Spec Ops: The Line speelt zich af in het Dubai van de nabije toekomst. Na een flink staaltje spierballenvertoon van moeder natuur, hebben genadeloze en onophoudende zandstormen de stad doen vervallen tot een schim van wat het ooit was. De briljante architectuur – of in ieder geval wat daar nog van over is – staat het zand tot aan de lippen, terwijl duizenden lijken de stille getuigen zijn van het feit dat er hier überhaupt ooit leven mogelijk was. Te midden van deze troosteloze chaos word jij, kapitein Walker, met twee manschappen gedropt om een zekere kolonel Conrad te vinden die hier ooit gestationeerd was.
Of dat goedschiks moet gaan gebeuren is nog maar de vraag, want Conrad lijkt inmiddels een legerentiteit op zich te zijn geworden met een eigen agenda en eigen morele code. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, ben jij niet eens de eerste die op deze mi ie wordt gestuurd. Alle contact met een eerder gestuurd bataljon, het Grey Fox Team, is inmiddels verloren gegaan. En dus moet iemand uit gaan zoeken wat er in hemelsnaam aan de hand is in dit voor de rest van de wereld onbegaanbare ma agraf.
Sfeer
Om te onderstrepen wat het sterke punt van deze Spec Ops is, zouden we met liefde het cliché ‘Het eerste dat opvalt aan Spec Ops…’ uit de kast halen. Maar in dit geval is dat onmogelijk. In de eerste seconde alleen al zijn er zoveel indrukken die met elkaar strijden om je aandacht en dat houdt gedurende de vijftien minuten durende presentatie niet op. Startend in de kelder van een ingestort superhotel is het geluid bijvoorbeeld fenomenaal. Het weergalmen van de stemmen van je team en simpele dingen als voetstappen zorgen er direct voor dat je het gevoel voor detail proeft. En zo niet, dan zorgen de prachtige graphics daar wel voor. Niet eens zozeer op technisch vlak, maar vooral op gevoel en sfeer. In het duister, tu en het puin, met slechts een paar scheuten licht die binnenvallen, is deze game het aanschouwen meer dan waard.
De weg van de kelder naar de ontvangsthal van het hotel gaat daar nog eens dunnetjes overheen. Omgeven door luxe en prachtige tierelantijntjes bekruipt je alsnog een gevoel van onbehagen en onwerkelijkheid als je in plaats van de buitenwereld een metershoge zandmuur tegen de ramen en deuren aan ziet leunen. Als Walker vervolgens op de ruit schiet, klapt deze en stroomt het zand met kubieke meters tegelijk naar binnen. Indrukwekkend en efficiënt, hij zal namelijk toch naar buiten moeten komen.
In de buitenwereld zelf wordt het er niet veel lelijker op. Stel je Dubai eens voor, die torenhoge gebouwen, half ingestort of vastgezet door hoge zandheuvels. Overlevenden zijn niet veel vriendelijker geweest voor de stad waarin ze ooit woonden, zo getuigen bijvoorbeeld de graffiti of de tientallen lijken die opgehangen zijn aan lantarenpalen. Hadden we al gezegd dat Spec Ops er niet voor terugdeinst om het zwartste van de mens naar voren te brengen?
Verhaal en actie
2K Games is van plan om met deze Spec Ops indruk te maken door een combinatie van sterke verhaalvertelling en spectaculaire actie. Met dat eerste zit het alvast helemaal goed. Niet voor niets hebben we nog met geen woord gerept over de actie in deze game. De eerste helft van de presentatie wordt er dan ook nog geen schot gelost. De omgeving wordt voorzichtig verkend en bewonderd, er wordt veel gepraat in je team. Geen foute oneliner te bekennen, maar geloofwaardige, serieuze gesprekken voeren de boventoon. Het resultaat mag er zijn, want het zijn dit soort dingen die je samen met de overweldigende omgeving voor de volle 100% in de game weten te zuigen.
Als de actie dan toch eindelijk losbarst, doet het dat ook meteen goed. De vijanden in deze vroege code waren nog niet indrukwekkend slim, maar ze boden al zichtbaar goed tegenstand. Carter zwerft ondertu en soepel van dekking naar dekking, terwijl zijn teamgenoten zich – getrainde soldaten als ze zijn – van hun beste kant laten zien. Commando’s geven is mogelijk, maar dat doe je in deze game liever alleen in specifieke situaties, zoals wanneer twee vijandelijke huurlingen zich met een turret in een gestrande bus hebben genesteld. In tegenstelling tot veel andere games heb je desondanks absoluut niet het idee dat je uiteindelijk voornamelijk zelf al het zware werk opknapt, aangezien er om je heen genoeg vijanden worden neergeschoten door jouw kameraden.
Keuzes
Na een korte blik op de basisprincipes van de schietactie, volgt nog één laatste scène voordat we weer afscheid nemen van de game. Verscholen op een balkon, zie je uiteindelijk de leider van het Grey Fox team, Ghoul, maar hij is gevangen genomen door een groep vrijbuiters die uit naam van Conrad opereren. Om informatie los te wrikken hebben ze hem bont en blauw geslagen. Als hij nog steeds niet praat, worden geboeide burgers voor hem op het zand gegooid als laatste dreigement. Praten, of deze mensen gaan eraan, dat is de boodschap. Terwijl de sfeer steeds grimmiger wordt, dringt één van je teamgenoten er nu toch echt op aan om actie te ondernemen. Of je dat doet (en zo mogelijk het leven van de Ghoul in gevaar brengt) bepaal je zelf. In dit geval houdt Carter het niet langer, met een enkel schot legt hij een van de vijandelijke manschappen om en springt-ie direct het balkon af. Maar het is te laat, de aanvoerder van het boosaardige clubje schiet voor je ogen Ghoul een kogel door zijn schedel. Had het anders kunnen aflopen? Ja, maar met deze keuze en de bijbehorende consequenties zul je nu verder moeten.
Spec Ops: The Line is er op alle fronten in geslaagd een onvergetelijke indruk achter te laten. Heel knap, vooral als je beseft dat er op deze E3 op elke stand wel een shooter te vinden is die zich afspeelt in een nabije toekomst. Maar deze titel heeft iets bijzonders. Mi chien is het toch die focus op verhaalvertelling en beleving. Mi chien is het die unieke setting, de morele keuzes en hun gevolgen of gewoon de lekkere schietactie. Mi chien is het wel het feit dat Spec Ops: The Line zich wat serieuzer neemt (en dat overtuigend doet) dan de gemiddelde run ’n gun-shooter. Wat het ook moge zijn, één ding is in ieder geval duidelijk, elke titel die zich te midden van honderden andere grote namen weet te onderscheiden is onze volledige aandacht waard.
