R.U.S.E speelt zich af tijdens echte veldslagen uit de Tweede Wereldoorlog. De multiplayerse ie die wij op de Gamescom speelden was gebaseerd op Operation Dragoon, een onderdeel van de invasie van Normandië. We kregen de controle over het Britse leger om de Duitsers te verslaan, maar ook de Amerikanen, Ru en, Italianen en Fransen zullen speelbaar zijn. Hoewel wij slechts één tegenstander hadden zal R.U.S.E. uiteindelijk met groepjes van vier spelers tegen elkaar gespeeld kunnen worden. Ons doel was niet zozeer het vernietigen van het vijandige leger, maar om deze binnen een tijdslimiet van tien minuten zo veel mogelijk schade te berokkenen.

Wanneer je helemaal uitzoomt blijkt de veldslag zich af te spelen op een grote maquettetafel, omringd door het communicatiecentrum van het Britse leger. Als generaal zweef je boven de maquette om zo de veldslag in zijn geheel te overzien. Tanks, vliegtuigen en infanterie zien er uit als speelgoedpoppetjes die de generaal kan verschuiven. Als je echter verder inzoomt wordt het slagveld langzaamaan realistischer, totdat je je werkelijk in Normandië bevindt. Wel stelde de vrijheid waarmee we de camera konden besturen met onze Xbox 360 controller wat teleur. Het was vrij moeilijk ver in te zoomen en tegelijk een goed beeld van het slagveld te behouden.

Via een simpel menuutje is het mogelijk om gebouwen en eenheden te maken. Hiervoor moet echter eerst geld verdiend worden door voorraadtrucks vanaf de basis naar distributiecentra op de kaart te laten rijden. De economie van R.U.S.E. is simpel en dat zorgt er voor dat het spel snel op gang komt. Als het geld eenmaal binnenstroomt is het mogelijk om verschillende eenheden, zoals infanterie, tanks, artillerie en vliegtuigen, uiteraard allemaal echte Tweede Wereldoorlogvoertuigen, aan te schaffen. Hiervoor moeten wel eerst de benodigde gebouwen gemaakt worden, maar R.U.S.E. heeft verder geen tech tree.

Waar andere RTS-games een Fog of War gebruiken om de vijand af te schermen, zie je in R.U.S.E. het gehele speelveld en zelfs de locatie van vijandige eenheden. Wat je niet ziet is welke eenheden dit precies zijn. Zo lijkt het alsof je de vijand goed in de gaten kunt houden, maar dat blijkt niet het geval. De twist van R.U.S.E. is namelijk het gebruik van list en bedrog om de vijanden op het verkeerde spoor te brengen. De kaart van R.U.S.E. is in verschillende vlakken verdeeld. Door middel van R.U.S.E.-punten, die iedere minuut verdiend worden,  kun je tijdelijk speciale R.U.S.E.-krachten op een van deze vlakken activeren.

Er zijn verschillende R.U.S.E.-krachten. Radio Silence en Camouflage Nets verbergen respectievelijk je voertuigen en gebouwen in een vlak. Omgekeerd kun je met behulp van een spion bekijken welke eenheden er precies in een vijandig gebied aanwezig zijn. Ook is het mogelijk om te zien waar de vijand zijn eenheden in een sector precies naar toe stuurt. Met Blitz, dat wij gebruikten op onze voorraadtrucks, zijn alle eenheden in een gebied een stuk sneller. Verder kan er ook een afleidingsleger, een stel soldaten met kartonnen tanks, naar een gebied gestuurd worden. Dit levert verschillende tactische mogelijkheden op. Zo stuurden wij een afleidingsleger over de ene flank naar de vijand, terwijl ons echte leger via een gebied waar de radiostilte actief was naar de vijand trok.

De manier waarop R.U.S.E. gespeeld wordt doet sterk denken aan bordspellen als schaak en Stratego, maar ook aan poker, aangezien het de truc is om de vijand te overbluffen. Het is de kracht maar tegelijk ook de zwakte van R.U.S.E. De game biedt weliswaar een tactisch strategisch spelletje, maar voelt door de simpele visuele uitstraling vaak nog meer aan als een downloadbaar spelletje dan als een volwaardige game. Ubisoft wist ons in ieder geval al teal wel te overtuigen dat R.U.S.E. een vermakelijke en originele titel gaat worden. Nu moeten ze ons nog overtuigen dat het ook een titel gaat worden die de prijs van een hele game waard is.