Scarface: The World is Yours heeft een behoorlijk chaotische ontwikkeling achter de rug. Het spel gebaseerd op de filmklassieker uit 1983 had oorspronkelijk al eind vorig jaar op de markt moeten komen. Uitgever Vivendi besloot echter het spel naar 2006 te verschuiven, om zo een next-gen versie mogelijk te maken. Vreemd genoeg werd in juli van dit jaar de Xbox 360-versie van het spel weer gecanceld, met als gevolg dat Scarface: The World is Yours, net als eind 2005 al de bedoeling was, enkel voor PC, PS2 en Xbox zal verschijnen. Heeft men in het jaartje extra tijd de current-gen versie nog wat bij kunnen schaven, of is alle tijd verprutst aan de aan- en afvoer van de Xbox 360-versie? Wij kregen de kans om een bijna definitieve versie van het spel even aan de tand te voelen. Scarface: The World is Yours gaat verder waar de film Scarface het verhaal achter liet. Je begint in het landhuis van Tony Montana en schiet je een weg door de tientallen gangsters die je huis binnengedrongen zijn. Als een dief in de nacht weet Tony te ontkomen en vrijwel iedereen is er zeker van, dat Tony tijdens de nachtelijke slachting is omgekomen. Niets is echter minder waar, want Tony heeft zich enkele maanden schuil gehouden in een klein schuurtje en staat op het punt om Miami opnieuw te veroveren en alle andere gangs eigenhandig uit te roeien. Op het eerste gezicht lijkt Scarface vooral een kloon van Grand Theft Auto te zijn. Ook Scarface kent namelijk een vrij toegankelijke stad waarin verschillende missies te vinden zijn. De opbouw van de stad is overigens wel enigszins vreemd en onrealistisch. In plaats van dat er sprake is van één grote, samenhangende stad, bestaat de spelwereld als het ware uit losse eilandjes met in het midden een groot water. De wereld is min of meer cirkelvorming en slechts op bepaalde plaatsen kun je de cirkel doorkruisen (via een lange rij boten met springschansen ertussen). Om van de ene plek naar de andere plek te rijden, zul je dus altijd een behoorlijke omweg via de cirkel moeten maken. Het betreft hier natuurlijk een handige kunstgreep om het op de achtergrond laden van nieuwe gebieden eenvoudiger te maken, maar het draagt niet echt bij aan het realisme en spelgemak. De opbouw valt overigens vooral op wanneer je het kaartje erbij pakt, wanneer je gewoon speelt merk je het alleen in het feit dat je jezelf continu vast rijdt op doodlopende weggetjes naar de kust.

Water genoeg in Scarface; de spelwereld bestaat meer uit water dan uit land.

De afzonderlijke eilandjes, die de verschillende stadsdelen moeten voorstellen, zijn overigens wel mooi opgebouwd en komen aardig levendig over, met veel verkeer, voetgangers, een volledige dag- en nachtwisseling en tientallen gangs die de straten in hun greep hebben. Het uiteindelijke doel van het spel is om alle eilandjes weer voor je te winnen. Dit doe je door bedrijven op te kopen en gangs uit de weg te ruimen. Vooral het opkomen van bedrijven zorgt voor progressie in het spel. Om het geld daarvoor bijeen te rapen dien je een aantal optionele missies te doen, waarbij je meestal spullen van hot naar her moet brengen, of mensen uit de weg moet ruimen.  De vuurgevechten in Scarface werken met een auto-lock systeem en zijn daardoor misschien ietwat aan de eenvoudige kant. Je rekent moeiteloos af met tientallen tegenstanders tegelijk, je zult alleen uit moeten kijken voor de gangsters met shotguns. Het vermoorden van tegenstanders levert je de nodige ballen op. Meer ballen krijg je door wat ferme taal uitkramen wanneer je iemand net hebt omgelegd, zoals het welbekende “Say hello to my little fliend”. Wanneer je genoeg ballen hebt kun je een speciale mode activeren, de Rage Mode. Hierin zie je de wereld vanuit eerste persoonsperspectief en ben je tijdelijk onschendbaar. Erg handig wanneer je omsingeld bent door een groot aantal tegenstanders. Wanneer je je spel op wilt slaan, zul je eerst je zojuist verkregen duiten wit moeten wassen. Dit doe je bij één van de bankfilialen in het spel. Via een soort minigame met een draaiende klok die je op het juiste moment stop moet zetten, bepaal je het percentage dat de bank meekrijgt van je wit gewassen geld. Deze zelfde klok komt ook om de hoek kijken wanneer je drugs moeten kopen en verkopen of wanneer je de politie wil chanteren. Je hoeft namelijk de sterke arm der wet niet persé van je af te schudden. Door op een agent af te stappen en een deftig gesprekje met hem te voeren, zullen ze de jacht op je eveneens staken.

De minigame die voor elk wissewasje uit de kast wordt gehaald.

Een ander belangrijk aspect in het spel is het verkrijgen van respect. Dit doe je bijvoorbeeld door tegenstanders neer te schieten, missies te volbrengen, dure auto’s te kopen, drugs aan de man te brengen en decoratieve voorwerpen in je huis te plaatsen. Dit laatste is nu niet echt een bezigheid die we ons bij Tony Montana hadden voorgesteld, maar hij zal vast in zijn nopjes zijn met een plastic flamingo in zijn kantoor. Je kunt in Scarface verschillende mannetjes in dienst nemen, van een moordenaar tot een chauffeur. Deze laatste kun je bijvoorbeeld op elk gewenst moment oproepen en hij komt dan direct voorrijden met één van de dure auto’s die je hebt aangeschaft. Deze wagens zijn een stuk sneller en mooier dan wat er normaal op straat rijdt, waardoor het jatten van voertuigen van normale burgers, eigenlijk nauwelijks nodig zal zijn. We hebben er inmiddels ongeveer een kwart van het spel opzitten en wat vooral opvalt, is het lage aantal missies dat het verhaal echt verder brengt. Waar in GTA eigenlijk elke missie wel een verhaal en een reden had, ben je in Scarface veel tijd bezig met het verzamelen van geld en respect om verdere missies te kunnen doen. In deze zin lijkt het spel misschien wel wat op Saints Row, waar je ook meer met activities bezig was, dan met de missies zelf. De variatie in deze activiteiten zal uiteindelijk bepalen, in hoeverre Scarface het aanbeleven waard zal zijn.