Veel fans van de franchise waren bang (of hoopten juist) dat het zevende deel in de befaamde horrorfranchise de kant op ging van survivalhorrors als Amnesia en Outlast: weinig wapens, veel schuilen en een hoop goedkope jumpscares. Maar nadat we vier uur met de volledige versie van de game hebben mogen stoeien (of de game met ons) is er weinig meer van die twijfels over.
First-person
Alles dat Resident Evil zo leuk maakt is namelijk nog aanwezig in deel zeven. Nog steeds vind je helende kruiden terug in houten kratten die je met je mes kapot kunt slaan. Nog steeds zijn er geheime gangen te vinden die je alleen met speciale voorwerpen of sleutels open kunt krijgen. Nog steeds ben je alleen veilig in de speciaal geplaatste saferooms, de enige plekken in de game waar je je voortgang in op kunt slaan.
Maar het voelt wel allemaal vers aan doordat de actie zich nu in first-person afspeelt. Dit brengt alle horror en gore uiteraard intenser in beeld, want alles gebeurt nu met ‘jou’ en niet met een personage dat je bestuurt. Een enkele keer zat het perspectief de actie in de weg, voornamelijk bij een specifieke eindbaas die zich in een kleine arena afspeelt. De rest van de game lijkt echter prima om dit nieuwe perspectief heen gebouwd, terwijl het allemaal nog heerlijk als de latere delen uit de franchise voelt.
Een tweede aspect dat Resident Evil 7: Biohazard moet onderscheiden van ‘realistische’ horrorgames als Outlast zijn de heerlijke B-film-achtige personages en vijanden. In Resi 7 vinden we geen complex geschreven menselijke vijanden met moeilijke psychologische problemen, maar gewoon een compleet geschifte familie – de Bakers – uit wiens landhuis jij moet zien te ontsnappen. Hierin krijg je hulp van een mysterieus persoon, maar ook die lijkt zijn of haar eigen motieven te hebben.
Eindbaas
Dit landhuis is gevuld met puzzels, geheime gangen en de mogelijkheid tot lekker veel backtracken. In het begin strompel je nog vrij machteloos door de keuken – als je de Kitchen-demo hebt gespeeld weet je ongeveer wat je kunt verwachten – waar een van de Bakers je een kopje kleiner probeert te maken. Gelukkig vind je al snel een wapen om jezelf mee te kunnen verdedigen. Dit is waar de game af en toe zelfs aanvoelt als een heuse shooter, ware het niet dat je enorm op je ammunitievoorraad moet letten. Het is dan ook aan te raden zo vaak mogelijk te switchen naar je vertrouwde zakmes.
Veel verschillende vijanden hebben we nog niet gezien, maar de paar waartegen we het wel op hebben mogen nemen stemden ons gelukkig. De kelder van het landhuis is gevuld met langzame zwarte slijmmonsters die in kracht variëren. Ook de vijanden zijn dus lekker surrealistisch.
Over vijanden gesproken: de eindbazen in Resident Evil 7: Biohazard stelen de spreekwoordelijke show. We hebben ze uiteraard nog niet allemaal voorbij zien komen, maar de drie bazen die we wel troffen waren stuk voor stuk uitmuntend. Zo is de eerste eindbaas op twee totaal verschillende manieren om te leggen en bevat de tweede een shoutout naar een niet nader te noemen cult-horrorfilm uit de jaren ‘80.
Ook erg gaaf is het gebruik van videobanden. Bepaalde personages hebben een paar uur voordat jij in het landhuis vast kwam te zitten videobanden voor je achtergelaten. Wanneer je deze in bezit hebt en afspeelt in een videorecorder krijg je tijdelijk dat personage onder de knoppen. In deze ‘flashbacks’ kan er met specifieke objecten gepuzzeld worden (laat een deur open, verplaats een hendel), die in het heden precies zo blijven staan. Zo flirt de game lichtjes met tijdreizen zonder specifiek sciencefiction te zijn en da’s best wel een schot in de roos.
PlayStation VR
Het tempo van de game, in ieder geval van wat betreft het gedeelte dat wij hebben gespeeld, was ook prima in orde. Net op de momenten dat de actie even te veel wordt krijg je een puzzel gepresenteerd, en wanneer het te lang ‘rustig’ is krijg je de slijmmonsters of een van de Bakers achter je aan. Die puzzels komen trouwens in de vorm van sleutels – lijkende op dieren – die nodig zijn om deuren naar nieuwe gedeelten van het huis te openen. Een van deze sleutels ligt achter een deur waarvoor je weer drie Cerberus-plakkaten nodig hebt, et cetera.
Tenslotte is het zeker het vermelden waard dat eigenaren van een PlayStation 4 en een PlayStation VR de game op een heel andere manier kunnen spelen: de gehele game is namelijk speelbaar op de virtual reality-headset van Sony. Capcom adverteert dit als simpelweg een extra besturingsmogelijkheid, maar de ervaring is zo anders dat het bijna aanvoelt als een andere game. Dit is echter wel een game voor ‘ervaren’ vr-spelers, dus als je al mi elijk wordt van Job Simulator zouden we je de ‘gewone’ controller aanraden.
Alles wijst er dus op dat Resident Evil 7: Biohazard beide doelgroepen gaat bedienen: aan de ene kant zorgen het eerstepersoonsperspectief en het ‘tijdreizen’ met videobanden ervoor dat de game vernieuwend aanvoelt, maar tegelijkertijd zijn daar de herbs, saverooms en geschifte vijanden waar Resident Evil-fans zo blij van worden. Gecombineerd met het feit dat de hele game in vr te spelen is (als je het aankunt) lijkt het erop dat Resi 7 weer een topdeel binnen de franchise gaat worden.