Remakes en opgelapte versies van oude games worden vaak met argusogen bekeken. Of we nou uit pure verveling of een verwend gevoel telkens uitreiken naar iets nieuws, of de gemakszucht van een uitgever niet willen belonen; steeds is een gevoel van ongemak niet te voorkomen bij een remake. Maar ken je dat moment dat een oudbakken film als E.T. of Star Wars: Episode IV tijdens het zappen op de televisie voorbijkomt? Je blijft hangen en eindigt met een glimlach óf een snotneus achter op de bank. Hetzelfde kenmerkt The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D. Vanaf het moment dat je uit je boomhut klautert en op zoek gaat naar een zwaard, is elke Zelda-fan opnieuw gehypnotiseerd.
Handige menu’s
De belangrijkste verandering in The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D is de interface. Onhandig gedoe met menu’s en tabbladen uit het origineel zijn vervangen door een handige grafische interface op het touchscreen. Voorwerpen en gadgets zijn met een simpele beweging aan een van de vier snelfuncties te koppelen. Naast de knoppen X en Y kent het scherm ook een I en II, waar je acties aan kunt koppelen die je minder frequent gebruikt. Dus als je de katapult aan X hebt gekoppeld, kun je die gebruiken door op de X-knop te drukken of met de stylus het X-vlakje aan te raken. Ook de Ocarina bespelen is door de menu-indeling veel intuïtiever dan in het origineel. Met de gekleurde tabbladen onderaan het scherm wi el je tu en uitrusting, kaart en voorwerpen.
Links bovenaan prijkt het camera-oogje, dat je kunt aanraken om in de kijkstand de omgeving te verkennen. Rondkijken door je met de gyroscoopfunctie, dus de camera richten door de 3DS echt te verplaatsen. Als je hulpfee Navi iets wil zeggen, verandert het pictogram in een afbeelding van Navi. In het touchscreen kun je ook een grote versie van de kaart tevoorschijn halen, die in het klein in je 3D-scherm te zien is. Op de grote versie staan de locatienamen en je eigen locatie.
Minder grauw
De demoversie die we onder ogen kregen, was een beperkte versie van het uiteindelijke spel en bevatte het begin van het avontuur, als het kleine held Link in zijn dorpje ontwaakt. We kregen de kans om een bezoek te brengen aan Kokiri Forest, de Great Deku Tree, Kakariko Village, het paleis van Zelda en de velden van Hyrule. Naast hier en daar wat platte texturen is het verbazingwekkend hoe een opgelapte versie van een game uit 1998 nog zo fris kan ogen. Wel heeft Nintendo de vrijheid genomen om sommige onderdelen van het spel opnieuw te tekenen. Zo ziet Link er stukken gedetailleerder uit en ogen locaties zoals Hyrule Castle net even beter. Ook is hard gewerkt om de beruchte ‘uitgesmeerde’ look van de Nintendo 64-games weg te krijgen. De algemene uitstraling van de game is minder grauw en op sommige plekken, zoals Kakariko Village, zelfs opvallend vrolijk.
Vanaf 17 juni mogen Zelda-fans weer op Epona springen en door het fantasierijke land van Hyrule hobbelen. Als we uitgaan van wat we tot nu toe hebben gespeeld en gezien, lijkt Nintendo’s handheld eindelijk zijn killer-app in huis te hebben.