Weer een heuvel over. Hé, een personage met een quest. Goh, het is een mi ie met meerdere stappen en volledig gesproken. Eens kijken wat er achter die heuvel zit. Ah de ingang van een grot. Jee, wat zou het leuk zijn om nu…
Nee.
Maar het ligt daar. Zo binnen handbereik. Naast de 360.
Skyrim.
En dan komen we er niet onderuit. Het spelen van The Elder Scrolls Online is leuk, maar doet ons verlangen naar een twee jaar oud singleplayerspel. Als we héél eerlijk tegen onszelf zijn, willen we liever Skyrim spelen dan deze MMO. Hoe komt dat?
Dualiteit
Het is zeker niet dat er iets mis is met The Elder Scrolls Online. En denk ook niet dat dit een recensie is of een definitief oordeel. Het spel is nog niet af, en we kijken er nog steeds naar uit om de volledige versie straks te spelen. Zeker de PS4-versie, want de besturing van de game leent zich perfect voor lui avonturieren vanaf onze perfecte leunstoel.
Wat echter steeds duidelijker wordt naarmate we meer The Elder Scrolls Online spelen, is dat het een spel is dat op twee gedachten hinkt. Aan de ene kant wil het echt de volgende The Elder Scrolls-RPG zijn waarin wij als speler dé held zijn van het avontuur. Waarin onze besli ingen het lot van de wereld bepalen. Zo worden we ook toegesproken: we zijn bijzonder. We zijn de Uitverkorene. Alleen wij kunnen… En aan de andere kant, tja, alleen wij en die andere duizend spelers die achter ons staan te wachten voor ze de NPC kunnen aanspreken. Want dit is geen singleplayerspel. Dit is een nieuwe MMO. Dit is het soort spel waar we een gedeelde kerker betreden en zien hoe een andere speler een vijand doodt voor wij de kans krijgen. Dat was ónze bandiet, verdorie! En ónze buit! Ja, ja, hij verschijnt na een paar seconden uit het niets weer op dezelfde plek. Maar dat helpt niet.
Een of het ander
In een echt goede MMO is de aanwezigheid van andere spelers een toevoeging. In Guild Wars 2 is het geweldig als er medespelers in de buurt zijn, omdat er altijd een reden is om samen te werken. In EVE online is het niet altijd leuk om een ander schip te zien — die ander kan ons wellicht uit de ruimte blazen — maar dat is het spel: de aanwezigheid van anderen is de reden om te spelen. Dit zijn sandbox MMO’s die ons een wereld geven en ons daarin laten ravotten.
Het ironische is hier dat Skyrim, Oblivion en Morrowind spelen als sandbox RPG’s. Hoewel alle avonturen gescript zijn, hebben we bijvoorbeeld wel vrijheid en een volledige physics engine tot onze beschikking, zodat het werkelijk voelt alsof we in een andere wereld stappen. Voor ons was The Elder Scrolls zoiets als een Holodeck-ervaring. Een wereld waarin we volledig vrij het avontuur konden aangaan.
MMO
The Elder Scrolls Online gaat, ondanks enkele leuke innovaties, toch weer de pretparkkant van het spectrum op. En daarmee ontstaat de dualiteit waar we net op doelden. Want als Skyrim-speler willen we het gevoel van een sandbox met goed gescripte avonturen. En in een MMO willen we een sandbox met emergente (door speler gedrag ontstane) avonturen.
En dan komt bij ons meteen een gevoel van déja vu op: dit hebben we eerder meegemaakt.
‘Use the force, Harry’ – Gandalf
Star Wars The Old Republic maakte een geweldige eerste indruk als singleplayer Star Wars-ervaring. Maar gaandeweg werd duidelijk dat op het moment dat het script ophoudt het spel zijn aantrekkingskracht verliest. Er was geen invloed op de wereld. Geen gevoel van betekenisvolle ontdekking of vooruitgang nadat het plot van ons personage was voltooid. Het was, eenvoudig gezegd, een verstandshuwelijk tu en World of Warcraft en Knights of the Old Republic, en hoe langer we speelden, hoe duidelijker de plekken zichtbaar werden waar deze twee tegen elkaar werden gedrukt.
The Elder Scrolls maakt in de singleplayer quests helaas dezelfde fout. Er is geen sprake van een perfecte opvolger van Skyrim en geen perfecte nieuwe MMO. Het is, hoe je het ook wendt of keert, een compromis tu en twee zeer grote uitersten.
Leuk
Dat wil niet zeggen dat we The Elder Scrolls Online niet leuk vinden. We blijven ons tijdens het bètaweekend vermaken, maar merken dat we nu niet langer onszelf voor de gek houden. Dit is een leuke MMO en een aardige The Elder Scrolls-game. Maar tot nu toe is het vooral een reden om Skyrim weer eens in de 360 te stoppen.