Als een rockband 25 jaar bestaat, komen de uitgezakte bandleden nog eens bij elkaar voor een laatste tour om hun zoveelste greatest hits-album te ondersteunen. Als een game-icoon 25 jaar bestaat, werkt een team van 100 man vijf jaar om het grootste en mooiste avontuur in de reeks te maken. De beloften van Zelda-vader Shigeru Miyamoto waren de afgelopen jaren niet mis. Skyward Sword zou het uitgebreidste Zelda-avontuur in de geschiedenis worden, de speelduur zou tu en de 50 en 100 uur liggen, met meer dan 100 minuten aan tu enfilmpjes, en alle ideeën van de afgelopen 25 jaar zouden in het spel verwerkt zitten.
Diepe gevoelens
Zonder al te veel te verklappen over het verhaal – en stop nu met lezen als je totaal spoilervrij aan Skyward Sword wilt beginnen – wijkt Skyward Sword nogal eens af van wat je van een Zelda-game gewend bent. Zoals Zelda-producer Eiji Aonuma al eerder liet weten, is Zelda dit keer geen prinses, maar een schoolvriendin van Link. In het begin van het avontuur zijn de twee dikke vrienden (al kijkt de met blonde staartjes gesierde Zelda zo diep in Links ogen dat we haar van diepere gevoelens verdenken) en lijken ze een zorgeloos leven te leiden. Er is geen paard, geen grote hubwereld met in elke uithoek een grot, geen prinses en zelfs grote schurk Ganondorf kom je niet tegen.
Wat als eerste opvalt aan Skyward Sword is wat een ontzettende kleurrijke speelwereld wordt neergezet met de nieuwe grafische tekenstijl, die een combinatie is van Wind Waker en Twilight Prince . Miyamoto’s voorliefde voor impre ionisme is hier duidelijk merkbaar. In plaats van een donkere, duistere wereld met vijanden en gevaren, word je wakker in het fleurige dorpje Skyloft, een groep zwevende eilanden waarin men afgesloten leeft van andere beschavingen. Allereerst verken je de academie, waar iedere leerling zijn eigen kamer heeft. En wat een feest moet het zijn om hier in schoolbanken te zitten. In de keuken pruttelt een pannetje, overal staan planten en bloemen, de bakstenen muren zijn in mediterrane kleuren geverfd en de gang is versierd met gele glazen lampenbollen en kleurige tapijten. Het lijkt wel Marrakesh.
Grote vogels
Je maakt in Skyloft kennis met de Loftwings, grote vogels die de bewoners als kind toegewezen krijgen en als vervoermiddel en huisdier fungeren. Deze trouwe kompanen zijn een tikkeltje onderdanig: ze komen aangevlogen als je op je vingers fluit, dus je kunt zonder vrees van een klif springen. Maar de rol blijft niet beperkt tot vangnet voor suïcidale Links – de Loftwings eisen een grote rol in het verhaal op. Er zijn delen in het spel waarin je met je supervogel door het luchtruim scheert, zoals in de race die Link als een test moet uitvoeren. Als Link en Zelda later samen op hun Loftwings zitten, verdwijnt Zelda op het moment dat een akelige storm de kop opsteekt. Vanaf dat moment begint het eigenlijke hoofdverhaal: Link trekt zijn groene pakje aan, verlaat de zwevende eilandengroep, belooft Zelda’s vader dat hij zijn dochter weer mee terugneemt en trekt de wijde wereld in.
Pas als je het begindorpje verlaat en op zoek gaat naar andere werelden, heb je het gevoel dat het spel echt begint. En dan heb je toch al heel wat gedaan. Je maakte kennis met allerlei intere ante personages, hebt de nieuwe besturing onder de knie, krijgt een idee van hoe levendig de speelwereld moet zijn en bent gewend door de nieuwe tekenstijl. Ook heb je kennis gemaakt met Fi, een soort menselijke gedaante van de Godde Sword die altijd met je meereist en je als een soort veredelde Navi (“Hey, listen!”) met advies bijstaat. Naar het voorbeeld van de 3DS-remake van Ocarina of Time heeft Skyward Sword ook hintfilmpjes bij Sheikah Stones.
Orkestmuziek
De eerste indrukken van Skyward Sword zijn buitengewoon veelbelovend. De prachtige getekende personages in de fleurige wereld zijn een verademing. Ook de sfeervolle, voor het eerst door een orkest gespeelde muziek, valt direct op. Door de speelse, vrolijke wereld van Skyloft vergeet je meteen de kopzorgen over een tekort aan Wii-titels en gebrekkige ondersteuning van de Wii MotionPlus. Toen de Nintendo 64 uitkwam, deed het vreemde fenomeen zich voor dat er consumenten waren die de spelcomputer kochten om alleen maar Super Mario 64 uit te spelen, en de spelcomputer daarna weer in de kast gooiden of hem verkochten. The Legend of Zelda: Skyward Sword is van hetzelfde kaliber, want na jarenlang wachten lijkt dit een titel te worden waarvoor je een spelcomputer aanschaft. Het verschil is dat het aan het einde van een succesvol consoleleven plaatsvindt in plaats van aan het begin. Als je de afgelopen 25 jaar ooit hebt genoten van een Zelda-game, is het sterk aan te raden deze titel in de gaten te houden.
Binnenkort vertellen we meer over The Legend of Zelda: Skyward Sword. We gaan dan in op het gebruik van de wapens en gadgets, de voordelen van de Wii MotionPlus, het upgraden van je spullen en de nieuwe interface.