangspunt
Hoewel we de game nog niet genoeg hebben gespeeld, kwam Titanfall op ons over als een game met een gewaagde insteek. Het lijkt een multiplayershooter te worden die je speelt om lekker te knallen, waar je veel andere multiplayergames speelt om lekker te ownen. Dat is een wezenlijk verschil. De veelgemaakte vergelijking met Call of Duty gaat daarom niet echt op. Respawn Entertainments geesteskindje heeft veel meer weg van een speeltuin. Het biedt draagvlak voor spelplezier, een vrije speelstijl en acrobatiek, maar focust zich minder op competitiviteit, teamtactiek en balans.
Of Titanfall daarom ook echt de shooter is die wij willen spelen, vinden we lastig te stellen. Het spel is met zekerheid enorm vermakelijk, maar we hadden ook wel twijfels bij de balans. De Titan voelt als een te grote, mi chien zelfs onintere ante breuk met het spelen met de Pilot. Ook de toevoeging van AI voelde een beetje loos. Hopelijk weet Respawn Entertainment dat gevoel te bestrijden. Sterker nog, dat moet geen probleem zijn. Meer wapens, perks, maps en modi kunnen het spelen met een Titan of tegen de AI op nog talloze manieren verrijken. Onze ontdekkingsreis is dus zeker nog niet voorbij.