Waar ik als oud-bewoner van het echte Hong Kong dacht rustig een rondje te gaan lopen in de virtuele variant, om de sfeer te proeven en enkele bekende plaatsen te bezoeken, werd ik binnen no-time in het script van een Hong Kong cinema-film geschreven en stond ik oog in oog met triadeleden. Vanaf die eerste minuten is mijn beeld van de chaotische, maar verder vredige stad voorgoed verdwenen. Zo’n zeven mi ies later vraag ik me af waarom ikzelf nooit heb besloten bij een triade te gaan. Het is leuker dan studeren!
Infernal Affairs meets John Woo
Dat hoofdrolspeler Wei Shen niet vies is van een potje knokken, of liever gezegd een potje martial arts, hebben we al eerder verteld. Wei is een brute vechter, maar weet ook op sociaal gebied enkele high- en lowkicks uit te delen. Ceremonies, beleefdheden of geduld zijn geen kwaliteiten die de Hong Konger kan overleggen. Normaal gesproken zou dit voor veel werkgevers een reden zijn om iemand vooral niet aan te nemen. Als undercoveragent die wil infiltreren in de Hong Kongse-triades zijn het echter zeer goede kwaliteiten, zo blijkt al snel. Na een hereniging met een maatje van vroeger, komt Wei in het criminele circuit en maakt hij met zijn no-nonsense mentaliteit al gauw stappen richting de hogere regionen van de bende. De opzet van het verhaal doet denken aan de Hong Kong Cinema-kla ieker Infernal Affairs, maar is met zijn over the top John Woo-actie iets minder verfijnd.
Sleeping Dogs is geen onderbroekenlol à la Saints Row of een scherp sarcastisch commentaar op de samenleving à la Grand Theft Auto. De overtuigende cutscenes (ingesproken door enkele bekende namen waaronder Lucy Liu en Tom Wilkinson) zijn effectief en balanceren constant tu en stoer en stijlvol, en cheesy en grappig. Hoewel het volledige verhaal niet uit de doeken werd gedaan, zijn de flitsen die langskwamen genoeg reden om te stellen dat het hier om een traditioneel gangster-epos vol clichés en geweld gaat. De hints naar een diepere laag in het verhaal, te zien in het woelen van Wei Shen in zijn bed na een mi ie, voelen op dit moment nog wat misplaatst aan. De psychische druk van het undercoveraspect moet hier mee naar voren gebracht worden, maar nadat je de avond daarvoor zonder pardon tien voorbijgangers een roundhouse-kick in hun gezicht hebt gegeven, overtuigt dit nog niet.
Filmische actie
De constante referenties naar het cinematische element van Sleeping Dogs worden wellicht wat saai, maar ook in de opbouw van de mi ies is er goed gekeken naar wat de grote actiefilms doen. Mi ies bestaan vaak uit meerdere onderdelen waarbij je constant het gevoel hebt alsof het spel je stuwt naar het volgende adrenalineshot. Het past perfect bij de setting van het spel: het gejaagde en chaotische Hong Kong, waar de waan van de dag heerst. Zo is een cutscene nog niet goed en wel afgelopen of je bent al iemand aan het achtervolgen door steegjes, restaurants en drukke straten. Al springend, beukend en ontwijkend volg je je doelwit. Vervolgens kom je terecht in een ruimte waar een aantal van zijn kompanen je opwachten. Gebruikmakend van je kungfuvaardigheden reken je met ze af en spring je in een voertuig waar je de overige belagers met een uzi afschiet. Het hangen uit de auto en het richten van je geweer triggert een bullet-time-effect, wat het filmische element alleen maar versterkt en je daarnaast ook helpt om de banden van je achtervolgers lek te schieten. Ik zeg trouwens bewust achtervolgers. Zo scheurt, geheel in de traditie van een goede actiefilm, er over het algemeen niet één auto achter je aan, maar vaak een stuk of tien. Oja, en een paar motoren.
Sleeping Dogs zet je dus voor een aantal uitdagingen. Hoewel het nog afwachten is in hoeverre de moeilijkheidsgraad is opgebouwd, laten de gespeelde mi ies een indruk achter dat oefening ook echt kunst baart. Een deel van een mi ie, waarbij ik achtereenvolgens twee groepen belagers van me af moest slaan, heb ik zeker vijf keer moeten doen voordat ik er handigheid in kreeg en een goede tactiek had uitgestippeld om de verschillende triadeleden eens flink onder handen te nemen. Training in een van de kungfuscholen is dan ook geen slecht idee.
Schieten en racen
Een heikel punt in open wereld-games is nog wel eens het schieten en autorijden. Twee zaken die vrij belangrijk zijn, maar niet altijd goed worden ontwikkeld. Sleeping Dogs is in die zin geen uitzondering. Ook dit spel kent niet de fine es van een goede third-person shooter of een fijne racer. Het schieten tijdens het lopen is wat rommelig, maar kwam te weinig voor om daar een goed beeld van te krijgen. Het schietwerk werd handig gehuld in een zoek-dekking-en-schiet-systeem en drive-by’s. Dit werkt naar behoren en is na enige oefening met de cro hair goed te doen. Het racen is puur arcade, iets dat een goede keuze is gezien de vele korte bochtjes in de drukke straten.
Als Grand Theft Auto de extreme aspecten van de Verenigde Staten enorm uitvergroot, dan doet Sleeping Dogs dit met de extreme aspecten van Hong Kong. Wat kan er nog mis gaan? Een te korte verhaallijn zou een enorme domper zijn. Hoewel de stad vermaak lijkt te bieden middels zijmi ies, kledingwinkels en karaoke (!), is het afwachten in hoeverre dit goed is uitgewerkt. Het vertrouwen bij mij is echter groot.
Toen ikzelf naar Hong Kong ging, bewandelde ik het goede pad, nu ik terugkeer met Wei Shen ren ik door die zelfde straten maar met een slagersmes, twee achtervolgers en een koffer nephorloges. Ik kom er enkel met wat kleerscheuren vanaf, maar heb ondertu en wel de politiebazen slapeloze nachten bezorgd en ongeveer vijftien keer gevreesd voor mijn hachje. Een echt leven in de triades is mi chien niet voor mij weggelegd, maar Sleeping Dogs lijkt een sterk alternatief te worden.