In The Evil Within treed je in de zwarte lakschoenen van rechercheur Sebastian Castellanos. Als hij later dan zijn collega’s aankomt op de plek van een groot misdrijf, treft hij enkel hun lege auto’s aan. Binnen in een aangrenzende villa ziet Sebastian hoe veel van zijn kameraden levenloos in hun eigen poeltje bloed liggen. Als hij op beelden van bewakingscamera’s ziet hoe zij één voor één te grazen worden genomen door de allesbehalve menselijke dader, verliest hij het bewustzijn.
Even later wordt hij wakker en is hij in een wereld waar ondoden de straten bewandelen en het onmogelijke aan de orde van de dag is. Dat klinkt belachelijk vaag en dat is het niet zonder reden. Wat er gebeurt als Sebastian wakker wordt, is ook ons niet duidelijk. We spelen enkel level vier en acht.
Mindfuck
Het eerste level dat we spelen begint buiten in de donkerte. Donker zou het de komende twee uur blijven. Bij het kampvuur lopen enkele monsters rond. We proberen ze van achter te besluipen en ze geruisloos een mes door het hoofd te jagen, maar als we eenmaal achter ons slachtoffer staan, geeft de game ons niet de optie om ons doelwit uit te schakelen. Dat proberen we nog eens, maar met een shotgun, wat het eliminatieproces van de monsters een stukje gemakkelijker maakt.
Met vijf kogels halen we drie doelwitten neer. Naderhand verbranden we de nog spartelende lijken (blijkbaar) met niets meer dan een lucifer, zodat ze niet nóg een keer uit de dood stappen. Het openen van een voordeur leidt naar een slecht verlicht krot. Dan verandert de toon aanzienlijk. Wat enkele minuten geleden nog een actiegame was, is nu een psychologisch schouwspel geworden. Als we samen met een begeleidende doktor ‘n kamer betreden (spoilers buiten beschouwing gelaten), komen de muren op ons af. We lopen weg in dezelfde richting als we binnenkwamen, maar huh, waarom is de trap verdwenen?
Opeens is het einde van de gang niet meer in zicht. Achter ons bevindt zich nu een deur. We doen ‘m open en belanden weer in dezelfde gang op hetzelfde punt als we net waren. We lopen weer richting de deur, die bij een tweede poging opeens uit zichzelf opengaat. Een muur van bloed stort zich uit de deuropening en over Sebastian, die vervolgens in een andere ruimte wakker wordt te midden van een bloedpoel gevuld met lijken. Een puzzel dient zich aan, maar wij proberen vooral te bekomen van wat er zojuist gebeurd is.
Typische gebreken
The Evil Within is eigenlijk niet echt eng, eerder naargeestig. Op ieder triviaal moment kan er van alles gebeuren, of je het nu verwacht of niet. Het is die constante druk die je op het puntje van je stoel houdt. Die muur van bloed zag er bijvoorbeeld erg gedateerd uit – evenals veel andere grafische effecten, overigens. Maar het moment waarop de bloedstorting zich aandient is indrukwekkend: even denk je door te hebben wat de bedoeling is, namelijk de andere kant oplopen, maar dan breekt Mikami alsnog met je verwachtingspatroon. Muur van bloed.
Er zijn genoeg momenten waarop de game dat niet doet. De besturing blijft een probleem in Japanse horrorgames, en daar is The Evil Within geen uitzondering op. Het selecteren van je wapens en het schieten op je tegenstanders vormt een klein obstakel, maar kundig door de omgeving manoeuvreren is een heuse opgave. Sommige acties, zoals het onschadelijk maken van een val of het beklimmen van een trap, vergen precisie, maar door de indirecte feel is precisie juist iets dat Sebastian ontbeert. Meer dan eens probeer je bijvoorbeeld om je eigen as te draaien terwijl de camera niet meewerkt. Dan maakt angst direct plaats voor frustratie.
Bloeddoorsijpelende muren
The Evil Within heeft net als zijn titel iets clichématigs over zich. Als je met je zaklantaarn door een oud huis loopt op zoek naar een of andere verloren geestenzoon, waan je je zo in Alan Wake of in een van de eerdere Resident Evil-games. Of een andere horrorgame. The Evil Within heeft veel gebreken van genre- én landgenoten, maar onderscheidt zich uiteindelijk wel. Het bezit minimaal één zeer belangrijk wapenfeit: horror. The Evil Within is luguber en mi elijkmakend. Zelfs nu we niet bekend waren met het verhaal, werden we ongemakkelijk van de bloeddoorsijpelende muren. Dat is mi chien geen nieuwe invalshoek, maar mi chien is het wel gewoon genoeg.