We willen niet te lang bij het verhaal stilstaan, omdat we daar in onze vorige preview al wat dieper op in zijn gegaan, maar wederom belandt hoofdpersonage Sebastian Castellanos in een soort droomwereld via een technologie genaamd STEM. Ditmaal is het de droomwereld van zijn dochter, die als levend experiment wordt gebruikt. Sebastian hoopt zijn dochter terug te vinden en te redden door op zoektocht te gaan in die wereld. Zo’n plek die niet in verbinding staat met onze realiteit is net als in het eerste deel natuurlijk een prachtig excuus om de meest bizarre horrorsituaties op je af te vuren.
Variatie in structuur
Wat meteen duidelijk is, is dat Tango Gameworks veel geleerd heeft van de ontwikkeling van de eerste game. In dit vervolg lijkt de balans te zijn gevonden tu en lineaire stukken en open gebieden. De game bevat, zo verzekert Bethesda ons, diverse open locaties waarin je je eigen route naar je hoofddoel kunt trekken, of desgewenst af kunt dwalen om in andere griezelige situaties te belanden. Vroeg in de game is dat een luguber dorpje waarin zombieachtige wezens over de straten lopen en waar zich in de huizen gewelddadige taferelen afspelen.
Als gevolg is het ronddwalen door de straten behoorlijk eng. De wezens zijn niet per se enorm krachtig, maar ammunitie is schaars en met een welgemikte uithaal van je mes weet je ze meestal hooguit kort te vertragen. Het devies is dan ook vooral rondsluipen langs containers, gebouwen en bosjes, in plaats van midden op de weg als een kip zonder kop in het rond rennen.
Maar zelfs wanneer verdekt opgesteld is het af en toe behoorlijk schrikken, bijvoorbeeld wanneer er pijlsnel monster voorbij komen rennen. En het is wijsheid om met een grote boog om een vrouwelijk wezen te schuifelen dat op het midden van de weg stilstaat en een geluid maakt dat nog het dichtst in de buurt komt van nagels die over een schoolbord kra en. De variatie in vijanden is zo vroeg in de game absoluut al prijzenswaardig, al is het beter om ver van alle beestachtige wezens uit de buurt te blijven.
Zoals we in de vorige preview uitlegden, zorgen deze open gebieden voor een sfeer die vergelijkbaar is met The Last of Us. Ook daarin sluip je door woonwijken in de hoop niet ontdekt te worden, en ook daar vind je onderweg veel spullen die je kunt gebruiken om voorwerpen en wapens mee te maken. Het voelt echter meer als inspiratie dan simpel jatwerk, zeker dankzij de combinatie met de bizarre en soms zelfs Lynchiaanse horror waar deze nieuwe franchise inmiddels om bekend staat.
Say cheese
Maar goed, dit gedeelte van de demo konden we ook al op Gamescom checken, al komt het de sfeer ten goede om het nu eens in een rustige omgeving met een goede headset te spelen. Het tweede gedeelte van de demo is compleet nieuw. Dit speelt zich een paar hoofdstukken verwijderd van het begingebied af en laat Sebastian een fotograferende moordenaar opsporen. Dit gedeelte is dan weer wel geheel lineair. Doordat we net uit een open locatie komen voelt het schakelen naar een andere speelstijl verfri end aan.
Gedurende onze spoortocht speelt de moordenaar regelmatig spelletjes met ons. Zo moeten we een beeld en een bos bloemen precies zo uitdo en als een nabij hangend schilderij en er vervolgens een foto van maken. De spiegel achter dit beeld en de bos bloemen verandert vervolgens in een gang vol met schilderijen. Dan begint het spelletje pas echt, want de schilderijen en ook de gang zelf veranderen regelmatig van vorm. Het levert een desoriënteerde klopjacht op een moordenaar die nauwelijks lijkt te bestaan op.
Die klopjacht mondt uit in een gevecht met een smerig ogend beest dat ledematen op de gekste plekken heeft en een kla iek fototoestel op zijn hoofd. Wederom schiet het werk van David Lynch door ons hoofd, terwijl we het wezen ervan proberen te weerhouden om foto’s te maken. Elke keer als het een foto maakt, bevriest de tijd namelijk even. Dat komt slecht uit, want een machine die de droomwereld waarin we zitten moet stabiliseren telt 90 seconden af en het gevecht is niet klaar tot de teller op 0 staat. Flink wat schoten op het camerahoofd van het monster verder weten we de negentig seconden uit te zitten en eindigt de demo.
Oude mechanische koe
The Evil Within 2 lijkt nu al een stuk ambitieuzer dan zijn voorganger. Waar die game nog veel le en leek te trekken uit de Resident Evil-reeks (niet zo vreemd ook, met Resi-bedenker Shinji Mikami aan het roer), daar voelt dit vervolg een stuk moderner aan. Dat is ook niet zo gek, want Mikami heeft volgens Bethesda meer een hands-off mentaliteit bij het produceren van deel 2 en laat vooral de jongere generatie van Tango Gameworks haar stempel op het eindproduct drukken.
Die stempel is niet alleen voelbaar door de modernere structuur van de game, ook de besturing lijkt een stuk soepeler. In deel 1 voelde het alsof je niet Sebastian, maar een oude mechanische koe die nodig geolied moest worden bestuurde. Hoewel The Evil Within 2 je nog steeds beperkingen oplegt in de vorm van een staminabalk en levensbalk die snel leeglopen en een grondig gebrek aan ammunitie, laat Sebastian zich nu een stuk minder houterig besturen. Daarmee pakt de ontwikkelaar een van de grootste kritiekpunten van het origineel aan. Nu nog afwachten of het eindproduct ons van begin tot het eind op het puntje van de stoel weet te houden.
The Evil Within 2 verschijnt op 13 oktober op pc, PlayStation 4 en Xbox One.