Shadows of the Damned (hands-on) | Gamer.nl

Shadows of the Damned (hands-on) | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

Niet dat er iets mis is met clichés, maar Shadows of the Damned barst van belachelijkheid. Dat is overigens ook zo bedoeld, dus gelukkig maar dat smaken verschillen. De game kent een belabberd verhaal (stoere man zoekt verdwenen vriendin in een ogenschijnlijke hel met bizarre en ronduit komische wezens), maar daar draait het ook niet om. Het gaat in de horrorgame voornamelijk om de sfeer en dat is niet voor niets ook het aspect wat de meeste indruk maakt.

Japans karakter volgens Europese normen

De mensen die het spel hebben ontwikkeld liegen er niet om: Suda51 (No More Heroes), Shinji Mikami (Resident Evil 4) en componist Akira Yamaoka (Silent Hill) zijn respectabele namen in de game-industrie. Ook de ontwikkelaar Gra hopper, waar Suda51 algemeen directeur is, kent net als de game een eigenzinnig karakter. Het bedrijf heeft een reeks aan originele spelconcepten uitgebracht, waarvan sommige keihard zijn gefaald en andere succes hebben behaald. Eén ding is zeker: Gra hopper doet gewoon waar het zin in heeft, ook al vindt iedereen het ronduit slecht.

De grootste ergernis tijdens het spelen van Shadows of the Damned is dat je snel merkt dat de game een Japans karakter heeft volgens Europese normen. Anders gezegd: Gra hopper stopt aspecten in de game om het spel aantrekkelijk te maken voor de Westerse wereld. Zo is de hoofdpersoon overduidelijk een Amerikaan met een Aziatisch uiterlijk en heeft hij een brandende scepter bij zich, gekenmerkt door een pratende doodskop die met Amerikaanse humor probeert te scoren. Deze skull on a stick heet Johnson en is naast je beste vriend en een degelijk wapen ook nog eens een uit de hel ontsnapte demon.

Darkne

Johnson is het belangrijkste wapen in de game. Met het vuur van de scepter zie je in het donker en je kunt er de vijanden mee slaan die vervolgens uit de darkne komen. Dat is het basisconcept van de game, want het is niet mogelijk wezens aan te vallen zonder dat je ze uit de duisternis haalt. Dit kun je doen door ze met je scepter te slaan of een speciaal punt - in de vorm van een geitenhoofd aan de muur - te vinden. Je kunt met je pistool op het hoofd knallen. Als je dat doet, mekkert de geit en klaart de omgeving op. De vijanden zijn vanaf dat moment kwetsbaar, wat je de mogelijkheid geeft met gemak hun armen, benen en hoofden van ze af te schieten.

Sfeervol

Als je denkt dat geitenhoofden ridicuul zijn, ken je Shadows of the Damned nog niet. Wat dacht je van stalen babyhoofden als poortwachters die hersenen eten? Wanneer je achter dit, laten we zeggen, vreemde raadsel bent gekomen (je moet de hersenen voeren om de poorten te openen), vult de omgeving zich met licht. Deze raadsels zorgen voor de nodige diversiteit in de game, maar het is de vraag hoe lang het duurt voordat het gewoon ronduit saai wordt.

Hetgeen niet snel verveelt is de wereld van Shadows of the Damned. De zwart-rode tinten zijn vrijwel altijd aanwezig en de duistere omgevingen zijn goed uitgewerkt. Het maakt de horrorgame sfeervol en, in tegenstelling tot veel gameplaybeelden en -aspecten, niet clichématig. Nergens voelt de wereld overdreven aanstellerig aan en hoewel de levels erg lineair zijn, zorgt Gra hopper dat het spel nooit eentonig is. Je kunt deuren intrappen en geheime plekken zoeken en de omgevingen zijn groot genoeg om vrijuit te bewegen, aangezien je nogal wat zombies moet ontwijken zolang je geen geitenhoofd hebt gevonden.

Vertrouwde third-person shooter

Shadows of the Damned voelt als een vertrouwde third-person shooter. Dit komt omdat de camera zich tijdens het schieten achter de schouder bevindt, net als het camerastandpunt in Resident Evil 4. Garcia heeft de beschikking over drie verschillende vuurwapens: een pistool, shotgun en machinegeweer. Deze geweren zijn door power-ups tijdelijk te versterken. Vijanden kunnen zelfs permanente power-ups laten vallen. Drie vuurwapens is overzichtelijk, maar Shadows of the Damned kent hierdoor weinig afwi eling in de gevechten. Het is wel mogelijk om vaten te laten exploderen en voor de diversiteit in de schietgevechten krijg je, wanneer je iemand met één schot door zijn hoofd knalt, een korte herhaling te zien.

De besturing tijdens het schieten laat soms nog te wensen over. Het is moeilijk om snel te draaien en de monsters vallen je van alle kanten aan. Hierdoor komt het vaak voor dat je niet goed naar een hoek kunt draaien zonder eerst bijna dood te gaan. Het maakt de game een stuk minder speelbaar, omdat je eigenlijk constant bezig bent met wegrennen om de demonen van een afstand neer te knallen. De snelheid wordt hierdoor uit de game gehaald, wat Shadows of the Damned een stuk minder spetterend maakt dan het had kunnen zijn. Overigens vertelt Suda51 in een interview met Gamer.nl dat hier nog aan gewerkt gaat worden en het een bekende bug is.

Na een dik half uur spelen zie je plotseling een schim van Garcia's vriendin. Is het haar echt? Garcia komt dichterbij en probeert haar aan te raken. De vrouw scheurt in twee en een bebloed monster met twee grote me en kruipt uit haar huid. Wanneer je van al deze absurditeit houdt, ga je van Shadows of the Damned met volle teugen genieten.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou