Het bijzondere traject van Sleeping Dogs heeft ongetwijfeld wat littekens nagelaten tijdens de ontwikkeling van de game. Bij United Front Games zeggen ze dat ze van Black Lotus naar True Crime en van True Crime naar Sleeping Dogs nooit iets aan het concept hebben hoeven veranderen. Maar het visuele plaatje (dat nog wel wat opgepoetst mag worden) verraadt op z’n minst dat vier lange jaren ontwikkeling mi chien efficiënter benut hadden kunnen worden. Niet meer dan vijf minuten spelen later is het echter irrelevant. Ons hoofdpersonage raast op een scootertje door de drukke steegjes van Hong Kong, beukt een paar voorbijgangers weg en is daardoor niet veel later op de vlucht voor de politie. Dat soort dingen hebben we al talloze keren eerder gedaan in games die we niet eens bij naam hoeven te noemen. Toch genieten we ervan alsof het de eerste keer is, af en toe als we iemand scheppen wordt er zelfs hardop gelachen van plezier. Dat bewijst in ieder geval dat Sleeping Dogs – ongeacht zijn turbulente ontwikkeling – ergens iets heel erg goed doet.
Originaliteit niet inbegrepen
Dat die eerste vijf minuten allesbehalve origineel aanvoelen is te danken aan het te vaak gebruikte concept van de gangster sandbox-game in een wereldstad. Ook Sleeping Dogs houdt zich wat dat betreft vast aan bekende concepten. Hoofdpersoon Wei Chen heeft een eigen thuisbasis waar hij andere kleren kan aantrekken, hij pakt zijn mi ies aan middels icoontjes op de map, elk voertuig kan zonder pardon gegapt worden en elke voorbijganger kan in elkaar geslagen of neergeschoten worden.
Mi en we nog iets? Oh ja, politieagenten die je achtervolgen totdat je uit de ‘alarmcirkel’ op de minimap gereden bent, eettentjes en andere ‘winkeltjes’ (kuch, happy ending ma agesalon, kuch) die je levensbalk herstellen en autoritjes van A naar B waarbij er altijd wel iets van narigheid lijkt te gebeuren. Een originaliteitprijs zit er zeker niet in voor Sleeping Dogs. Zelfs de drie-eenheid waar de gameplay op steunt (knokken/racen/schieten) is - ironisch genoeg dankzij de allereerste True Crime -geen nieuwigheid meer. Maar vertel dat maar eens aan de gamer die de arm van een vijand op afschuwelijk brute wijze doormidden breekt, de deur van een auto tijdens het rijden opendoet om een bijna gemiste voorbijganger alsnog te scheppen en zich vervolgens in moet houden om masochistisch gekir niet om te laten slaan in schaterlachen. Een gebrek aan originaliteit krijgt het niet voor elkaar om afbreuk te doen aan een overdaad van plezier, daarvoor is het laatste veel te sterk.
Wat? Een RPG?
Tu en al het bekende voer door zijn er stiekem toch nog meer dan genoeg elementen om wat nieuw leven in de brouwerij te blazen. Zo kun je punten scoren per mi ie, en aangezien je undercover gaat bij een triade (de Chinese variant van de maffia) haal je niet alleen als politieagent punten binnen, maar ook als triade-lid. Denk hierbij aan het zo gevarieerd mogelijk afmaken van tegenstanders bij een foute drugsdeal (triade-punten), terwijl je en pa ant nog even bewijs verzamelt en onschuldige mensen ongedeerd laat (politiepunten). Beide facties, als we het zo mogen noemen, hebben ook een eigen skill tree die je als Wei Chen kunt uitbouwen, bovenop meer globale skill trees op het gebied van bijvoorbeeld wapens of mêlee-aanvallen.
Naast de skills brengt United Front Games ook tijdelijke bonu en mee de sandbox-omgeving in. Bepaalde drankjes of hapjes geven je tijdelijk een boost op bijvoorbeeld snelheid of inca eringsvermogen. Riekt dit naar een rollenspel? Nou ja, laten we niet overdrijven, maar je kunt er niet omheen dat een dergelijke verdieping een mooi iets is in een game die op het eerste gezicht juist heel plat overkomt. Dat platte uiterlijk heeft het dan weer te danken aan de absolute, onbetwiste hoofdrolspeler in deze game: de extreem brute knokpartijen.
John Woo-style
De opzet van het vechten is simpel en laat zich het beste omschrijven als een mix tu en Batman: Arkham City en Double Dragon. Meerdere vijanden omsingelen Wei Chen, sommigen met wapens. Jij hebt de mogelijkheid om ze vast te grijpen, wapens af te pakken en ongenadig hard een paar rake tikken uit te delen. Dat ziet er vervolgens uit alsof John Woo de regie voor zijn rekening heeft genomen. Sleeping Dogs speelt zich niet alleen af in Hong Kong, het heeft ook de voorliefde voor het Action Cinema-filmgenre uit de beruchte stad overgenomen. Benen worden gebroken, knietjes beuken tegen neuzen en de ene flying kick is nog lekkerder dan de andere.
Sowieso voelt het vechten als een waar feest. En belangrijker nog, het voelt ondanks gelijkeni en met andere games ook nog eens verdraaid vers aan. Tijdens onze speeltijd hebben we mi chien wel twintig keer een sprintje getrokken om een onschuldige voorbijganger ondersteboven te kegelen met een welgemikte vliegende trap. We kunnen je nu al garanderen, zoiets gaat zelfs na tweeduizend keer niet vervelen. De impact van klappen en trappen voelt precies goed en de overdreven animaties van vijanden die bijna wegvliegen maken het plaatje compleet en doen hun inspiratiebron eer aan. Genieten dus, vooral als je beseft dat games als Grand Theft Auto – ondanks hun genialiteit – nog wel eens een lesje kunnen leren als het op soepele actie aankomt.
Veel onzekerheden
Op papier ontbreekt het Sleeping Dogs aan originaliteit en er zijn nog behoorlijk wat zaken onzeker. Zo zagen we bijvoorbeeld amper wat het verhaal en de tu enscènes te bieden hebben. Daarmee kan het nog alle kanten op. Ook willen we meer grote mi ies zien, aangezien we nu met een drietal diverse, maar extreem korte mi ies opgescheept zaten alvorens we weinig meer konden doen dan aanklooien in het stadsdeel dat voor ons open lag. En dus zou een gezonde scepsis niet verkeerd zijn, maar het gevoel overheerst dat dit helemaal niet nodig is. Tijdens een kwartier of drie spelen tikten we zeker tien keer onze buurman luid lachend aan. ‘Moet je dit zien!’, en hup, er ging weer een boefje de container in. ‘Kijk hier, joh!’, en hatsjekidee, daar braken we weer eens een armpje zo pijnlijk dat we bijna even wegkeken.
‘En dit dan!’, en Wei Chen beukt zonder pardon de autodeur vijf keer dicht. Terwijl het hoofd van de, euh, voormalige eigenaar er nog tu en zit. Mi chien is dit technisch niet de meest hoogstaande game uit het genre. Mi chien valt het verhaal straks stevig tegen en ontbreekt het de mi ies aan diepgang. Het zou zomaar kunnen, maar voorlopig is Sleeping Dogs niets minder dan een titel die alles in zich heeft om simpelweg ontzettend veel vermaak te bieden op een veel serieuzere noot dan bijvoorbeeld een Saints Row. En ja, dan doe je als adoptiekindje van Square Enix ergens toch wel iets heel erg goed.