… dan kan ik uiteraard geen nee zeggen! In totaal heb ik op de woensdag (de persdag, dan is het namelijk nog lekker rustig!) twee games van elk iets meer dan tien minuten kunnen spelen. Langer kon helaas niet, want de mannen en vrouwen van Blizzard keken streng er op toe en ging je niet weg, dan werd je wel handig weggewerkt. Dat lijkt mi chien kort, maar het is uiteindelijk meer dan genoeg om een goede impre ie te krijgen van het fenomeen dat StarCraft II lijkt te gaan worden. Althans, hoe het gaat spelen voor ons gamers, en dan met name in multiplayer.

OMFG, LAWL. Just like the good ol' days!!!!1

Samen met een Nederlandse collega-journalist (you know who you are!) begon ik het eerste potje. Op de Games Convention was het uitsluitend mogelijk om 2-versus-2 potjes te spelen, slechts voor maximaal twintig minuten (al was dat in de praktijk korter). Beiden spelende als Terran, het menselijke volk doordrenkt met Zuid-Amerikaanse accentjes en één van de drie speelbare ra en, kregen we gelijk twee Duitsers voor onze kiezen.

Even was het slikken, je hebt immers totaal géén ervaring met StarCraft II. Maar die angst, als je het zo kon noemen, verdween binnen een paar seconden als sneeuw voor de zon. We weten allemaal natuurlijk wel dat StarCraft II een hoop van zijn voorganger mee wil nemen in termen van gameplay, graphics en geluid. Maar dat het zó'n terugkeer naar oude tijden zou worden, dat had je me eerder niet wijs kunnen maken.

Eerste indruk: StarCraft in een Warcraft III-jasje. Maar, het moet gezegd worden: een móói Warcraft-jasje. Schroef het aantal polygonen op, gooi er een physics-engine tegen aan, speel het op een breedbeeld scherm en presto: je hebt StarCraft II. Blizzard lijkt hier dus énorm op safe (niet te vergeten: conservatief) te spelen. Toch hoef je jezelf daar geen zorgen over te maken. Speel je namelijk eenmaal wat minuten langer, dan begin je toch de veranderingen te zien.  Ze liggen gewoon iets dieper in de gameplay verstopt.

Eén van de dingen die me bij zijn gebleven (in die twee keer tien minuten spelen kun je niet alles bouwen natuurlijk) is het opmerken van een speciale toren, die onzichtbare eenheden kan lokaliseren. Handig tegen bijvoorbeeld schepen met een cloakingdevice of kleine Zerglings die zich verstoppen onder de grond. Zo ben je als Terran dus niet helemaal weerloos tegen onzichtbare eenheden en hoef je niet als een gek de sensor - die je hoofdgebouw gelukkig nog steeds kan bouwen - te gebruiken.

Standaard beschik je, als je eenmaal een Barracks hebt gemaakt, nog steeds over de dappere Marine (die overigens nog steeds dezelfde stem had als in het origineel, hoogstwaarschijnlijk een placeholder). De upgrades daarentegen zijn nu te verkrijgen via tech centres (weg is dus de Academy) die aan het gebouw te bouwen zijn. Deze tech centres zijn ook benodigd om de Medic en de Ghost vrij te spelen. Nieuw daarentegen is de upgrade om per gemaakte eenheid er een tweede gratis bij te krijgen. Twee Marines kosten je dus na die upgrade slechts 50 mineralen. Spelers die ma aal Marines willen pompen en hun troepen willen voorzien van Medics kunnen dus het beste twee Barracks maken.

Ik zelf, toch meer fan van het hardere knalwerk, had na een tijdje doordat de Duitse tegenstand maar bar weinig voorstelde en begon verder tetechen naar het geavanceerde oorlogsmateriaal. Wetende dat de Siege Tanks in het origineel korte metten maakte zowat elke grondeenheid engebouw wat je tegenkwam, besloot ik een heel bataljon van die krengente bouwen. De gezichtjes onderin het scherm hadden ze nog niet ende tanks waren ook nog niet voorzien van gesproken tekst, maar datmocht de pret absoluut niet drukken: zelfs voor een vroege beta (deze versie dateerde van BlizzCon) biedt StarCraft II al genoeg fun dus.

Net als Warcraft III is ook StarCraft II weer lekker kleurig

Ik gaf mijn medespeler het bevel om op te rukken met zijn leger. Nou ja, legertje; de beste man had twee handen vol aan Marines, gecombineerd met wat Medics. Geen probleem verder, want een dergelijk groepje weet nog steeds menig (vliegende) eenheid te vernietigen. Hoera voor die terugkerende, fijne balancing dus!

