Het is het jaar 1951, nog voor de gebeurteni en in Resistance 2. Brandweerman Tom Riley wordt wakker met een infuus in zijn arm in een laboratorium op Ellis Island - een klein eiland tu en Manhatten en de rest van New York. Hij trekt het infuus uit zijn arm en kijkt even verdwaasd om zich heen. Het gebouw waar hij zich bevindt is duidelijk onder vuur genomen. Alles is vies, de lucht stoffig en zonnestralen werken zich een weg door gaten in ruiten en de muur. Tom vindt een bijl naast zich; tijd om eens flink te gaan meppen.
De eerste deur die eraan moet geloven is niet ver weg. Er verschijnt een icoontje voor de bijl op het scherm, wat dient als quickslot. Een tikje en je zwaait rond met het ding. Ideaal voor deuren, maar ook voor vijanden. Om de hoek blijkt net een Chimera te staan die met een enkele tik op de touchscreen wordt neergehaald. Wanneer we het wapen van je zojuist verslagen vijand van de grond af rapen gaan alle remmen plots los; tijd om eens ten volste kennis te maken met de beide analoge sticks....en de andere besturingsopties.
Creatief knallen
We lopen gelijk een aantal drones – vliegende robotjes - tegen het lijf. Twee van de vijf knallen we neer met de primaire vuuroptie van je wapen. De andere krijgen de ‘speciale behandeling’. Om de secundaire vuuroptie te activeren tik je op de touchscreen op een vijand naar keuze. Druk de schietknop in na een vijand geselecteerd te hebben en een raket suist erop af en neemt de overige twee drones in de explosie met zich mee. Erg vermakelijk.
Even later krijgen we te maken met lastigere situaties op de daken van Ellis Island, waar genoeg hoger gelegen plekken zijn te vinden waar de Chimera zich verschuilen. Het spel wijst erop dat er dekking kan worden gezocht; altijd fijn van die games die met je meedenken. Door te bukken bij een bruikbare voorwerpen of muren ga je automatisch in dekking. Vanuit dekking schieten kan gewoon met de knoppen op de Vita, maar ook met de tiltfunctie, wat verra end goed werkt. Vanuit dekking is het ook heel simpel om de vijand te bestoken met granaten. Dit kan met een druk op de knop, maar ook middels de touchscherm. Druk het granaaticoontje in en sleep je vinger naar het doel. Zodra je loslaat vliegt de granaat precies naar waar jij hem wilde hebben.
Het zware geschut
De demo gaat onverminderd door en we mogen kennismaken met de Chain Gun. Dit enorme machinegeweer - dat wat weg heeft van een minigun – verwerkt de Chimera tot piepkleine vleeshompjes. Het maakt indruk, maar toch niet zoveel als de omgeving. Met de Chain Gun in hand loop je een dak op en NYC brandt op de achtergrond plat terwijl jij het opneemt tegen de Chimera. Het is een waar oorlogsgebied.
En door de prettige besturing genieten we met volle teugen van elke minuut. Alle touch-gerelateerde opties werken, maar zijn prettig genoeg optioneel. De game is ook prima te spelen zoals een ‘consoleshooter’ met zijn twee analoge sticks. Veel opties zoals je die wel kent, denk aan een wapen-selectiecirkel, werken op de Vita ook helemaal naar behoren.
Chimeeeera
Helaas was wat we konden spelen erg kort. De demo komt namelijk niet lang na het avontuur op het dak abrupt ten einde als we eindelijk een overlevende tegen het lijf lopen, die onverwachts gespietst wordt door een enorme Chimera. Het monster pakt Tom op en staat op het punt uit te halen wanneer de titel van de game in beeld springt. Onze eerste gedachte: meer graag! Met Resistance: Burning Skies bewijst de studio Nihilistic dat een first-person shooter op de Vita maar al te goed kan werken, zelfs in combinatie met verschillende alternatieve besturingsopties. Goed nieuws wat ons betreft.
