Als je onze vorige preview hebt gelezen, dan weet je dat je ruimtevaartuig verwoest wordt in de dampkring van een vreemde planeet. Ook spat jouw verkenner in verschillende Prolus-capsules uiteen, die door de kracht van de explosie ver uit elkaar op diverse plekken op het planeetoppervlak neer zullen storten. De ruwe afdaling is bijzonder effectief verbeeld. De nauwe capsule licht fel rood op, allerhande toeters en bellen schreeuwen alarm en je hoort jezelf naar adem snakken en met je tanden knarsen – mi chien ook in real life. Het doet denken aan de opening van BioShock: Infinite, maar dan heftiger. En omgekeerd, natuurlijk.
Waarom blijf je niet gewoon waar je bent?
De game is in de eerste persoon, dus als je bij bewustzijn bent en na een diepe ademteug gehaald te hebben is de felle zon het eerste dat je ziet. Eenmaal gewend aan het licht zie je rode kruipplanten en varens, een kalme oceaan, vreemde rotsformaties en de wrakstukken van je ruimteschip. Een minieme tutorial legt je uit dat het mi chien een goed plan is om eens wat in die wrakstukken te rommelen. Je vindt er wat blikken met eten, flacons met water, stalen pijpen en andere prularia. Vanaf nu moet je dus inventief zijn.
In het begin neemt het spel je nog wel een beetje bij de hand. Het leidt je naar een klein grotje, waarin verschillende waterstroompjes langs de muren naar beneden glibberen (vul er je flacons), waar je mos en taaie takken kunt verzamelen en in de buurt van je capsule in gespilde olie kunt drenken. Bind de geoliede takjes rondom het uiteinde van je pijp, verhit ze en voilà, je hebt een fakkel. Die moet je absoluut niet weggooien als je een te volle rugzak hebt: het vuur van de fakkel verlicht je pad in het donker, maar houd je ook warm en droog. Zeker ’s nachts is je fakkel broodnodig.
Omdat er verder niet veel te vinden is in de buurt van je capsule, ga je maar op verkenningstocht. De vreemde wereld waarop je bent aangekomen lijkt op het eerste gezicht nog best bewoonbaar. De planten zijn eetbaar, de temperaturen zijn overdag wat aan de hoge kant en ’s nachts wat aan de lage, maar niets wat menselijke vindingrijkheid niet kan oplo en. Daar heb je immers je scanner voor. Die houdt precies bij of je gewond bent, wat je lichaamstemperatuur is, hoeveel honger en dorst je hebt, hoe moe je bent, hoe droog je bent, wat de temperatuur is en wat de windkracht. Omdat je regelmatig moet eten en drinken, uitrusten en opdrogen, is het belangrijk om je scanner nauw in het oog te houden.
Tekenen van leven
Je scanner vangt vrij vlot radiosignalen op. Nog een overlevende? De game laat je niet veel opties. Je bevindt je op een eiland, merk je al gauw. Eer je het in zijn geheel verkend hebt, zijn er wat uurtjes verstreken. Sommige plekken zijn lastig bereikbaar, andere alleen als het eb is, weer andere als je een geheime doorgang hebt gevonden. Maar dan opeens die radiosignalen, die je direct naar een diepere grot leiden. Die grotten vind je overal op Gliese 6143C. Ze verbinden het ene eiland met het andere, maar los daarvan zitten ze zelf tjokvol geheime gangen en kamers.
Veel grotten blijken tombes te zijn, er heeft hier al eens een beschaving geleefd. Zo nu en dan vind je stenen tafelen die het verhaal vertellen van die oude, teloorgegane beschaving – maar wat ervan over is gebleven stemt je niet vrolijk. Het is een huiveringwekkende gewaarwording om menselijke geraamtes aan te treffen. Alleen zijn ze net niet helemaal menselijk. En hoe zit het met die mythologie van die oude beschaving? Waarom leefden ze allemaal ondergronds, in die donkere grotten? Wat voor bizarre rituelen hadden ze?
De naam van de game is goed gekozen: solus is Latijn voor ‘alleen’. Op zoek naar overlevenden en omdat je nu en dan een transmi ie krijgt van de ruimtevloot bij Pluto, die je niet beantwoorden kunt – maar waaruit blijkt hoe wanhopig de mensen aan het worden zijn –, voel je je vaak en oprecht eenzaam in The Solus Project. Maar tegelijkertijd is de titel ook misleidend. Ben je immers echt alleen? Je komt steeds meer tekenen tegen dat dat niet het geval is. Vreemde technologieën die nog steeds werken, lichtpuntjes die naar de hemel schieten, dreigend gegrom in diepe krochten. Eenzaamheid is akelig, maar de vraag of je wel echt alleen bent nog meer.
De dood in de ogen kijken
Bedreigingen komen op deze schijnbaar vredevolle planeet van alle kanten. Als je zat bent, krijg je dorst; als je gelaafd bent, krijg je honger. Als je in het donker verkent is het te koud en moet je je fakkel gebruiken – maar sommige dingen op de planeet reageren verkeerd op vuur. Als je doorweekt bent, heb je gauw warmte nodig. Als je slaaptekort hebt, moet je kunnen slapen, maar daar heb je wel een veilig plekje voor nodig. De natuuromstandigheden zijn onvriendelijk: de planeet wordt regelmatig geteisterd door heftige regenstormen en onweders, vulkaanuitbarstingen, meteoorinslagen. En als je in een grot schuilt en denkt dat je goed zit, heb je het ook mis.
Ondanks de gevaarlijke wereld, die verrukkende eenzaamheid en de zenuwslopend effectieve soundtrack die het spel heeft, is The Solus Project een pareltje in wording. De wereld ziet er grandioos uit en het verkennen, hoewel het niet altijd direct iets oplevert, is altijd een genot. Je wilt weten hoe die oude beschaving in elkaar stak, wat hun mythologie was, hun dagelijkse leven, waarom ze opeens verdwenen zijn. Je wilt weten of er nog collega’s van je rondlopen op die planeet. Je wilt de mensheid kunnen redden door ze een rapport over deze planeet te sturen.
The Solus Project is in early acces beschikbaar via Steam.