Op Gamescom mogen we na de persconferentie van Microsoft voor het eerst met Siege aan de slag op een console. Dat blijkt niet of nauwelijks een kwestie van wennen, zo verzekert Ubisoft ons. Dat klopt. De besturing op de One-controller is soepel en de framerate komt niet onder de zestig frames per seconde, zo blijkt tijdens het spelen. Maar heel lang spelen, dat zat er niet in. We doen in totaal drie potjes.
Siege mag er zijn
Ironisch genoeg signaleren we juist op de console dat Rainbow Six Siege geen game is die het puur moet hebben van gameplay. Siege is niet overweldigend prachtig en zeker niet ‘Crytek-mooi’, want de levels zijn relatief kaal en textures worden vaak herhaald. Maar de hoge framerate en resolutie (1080p zonder trucjes, beloofde een van de Canadese ontwikkelaar ons), in combinatie met de hoge mate van vernietiging en soepele animaties, zijn best indrukwekkend. Zeker in het heetst van de strijd vliegen de houtsplinters en vonkjes je om de oren.
Er is tijdens onze speelse ie geen hostage om te redden. Ditmaal spelen we Siege in de modus Team Deathmatch. Maar wacht even, vraag je je vast af, een Team Deathmatch-modus in Siege? Schrik niet, in Siege kun je in geen enkele competitieve modus respawnen, zo drukt een medewerker van de ontwikkelaar ons op het hart. Je hebt in Siege maar één leven. Team Deathmatch is simpelweg een andere naam voor wat voorheen in de serie Team Survival heette.
Je hebt in Siege maar één leven
Ongenaakbare spanning
Het is in de modus louter de bedoeling het andere team om te leggen zonder dat je eigen team sneuvelt. Het is een basaal principe dat zo oud is als Methusalem maar dat nog evenzeer ongenaakbare spanning oplevert. En het maakt daarbij niet eens uit of je de game voor ‘even tu endoor’ speelt of met een team vol bekenden die het onderste uit de kan willen halen.
Een voorbeeld. In ons allereerste potje spelen we de map Hereford Base als lid van het offensieve team. We moeten een basis binnenvallen. Na met drones het pand te hebben doorzocht, komen we tot de conclusie dat het vijftal zich verspreid over twee kamers op de bovenste verdieping bevindt. Enkele ramen zijn niet gebarricadeerd met planken, de deuren zijn dat wel.
Drie teamgenoten gaan direct dood bij de inval. Twee van hen worden uit een raam van de bovenste verdieping met één kogel door het hoofd geschoten omdat ze zonder op te letten om het huis heenlopen. Het derde slachtoffer gaat dood door mijn breaching charge (waarvan akte, en waarvoor excuses). Alle druk ligt bij ondergetekende en de Squad Leader, een van de ontwikkelaars van de studio in Montreal.
Met een rappeltouw banen we ons met z’n tweeën via de noordzijde van het pand een weg naar de bovenste verdieping, waar we plaatsnemen op een afdakje naast ‘n kamer met een op dat moment onbekend aantal tegenstanders. De ontwikkelaar plaatst een breaching charge, telt af naar nul, blaast de muur en begint door de rook naar binnen te schieten. Zijn kogelbarrage neemt met heel veel geluk het leven van twee onoplettende verdedigers.
Ik ren op commando naar binnen door het ontstane gat in de muur, grijp mijn sloophamer en ram de gebarricadeerde deur aan de overzijde van de kamer naar gruzelementen. We starten een zoektocht door de woning en die blijkt succesvol: als duo schakelen we kamertje-voor-kamertje een geheel team uit. Door met een schild voorop te lopen en onze ruggen naar de muur te richten blijken de verdedigers rijp voor de slacht, resulterend in een overdaad aan slecht gemikte high fives.
Beperkingen voor de verdedigende partij
Die momenten waarop destructie een hoofdrol speelt zijn bij het binnenvallen van een pand niet zeldzaam. Het afspreken van waar en wanneer je een kamer instormt is er strikt mee verweven. Als verdedigende partij is het vooral zaak om met staalbarrières te zorgen dat kwetsbare plekken in een kamer bestand zijn tegen al die breaching-methodes. De aanvallende partij kan bepaalde muren en deuren bijvoorbeeld met hamers inslaan of met charges opblazen, maar spelers kunnen ook van flinke afstand met een speciale granaatwerper te werk gaan.
Verdedigers kunnen verstorende apparatuur plaatsen, waardoor monitoren en apparatuur van tegenstanders in en nabij sommige kamers niet werken
Verdedigen heeft andere charmes dan aanvallen en opblazen. Voor verdedigers gelden andere wetten, zeker voor degenen die geloven dat de aanval de beste verdediging is. Verdedigers kunnen het pand waarin ze spawnen niet verlaten. De ramen en deuren worden afgeschermd door onzichtbare muren die rood kleuren zodra je dicht bij ze in de buurt komt.
Of dat te betreuren valt is een tweede. De structuur van Siege is juist beperkend omdat het format in het geval van rushende verdedigers in het water valt. Wat is Siege zonder siege? Bovendien pakken die beperkingen voor verdedigers ook voordelig uit. Ze kunnen op ieder moment in de game (ook als ze dood zijn) van perspectief wi elen met een van de vier à vijf beveiligingscamera’s in het gebouw. Daarnaast kunnen verdedigers verstorende apparatuur plaatsen, waardoor monitoren en apparatuur van tegenstanders in en nabij sommige kamers niet werken.
Neemt de tijd en moeite
Ubisoft Montreal neemt tijd en moeite voor Siege en dat gaat niet onopgemerkt. Niet alleen door het annuleren van het op het oog teleurstellende Rainbow Six Patriots, maar ook door de manier waarop de game mondjesmaat concreet wordt. Met een onorthodoxe alpha-versie en een nog te verschijnen bèta van de game, lijkt de ontwikkelaar écht een waardige, gebalanceerde Rainbow Six-titel af te willen leveren. De nieuwe Spectator-modus tekent de competitieve ambities van de uitgever.
De release op 13 oktober nadert. De voortekenen zijn gunstig, maar we zijn pas enthousiast en opgelucht als we eens goed de tijd voor deze game kunnen nemen. Helaas kan dat pas op 24 september, als de bèta speelbaar is.
Rainbow Six Siege verschijnt op 13 oktober op pc, PlayStation 4 en Xbox One.