De Griekse tragedieschrijver Aischylos zei ooit dat 'de waarheid het eerste slachtoffer van de oorlog is', en na het spelen van een aantal levels uit Spec Ops: The Line snappen we ineens heel goed wat de beste man millennia geleden bedoelde. In het door zand bedolven Dubai konden we goed en kwaad maar lastig uit elkaar houden, zagen we de verschrikkingen van de oorlog en vertrouwden we al snel niets en niemand meer. Yager Development probeert op deze manier een game-variant op het boek Hart der Duisternis en de film Apocalypse Now te bieden, wat ze aardig lijkt te gaan lukken.
De skyline van Dubai
Maar een third-person shooter draait natuurlijk ook om spectaculaire actie en daar wijkt Spec Ops: The Line niet van af, zo werd tijdens onze speelse ie duidelijk. De game opent midden in de actie en plaatst ons achter de minigun van een helikopter die tu en de wolkenkrabbers van de Arabische metropool Dubai vliegt. Het hoe en wat wordt ons nog even bespaard, maar de ons beschietende helikopters maken duidelijk dat er geen sprake is van een vriendelijk gezinde omgeving. Als we een vijandige heli weten neer te schieten, knalt deze tegen een hoge hijskraan terwijl een andere ons dwars door de ruiten van een aangrenzend kantoorgebouw beschiet. Door deze hectische situatie duurt onze vlucht echter niet lang. Onze heli crasht tegen een neergeschoten tegenstander aan en we storten neer.
In een sprong terug in de tijd wordt vervolgens het verhaal uit de doeken gedaan. We horen Delta Force-kapitein Martin Walker (ingesproken door de inmiddels in alle game aanwezige Nolan North) vertellen over een verschrikkelijke zandstorm die Dubai compleet vernietigd heeft. Bovendien is de 33ste divisie, onder leiding van oorlogsheld John Konrad, tijdens de evacuatie van de inwoners spoorloos verdwenen. Als zes maanden later opeens een radiosignaal van Konrad binnenkomt, wordt Walker samen met twee van zijn teamgenoten op een reddingsmi ie gestuurd.
Zand, zand en nog meer zand
Als het verhaal echt begint vormt een zandvlakte het decor. In de verte zijn de wolkenkrabbers van Dubai te zien, met de kilometerhoge Burj Khalifa als pronkend middelpunt. Daar ergens komt het signaal van Konrad vandaan. We lopen over een verlaten snelweg vol door de zandstormen verwoeste auto’s. De rust is maar van korte duur, want eenmaal aangekomen bij de plek waar het signaal vandaan komt, blijkt er sprake van een val en raken we verzeild in een vuurgevecht.
Dat de zandstorm niet alleen dient als inwi elbare setting blijkt al snel uit de verschillende actiescènes. Overal ligt zand en geregeld kan dit in ons voordeel gebruikt worden. De met zand bedekte ruiten van de wolkenkrabbers van Dubai kunnen bijvoorbeeld kapotgeschoten worden, waarna een lawine van zand het pand vult, daarbij alle vijanden wegvagend. Ook zandstormen die het zicht verhinderen speelden ons een aantal keer parten. Verwacht geen volstrekt dynamische wereld vol zand, maar voor de scripting van een lineaire oorlog hooter is het een alleraardigste toevoeging.
Teamverband
Want uiteindelijk blijft Spec Ops wel een echt actiespel. Je moet dekking zoeken achter muurtjes, kratjes en anderhalve meter hoge obstakels en van daaruit met het liefst zo min mogelijk schoten een dozijn aan vijandige soldaten neerschieten. Het verhaal bewandelt relatief vaste paden, die overigens geregeld uitmonden in vrij grote omgevingen, afgewi eld met gescripte actiemomenten die je op het puntje van je stoel laten zitten. En hoewel Dubai vooral een grote zandbak is, verschillen de omgevingen van verlaten vlaktes tot prachtige binnenkanten van luxueuze wolkenkrabbers.
De actie wordt van een beetje extra diepgang voorzien door de toevoeging van je twee teamgenoten, een sluipschutter en een close-combat strijder. Met een druk op de rechter schouderknop kun je je teamgenoten doelwitten geven, die zij vervolgens zo effectief mogelijk proberen uit te schakelen. Bovendien zullen je teamgenoten, die zich overigens uitstekend zelf kunnen redden, geregeld vijanden afleiden zodat het mogelijk wordt om hen te flanken.
Moreel verval
Tot zover is de game een third-person shooter met een aantal aardige gimmicks en een degelijk tactisch laagje. Maar zoals we in de inleiding al aangeven, geeft het verhaal hier nog een intere ante twist aan. De game confronteert je met de zwaardere dingen van oorlog, zoals genocide, marteling en het gebruik van omstreden wapens. We kwamen tijdens onze speelse ie langs ma agraven, lantaarnpalen vol opgehangen mensen en zagen mensen voor onze neus geëxecuteerd worden. De game bevat pa ages die je niet in de koude kleren gaan zitten.
Een van de sterkste momenten tijdens onze speelse ie, die we verder niet willen verklappen, concurreert met gemak met de No Ru ian-mi ie uit Modern Warfare 2. Zij het zonder duidelijk onderscheid tu en goed en kwaad. Je begeeft je in een moreel grijs gebied; je aanschouwt niet alleen, maar neemt soms ook deel. Het is precies die verschrikking van de oorlog die ons de anderhalf uur durende speelse ie bezighield.