Niet dat je dit uit de eerste paar spelmomenten kan opmaken, die zijn nog vrij gewoontjes en doorsnee. Uit een verwarrende cutscene maken we op dat we ergens opgesloten zitten en moeten ontsnappen uit een medisch lab(yrint) vol met gestoorde vallen...en zombies. Vanuit het eerste persoonsperspectief mogen wapens opgepakt worden, deuren opgeduwd of geslagen en moet gang na kamer ontdaan worden van de ondoden. Been there, done that.
Slepende schouders
Het is op het moment dat je met je lichaam de hoofdpersoon in beweging zet, dat de game zijn eigen leven gaat leiden. Door een voetje voor het andere te zetten, zet je een waggelgangetje in en door een schouder naar voren of achteren te bewegen, draai je de camera. Elke minutieuze schouderbeweging wordt echter gedetecteerd, waardoor het perspectief steeds een beetje verandert. Iets wat je steeds probeert te corrigeren door met je schouder te bewegen. Probeer het eens zelf, kijk hoe de zombies zich voortbewegen met slepende schouderbewegingen en je snapt ongetwijfeld wat we bedoelen met ironie.
De besturing is houterig en onhandig, al helemaal op momenten dat je in een hoekje uitkomt waar je net niet wilde zijn. Onhandig draaien, stukje teruglopen, weer draaien en opnieuw proberen. We zijn vijf minuten lang bezig geweest om een hek te openen, omdat we op precies die ene plek met een stuk ijzer een ketting kapot moesten slaan. Grr. Je voelt je dom, breindood. En als je dan net in kamers terechtkomt waar je een stel rondbewegende sneldraaiende zagen activeert, en je daar per ongeluk in loopt omdat je net even je voeten verzet en daardoor sukkelig te ver naar voren loopt, dan is de illusie compleet.
Zombiecomplex
De vraag die dan vanzelf op komt zetten is waarom al die andere zombies je zo graag willen bijten en oppeuzelen? Ze eten toch geen soortgenoten? Ook hiervoor valt vast wel een ironische verklaring te bedenken. Wie weet zijn er in het complex waar je samen met hen bent beland wel geen mensen en eten ze bij gebrek aan beter zombievlees. Specifiek zombievlees welteverstaan: zombievlees van zombies die er anders uitzien. Dat kunnen we opmaken uit het feit dat we in het complex een hoop op elkaar lijkende zusterzombies tegenkwamen en weinig anders.
Om je hiertegen te weren heb je genoeg mogelijkheden: overal liggen wapens die allemaal weer wat anders doen. Boksbeugels, beenzagen, kettingzagen, stalen pijpen, het gaat alle kanten op. En allemaal besturen ze anders, waardoor je weer even verbaasd en houterig voor je televisietoestel stomme bewegingen staat te maken om de werking onder de knie te krijgen. Vaak met als gevolg dat een zombie je nek eraf kluift voor je daar achter bent. Tja, zombies zijn geen snelle leerlingen.
Maar zodra je er dan achter komt hoe een kettingzaag door hele ploegendiensten zombies heen kan zagen, dan sta je te genieten. De liters bloed en de ledematen vliegen alle kanten op. Met een manische lach maai je jouw soortgenoten stuk voor stuk weg terwijl ze gillend en grommend ten onder gaan. Slechts het feit dat de kettingzaag na verloop van tijd zonder brandstof komt te zitten, zorgt ervoor dat je weer tot bedaren komt en verder waggelt.
Tandjes
De speelse ie was erg kort, maar Rise of Nightmares liet zijn tanden al goed zien. De game is ontwikkeld als een actievolle survivalgame met horrorelementen, al heeft het spel de nodige stemwi elingen. De cutscene voelde erg serieus aan, terwijl de vallen en de zusterombies die je tegenkomt juist overdreven aandoen. De game wankelt ook hier van links naar rechts, van serieus naar lang leve de lol. De ironische waggel is overal terug te vinden.
Rise of Nightmares voelde onbedoeld briljant, zelfs even als de beste slechte game ooit voor Kinect. Het is jammer dat dit het enige is wat de titel te bieden heeft. Iro...ach, je snapt wel wat we bedoelen.