De stijl van South Park was een onbedoelde meesterzet van Trey Parker en Matt Stone, de betrokken makers van de zeventien jaar oude serie. Het tweedimensionale perspectief, dat letterlijk begon op de tekentafel aan de hand van kartonnen uitknipsels, bleek zo enorm herkenbaar dat het jaren later nog altijd geen verandering behoeft. Waarom alle voorgaande (driedimensionale) South Park-games het stilistisch zo ver van huis zochten, is ons wat dat betreft een raadsel. The Stick of Truth pakt het veel slimmer aan, gewoon door trouw te blijven aan de herkenbare charmes van de tv-serie.
Kla iek rollenspel
The Stick of Truth is een kla ieke rpg en dat weet het spel maar al te goed. De game is een constante persiflage van zijn genregenoten en van bekende inspirators als The Lord of the Rings en Game of Thrones. Dat blijkt al uit het openingsfilmpje. Hoewel de andere inwoners er dan nog niet van de op de hoogte zijn, speelt er zich onder de koters in South Park een strijd tu en goed en kwaad af. Feitelijk is die strijd niet meer dan een uit de hand de gelopen LARP-event, dat wordt uitgevochten door Cartman, Kenny en de andere welbekende personages.
Natuurlijk loopt shit uit de hand. Natuurlijk zijn er zombies, dodelijke ziektes, joden en buitenaardse wezens met het ogenschijnlijk onschuldige spel van de kleuters gemoeid. In voorbereiding op al dat loze geweld is er daarom een Me ias nodig. Die verlo er ben jij: the new kid. Na het vormgeven van je personage, het doorlopen van de stad en het ontmoeten van enkele bekende personages, blijkt al gauw dat je broodnodig bent. Je kiest een kla e (ons oog viel op de Jew), krijgt de naam Douchebag van de grote tovenaar Cartman toegewezen en mag aan de slag. Klusje voor klusje, zoals dat een kla iek rollenspel betaamt.
Gameplay
Met kla iek bedoelen we ook daadwerkelijk kla iek. The Stick of Truth is een herkenbare formule: je doorloopt de stad, spreekt met enkele inwoners en doet wat ze je vragen. Het doorlopen van quest na quest is gelukkig wel een feest der herkenning voor South Park-fans. Zo lever je Tweek een geheim ingrediënt (crack) voor de koffietent van zijn vader, wil Al Gore dat je Man Bear Pig opspoort en breek je in bij de school om Clyde te verlo en van het nablijven bij Mister Garrison.
De klusjes zijn vaak leuker dan ze klinken, al geldt dat niet voor het rondlopen in de stad. Het vele reizen is te vermijden door te fast travelen, wat je door de lange afstanden meer dan eens zult doen. Vechten tegen het kwaad is echter wel onvermijdelijk, en dat doe je in South Park op voor rpg-begrippen herkenbare wijze: je selecteert een spreuk, wapen of item, kunt extra kracht bijzetten door op het juiste moment op de juiste knop te drukken en wacht vervolgens tot de beurt van de tegenstander op zijn eind is. Om het interactief te houden, is het mogelijk aanvallen te blokken. Natuurlijk kun je buiten de gevechten je aanvallen en items van een upgrade voorzien door in rang te stijgen of betere uitrusting bijeen te sprokkelen.
Fight!
De gevechten zijn statisch, al vereist het inzetten van je aanvallen of items (en in welke volgorde) natuurlijk denkwerk en tactiek. Het is enkel wel de tactiek die we al jaren uit oude rollenspellen kennen. Dat het turn-based vechten ons niet per se vervelend lijkt, komt door het sausje waarmee het doordrenkt is. Zo kan Kenny tegenstanders laten kotsen door ze te ku en, geneest Butters tegenstanders door ze te aaien en heb jij als New Kid enkele brute, totaal over-the-top aanvallen tot je beschikking. Dat maakt de gevechten niet per se langer leuk, maar geeft je in ieder geval het gevoel een ware South Park-game te spelen, waarin de personages de belachelijke rol spelen die je als fan verwacht.
Bovendien kun je ook buiten de welbekende arena encounters om met tegenstanders vechten, bijvoorbeeld door scheten te laten, je maatje in te zetten (Kenny kan bewakers verleiden en ze daarna buiten bewustzijn slaan) of gebruik te maken van de omgeving. Meerdere tegenstanders zijn direct uit te schakelen door een scheet te laten richting een brandende kaars. Of je schiet met je pijl en boog een hangkast van de muur en verplettert zo een ginger of twee. Als zulke mogelijkheden zich aandienen worden ze in de wereld glimmend weergegeven, als een overduidelijke interactieve handeling. Een beetje opzichtig, maar het maakt het niet minder leuk te zien waarin ze resulteren.
Leuk om te kijken
Hoewel het leuk was om quests te doen, aan te kloten met de verschillende spreuken en items en de verra end grote stad uit te pluizen, op zoek naar nieuwe opdrachten, is het toch compleet nutteloos The Stick of Truth puur te benaderen als rollenspel. De game leunt zo erg op de South Park-licentie, dat je uiteindelijk vooral een typische South Park-game koopt. En gelukkig maar, want we hebben oprecht hardop gelachen om de humoristische gesprekken en dito stijl. De game is nauwelijks te onderscheiden van de serie. Niet qua voice acting, niet qua script en al zeker niet qua uiterlijk.
South Park: The Stick of Truth is dan ook erg vermakelijk om als tweede ‘speler’ naar te kijken en is daarmee het soort rollenspel dat eigenlijk al jaren niet meer bestaat. Dat eerste geldt vooral voor fans, want zij zullen net als ons gerief halen uit de vele details die verwijzen naar de serie. Op de zolder van Token ligt daadwerkelijk een onopvallende basgitaar verstopt. Als je een scheetaanval inzet, hoor je in de verte de echo van de iconische schaterlach van Cartman. Humor en herkenbaarheid is belangrijk voor South Park en de game neemt daar nooit afstand van. Een teken aan de wand dat The Stick of Truth voor de juiste doelgroep gemaakt is.
Niet terug naar de tekentafel
Kan het nog misgaan? Zeker. Zo is navigeren op de map, die je oproept middels de vierpuntsdruktoets, erg lastig. Het is niet mogelijk je bestemming te selecteren in een lijstje, dus moet je alle woningen één voor één afgaan om te ontdekken waar je moet zijn. Omdat de cursor zo gevoelig is, is het daarnaast een pittige opgave gelijk de juiste bestemming te selecteren om bijvoorbeeld te fast travelen. Het is sowieso nog maar de vraag hoe gebruiksvriendelijk The Stick of Truth is, want de menu’s en quest-structuur zijn warrig en onduidelijk. Bovendien kunnen we over de rpg-elementen nog weinig kwijt gezien we de game te kort gespeeld hebben.
Ach, wij zijn vooral blij dat het nu al duidelijk is dat Obsidian Entertainment een goede South Park-game heeft gemaakt. Als die game ook een goede rpg blijkt, zijn onze jarenlange gebeden verhoord.