Toen we voor het eerst verrast werden door de gillende konijnen was het concept nog nieuw en intere ant. De gillende, psychotische konijnen die zowel op je zenuwen als de lachspieren werken en allerlei gekke dingen uithalen in vrij innovatieve mini-games konden moeilijk vervelen. Inmiddels zijn we echter een beetje uitgekeken op al die mini-games en zijn we juist gecharmeerd van de weg die Ubisoft met Raving Rabbids Go Home ingeslagen is. In plaats van allerlei lo e mini-games af te werken krijg je in Go Home het gevoel een waar avontuur te doorlopen, compleet met bijbehorende absurditeit, maar nu met een duidelijk begin- en eindpunt. Met dit nieuwste deel lijkt de ontwikkelaar echter weer terug te gaan naar zijn uitgekauwde roots en zien we in eerste instantie gewoon weer een nieuwe verzameling mini-games dat losjes aan een overkoepelend verhaal hangt.
Mini-games
Niet dat de mini-games niet leuk zijn om te spelen, daar scheelt het niet aan. Van de vijf soorten speltypes hebben we aan den lijve kunnen ondervinden dat er in ieder geval twee zeer goed te pruimen zijn, maar wel enkel in gezelschap. Als eerste gingen we elkaar te lijf in teams van twee, waarbij we terug gingen naar de tijd van (wat wij begrepen) de grote depre ie van de jaren dertig. Hier moest ieder team op zoek naar speciale voorwerpen in een grote, chaotische ruimte. Om op de juiste plekken te komen moet je elkaar helpen door de ander op te tillen of weg te gooien. Daarnaast kun je het andere team in de weg zitten door ze zo vaak mogelijk te meppen. Wie uiteindelijk het meeste objecten verzamelt wint. Dit simpel concept pakt door alle willekeurige gekkigheid, de gillende konijnen en het verleidend gemakkelijke gepest van de tegenstander ondanks z’n simpliciteit toch verra end leuk uit.
Het tweede speltype dat we gespeeld hebben was een Mario-Kart-achtige racegame, waarbij je met zelfgemaakte vleugels rondfladdert en elkaar het leven zuur maakt om zo zelf als eerste de finish te halen. Hierbij komen dus de nodige power-ups kijken, van speciale poortjes die je plots twintig meter terug plaatsen tot vliegende wc-ontstoppers. Daarnaast zijn er nog speciale poortjes die je sneller of langzamer doen vliegen, waardoor je dus zowel je ogen op het circuit wilt als op je tegenstanders wilt houden. De minigame laat zich prima besturen en speel je hem met z’n vieren op de bank dan kun je zo een paar uur vol ‘pesten’. Hoe divers de verschillende circuits zijn weten we nog niet. Wel weten we dat er een aantal verschillende tijdsperiodes is om in te racen. Vanuit een grote kamer vol schilderijen kies je de gewenste periode uit door er vol tegenop te vliegen.
Museum
Dat klinkt mi chien wat gek, maar dit wordt een stuk logischer als je weet dat je de verschillende speltypes en tijdsperiodes terugvindt in een museum. Dit museum dient dus als een centraal punt vanuit waar je alle acties onderneemt. Of je nu één van de vijf hoofdgames wilt spelen, je kostuum wilt veranderen, je vrienden wilt pesten of één van de vele extra mini-games in het museum wilt spelen: in het museum vind je alles. Speel je met vrienden dan zit je aan elkaar verbonden door een rol wc-papier, wat maakt dat niet iedereen zo maar ergens heen kan rennen. Omdat je ook op elkaars hoofd kunt gaan zitten en elkaar kunt meppen zul je er in de regel langer over doen om ergens te komen dan nodig is. Op een lollige manier welteverstaan. Dit soort kleine pesterijen fleuren het geheel wat op en in combinatie met de extra mini-games (zoals een getimed muziekspel waarbij je op het juiste moment vals moet zingen) heb je behoorlijk wat afleidingen om je mee te vermaken.
De teleurstelling zit hem dan ook niet in de kwaliteit van de lo e onderdelen. Dankzij de ervaring die het team met eerdere delen opgedaan heeft en de keuze om zich nu toe te leggen op een kleiner aantal mini-games valt hier bijna niets aan op te merken. Wat zo jammer is, is dat het zo’n onsamenhangend geheel lijkt. Mini-games op de Wii zijn allang niet nieuw meer, ook niet wanneer de Raving Rabbids er de hoofdrol in spelen. De keuze om het weer veilig te spelen, is dan ook erg spijtig. In plaats van een game te maken die leuk is om alleen te spelen en leuker wordt wanneer je het met vrienden doet, oogt Raving Rabbids Travel in Time als een game die alleen in gezelschap z’n kwaliteiten toont maar anders niet lang weet te boeien.