Samen met mijn eigen troepen wisten we uiteindelijk met gemak bij de basis van de  Duitser te komen. Enkele minuten laten was er niets meer van over. Want ook hier in StarCraft II geldt wederom: micro-management is desleutel tot succes. Weet je tactisch je eenheden te laten 'dansen' overhet slagveld, dan zit het er dik in dat je wint. Hulp van de andere Duitser (die Proto was) mocht overigens niet baten: met zijn niet opgewaardeerde vliegtuigjes was hij allesbehalve een partij voor ons. Het moge duidelijk zijn dat dit allereerste potje van StarCraft II een welverdiende 'win' was! En ja, ik heb even lopen juichen. Blijft toch je eerste overwinning he...

Tijdens het bouwen van de gebouwen en de bijbehorende eenheden viel hetme al op hoe gemakkelijk alles gaat. Heb je StarCraft of het laatstedeel uit de WarCraft-trilogie kapot gespeeld, dan kun je binnen een paar seconden dit spelspelen. Je gaat je bijna afvragen of er niet gewoon een mooi jasje overheen gegoten is, de rest is verder gelaten voor wat het is. In zekere zin is het ook wel een beetje zo: tijdens het interview met Samwise Didier, senior art director bij StarCraft II, vertelde hij ons al dat ze gewoon de gamers de gelegenheid geven om hun oude vrienden weer te zien. Precies zoals je ze jaren geleden achter hebt gelaten. Aha!

De Zerg was helaas nog niet speelbaar en valt verder jammer genoeg nog weinig over te vertellen

Dat verklaart dan ook het gemis van allerlei poeha die je mi chien wel zou verwachten van een opvolger. Zeker in de multiplayer is dit het geval. Ik bedoel, ik had na twee tellen al door hoe het zat en dacht dat ik gewoon StarCraft zat te spelen, zij een ontelbaar mooiere versie er van. Dat neemt echter niet weg dat de nieuwe eenheden (waar ik helaas te weinig mee heb kunnen spelen) ontzettend stoer zijn geworden.

Het is de regel bij Blizzard dat er voor één nieuwe eenheid, een ander moet verdwijnen. De Firebat kunnen we dus vaarwel zeggen, maar daarvoor in de plaats krijgen we wel mooi meer en toffer mechanisch wapengerei. Waaronder dus de Viking, die van een anti-luchtvoertuig om kan transformeren (precies zoals een 'echte' Transformer dat kan trouwens, maar het geile geluidje moet je er zelf even bij denken!) tot een vliegtuig die grondeenheden met gemak weet te vernietigen. Om ze vliegend te kunnen maken moet je overigens wel eerst deze technologie onderzoeken.

Ook deze kollosale mechs onderin het scherm behoren vanaf nu tot het Terran-wapenarsenaal. Groovy! Heb er alleen nog niet mee kunnen spelen. Minder groovy...

Ook de Reaper, een nieuwe vorm van infanterie bij de Terrans, weet de gameplay een nieuwe en leuke dimensie te geven. Deze kunnen namelijk over verhogingen springen, dankzij hun jetpacks die in hun pakken verwerkt zitten. Op de frontlinies zullen ze het waarschijnlijk niet lang volhouden, maar weet je een groepje Reapers al 'vliegend' over de map naar andermans basis te krijgen, dan kun je via de D-8 bommen die de Reapers bij zich hebben flink huishouden.

Over de Terrans ben ik in ieder geval al dik tevreden: ze behouden de vette units die het ras zo kenmerkend maakte, en krijgen er een aantal zeer gelikte voor terug. Wat Proto betreft heb ik minder kunnen experimenteren met de eenheden en gebouwen, want de Duitse tegenstand was ditmaal een stuk sterker, wat er tot resulteerde dat ík degene was die continu in de verdediging moest. Wel is nog steeds duidelijk dat als je je basis goed beschermt met Photon Cannons, er nog steeds niemand naar binnen kan. En ja, die heerlijke Carriers zijn terug, en nog steeds even dodelijk.

