Tv-series met een doorlopend verhaal zijn eigenlijk niets voor mij. De tv-uitzending mis ik de helft van de tijd, downloaden is me teveel gedoe en wanneer ik een DVD-box koop, dan ligt die de eerstkomende anderhalf jaar waarschijnlijk stof te happen. Zodoende moet ik ook bekennen dat ik van The Sopranos nog nooit een hele aflevering gezien heb. Vandaar in deze preview geen vette quotes en referenties naar de serie, dat mag onze eigen Soprano Frans te zijner tijd in de review doen, maar vooral een uiteenzetting van wat de gameplay van deze game nu precies behelst. De hoofdrol in de game is weggelegd voor ene Joey, zoon van ‘Big Pussy’, een personage waarover de meeste andere personages niet te spreken zijn. Joey wil echter niet zo geassocieerd worden met zijn vader en wil op eigen houtje een belangrijke man binnen de maffiafamilie The Sopranos worden. Dit doe je door klusjes te klaren voor Paulie, Silvio, Vito en Chris. Ondanks dat je voor vier verschillende personen klusjes op moet klaren, heb je niet de keuze welk klusje je op welk moment gaat doen. Wanneer Paulie wil dat je iets voor hem gedaan krijgt, zullen de andere personages je naar hem doorverwijzen. De centrale locatie in het spel is het café van The Sopranos met de daarachter gelegen lounge en kantoorruimte. Je kunt er wat babbelen met de diverse personages, een potje pokeren of direct beginnen aan je missie. Sommige missies vallen geheel binnen het verwachtingspatroon, zoals het dumpen van een lijk of het innen van geld. Andere missies zijn wat origineler. Zo krijg je op een gegeven moment de klus als uitsmijter bij een discotheek. Je dient mensen te fouilleren, drugsdealers uit de disco te verwijderen en opstootjes te sussen. Helaas geldt ook hier weer dat alles wat er gebeurt vooraf is gescript. The Sopranos is zeker geen schietspel. Hoewel je wel vuurwapens tot je beschikking hebt, worden de meeste klusjes met de vuisten uitgevochten. Soms is het zelf zo dat het afvuren van je wapen, het einde van je carrière betekent. Voor de gevechten hebben je een tweetal basisaanvallen, een korte en een krachtige mep. Ook kun je tegenstanders vastgrijpen en ze bijvoorbeeld tegen de muur kapot slaan. Sommige speciale objecten in de omgeving zorgen voor extra spectaculaire acties, zoals een cirkelzaag waarmee je je tegenstanders hardhandige plastische chirurgie mee laat ondergaan. Het vechten werkte in onze previewversie nog enigszins stug, waarbij het vooral nogal eens voorkam dat je werd omsingeld en niet meer uit je benarde positie kon ontsnappen. Opvallend veel ruimte is vrijgemaakt voor gesprekken. In plaats van dat je passief moet toekijken tijdens deze gesprekken, kun je kiezen of je een neutraal, een negatief (forcerend) of een positief (sussend) antwoord geeft. Soms heeft dit enigszins invloed op het verloop van de scène, maar nooit van het gehele spel. Zo stond ik op een gegeven moment voor de keuze om iemand te doden, of hem te laten gaan op voorwaarde dat hij nooit meer terug zou keren. Kies je voor dit laatste, dan wordt die persoon echter subiet door iemand anders neergeknald. Schijnbare keuzevrijheid dus. The Sopranos is overigens een behoorlijk vulgaire game, zeker naar Amerikaanse maatstaven. Er zijn aardig wat blote borsten te bewonderen en ook seksueel getinte grappen passeren de revue. Ook wordt er af en toe geürineerd en gekotst, om het sfeerbeeld compleet te maken. In zijn geheel wist de previewversie van The Sopranos nog geen verpletterende indruk achter te laten. De framerate, stugge besturing en achterhaalde graphics kunnen nog een flinke opknapbeurt gebruiken. Toch weet het spel met redelijk wat humor, een paar originele vindingen en de juiste ‘pace’, enige sympathie op te wekken. Mij lijkt het vooral een spel voor fans van de serie die daarnaast geen gamer zijn, want de gamende fans zijn misschien iets te kritisch voor deze game. Maar wie weet kan THQ nog voor de release de oneffenheden wegwerken.