In een industrie die draait op het verkoopsucces van grafische producten is het niet oppervlakkig om te kijken naar het uiterlijk. Een sterke presentatie wekt de eerste intere e en het is dan aan de ontwikkelaar om met leuke spelconcepten en een toegankelijke besturing de aandacht van de speler vast te houden. Hier gaat het in dit geval al fout. Op afstand leek de game er nog enigszins schappelijk uit te zien, maar tegen de tijd dat we voor het scherm stonden werden we er lichtelijk droevig van. Optimistisch als we zijn, zeggen we natuurlijk tegen onszelf dat de ontwikkelaar nog wel wat tijd heeft om de game op te poetsen, hoewel de ervaring leert dat we op dit moment tegen onszelf aan het liegen zijn. Werd de game nou gedragen door een ijzersterke speelervaring, dan viel het nog enigszins te vergeven, maar laat die (in het geval van z’n grotere broer) nu juist weer steunen op de grafische stijl. Ter verduidelijking, in die versie zie je hoe de omgeving verandert, terwijl jij allerlei trucjes uithaalt, gepaard met indrukwekkende lichteffecten en al.
Uniek concept
Het concept achter de game is niet wereldschokkend, maar de uitwerking is vrij uniek. Je skatet in een stad die grauw en commercieel geworden is, waar creatieve vrijheid plaats heeft moeten maken voor soberheid en saaiheid. Door trucjes uit te halen veranderen complete bouwwerken in kleurrijke bolwerken van skateplezier met schansen, half-pipes en railingen. Hoe je de omgeving precies aanpast verschilt. Je kunt bijvoorbeeld ook op een bestaand object grinden om vervolgens aan het einde er van verder te grinden op een lichtgevende pijl die je zelf kunt sturen. Maak je deze af door hem te verbinden aan een ander object dan heb je plots een extra grindbuis gecreëerd. De kracht van de game zit hem dan ook niet in het realisme, maar juist het plezier van creatie en de visuele presentatie daarvan.
Natuurlijk is het niet gek dat dit niet goed na te bootsen valt op de Wii, waar ontwikkelaar Ubisoft krampachtig aan hetzelfde concept probeert vast te houden. Je weet immers dat die hardware ontwikkelaars relatief veel beperkingen oplegt. Juist daarom moet je dan een eigen insteek vinden die wél goed uit de verf komt. Bij H.A.W.X. 2 lijkt Ubisoft dit goed door te hebben, maar bij de jongens van Shaun White is het belletje nog niet gaan rinkelen. Niet dat het een regelrechte port is, maar het toevoegen van wat ludieke speelbare personages en een eigen multiplayer-modus weten de game niet staande te houden. Zeker niet wanneer ook de besturing te wensen over laat. Behalve dat je niet echt het gevoel krijgt dat je op een skateboard staat door met Wiimote en Nunchuk op een Balanceboard te gaan staan, voelt de besturing ook onprecies en onlogisch aan. Trucjes zitten onder allerlei knoppencombinaties weggestopt, terwijl je er ook nog bij moet bewegen. Te veel oefening, te weinig plezier.
Mikpunt van kritiek
Speel je alleen met de Wiimote en Nunchuk, dan is het spel een stuk prettiger om te spelen, maar het is nog steeds geen lofzang waardig. Speel je tegen elkaar in de multiplayermodus dan maakt het niet uit welke besturing je gebruikt, daar hebben ze zelfs iets verzonnen waar je met beiden niet uit komt. Wanneer je tegen elkaar racet dan kun je namelijk ook je tegenstander zieken met hinderni en. Denk hierbij aan een soort muur die je dan vlak voor de neus van de ander kunt laten vallen zodat hij er vol tegenaan klapt. De grap hierbij is echter dat je zelf met de Wiimote moet mikken op het scherm om dit te kunnen doen. Probeer dit maar eens te doen wanneer je tegelijkertijd aan het worstelen bent met de reguliere besturing en je loopt al snel het risico zelf op je muil te gaan terwijl je dit onderneemt. Geen doorslaand succes dus, waardoor op dit moment de multiplayer-modus een te verwaarlozen toevoeging lijkt.
Laten we alle voorzichtigheid en politieke correctheid achterwege laten: de Wii-versie van Shaun White Skateboarding lijkt ons helemaal niks. In een tijd waarin de Tony Hawk-games van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten doen, denken ze bij Ubisoft weg te komen met een game die in eerste instantie oogt als een lelijke port van Tony Hawk’s Skateboarding 2. Waar z’n grotere broer weet te charmeren met een zeer strak ogend, innovatief spelconcept, doet deze game niet anders dan imiteren in de hoop dat het voor een soortgelijke ervaring door kan gaan.