Carriers! <3

Maar net toen ik besloot een Mothership te bouwen (die enorme joekels van ruimteschepen die enigszins vergelijkbaar zijn met dat speciale wapen van de Scrin uit Command & Conquer 3), werd ik vriendelijk doch dringend gevraagd er mee te stoppen. Het was namelijk 17:00 geweest en de mensen van Blizzard wilden de tent sluiten. En ik was nog wel zo lekker aan het spelen.... Kort samengevat: hoe zo'n Mothership er in de praktijk werkt, dat antwoord ben ik je nog schuldig.

Eén ding is in ieder geval al wel zeker: StarCraft II is als vanouds goed! Het concept van het origineel is volledig behouden, maar het niveau is verder omhoog getild (een haast onmogelijke klus, maar het is Blizzard opnieuw gelukt, afgaande op deze gespeelde versie), zodat het er dik in gaat zitten dat StarCraft II ook met gemak tien jaar (vergeet niet, deel één is uit 1998 en viert volgend jaar dus zijn tiende verjaardag) gespeeld gaat worden. Over de multiplayer hoef je echt geen zorgen te maken, neem dat maar van mij aan.

Nu weet ik uit persoonlijke bronnen dat er ook nog hordes spelers zijn die eigenlijk niets hebben met al dat multiplayer-geweld. Zij zijn vaak degenen die lekker, op hun eigen tempo, de singleplayer-mi ies uitspelen. Welnu, juist dát aspect is volledig op de schop gegaan. Vergeet eerdere singleplayer-ervaringen: met StarCraft II gaan ze een heel andere kant op. Tijdens een afspraak met Blizzard liet men weten dat er een flinke dosis interactiviteit aan toegevoegd is. Vanuit de brug van je ruimteschip (wat prachtig weergegeven wordt op je scherm) kun je nu als Jim Raynor - de man is terug! - zelf je mi ies bepalen. Heb je een mineralentekort, dan kies je een planeet uit de data, om vervolgens daar een mi ie uit te voeren. Met het verdiende geld kun je daarna weer nieuwe eenheden vrijspelen, door de technologie daarvan te kopen.

In je eeuwigdurende strijd tegen de Proto , de Zerg en ander minder vriendelijke Terran-facties sta je er gelukkig niet alleen voor. Op je ruimteschip bevinden zich namelijk ook een aantal personages die allemaal deel uitmaken van jouw crew. Je kunt met ze babbelen om zo meer informatie te verkrijgen over het verhaal, of wat je volgende stap moet worden, of gewoon om een beetje lol te trappen.  Mi chien klinkt dit laatste niet zo heel belangrijk voor de gameplay, maar het is goed om te weten dat Blizzard druk bezig is om de singleplayer zoals die voorheen was, compleet overboord te kieperen en er een geheel nieuwe ervaring van te maken. De briefings in StarCraft waren natuurlijk al een beetje speciaal, want ze richtten zich volledig op jou, maar dat nu ze verder gaan dan één schermpje met een paar knopjes, maakt het allemaal toch wel extra tof als je het mij vraagt.

Hoe deze briefings als Zerg of Proto worden, heeft Blizzard nog niet laten weten. Wat Proto betreft kunnen deze omgevingen prima in een Carrier plaatsvinden denk ik, maar met de Zerg gaat dat natuurlijk moeilijker. Mi chien dat we Kerrigan rond zien lopen in een Overlord? Maar met wie moet ze dan praten? Allemaal vragen die Blizzard zelf nog niet eens weet te beantwoorden, gok ik zo. Men leek redelijk op weg te zijn met de Terran campagne, dat wil zeggen: het rondlopen op je scherm werkte, je kon een mi ie kiezen en deze spelen. Maar van een volledig uitgewerkte singleplayer, nee, daar konden we nog niet echt van spreken.  Daar hebben ze dan vanaf nu nog een hele kluif aan. Op het gebied van multiplayer lijkt het al wel behoorlijk af te zijn, al is het natuurlijk nog steeds jammer dat we nog zo weinig van de Zerg hebben gezien. Wellicht dat deze een complete 'overhaul' krijgen? Geen idee.

Wat ik wel weet, is dat ik snak naar meer potjes van StarCraft II. Het mag dan gek klinken, zo'n opmerking over een spel dat in wezen niet eens zo enorm veel gaat verschillen van zijn voorganger, maar als Blizzard op deze voet verdergaat, zie je mij vanaf volgend jaar niets anders spelen dan StarCraft II. Pff, volgend jaar pas... hopelijk komt er snel een beta of zoiets dergelijks. Ik zal er in ieder geval zijn! En als je ook maar een beetje van RTS houdt, jij ook! Trust me on this one.