De makers van Project Spark geloven dit ook, maar hebben daarnaast ook het inzicht ontwikkeld dat mensen een duwtje in de rug nodig hebben, dat ze gestimuleerd moeten worden en dat het vooral niet te lastig moet zijn. De filosofie van Project Spark klinkt doordacht, al is deze pas goed te toetsen als de game daadwerkelijk uitkomt.
De bouw-je-eigen-platformavontuur-game ziet er in ieder geval gebruiksvriendelijk uit. Met een enkele druk op de knop zijn landschappen te maken die vervolgens met een andere knop weer zijn te voorzien van hele thema’s. Hiertu en kan ook weer gewi eld worden, waardoor je zandlevel met cactu en plots verandert in een sneeuwlevel met sneeuwpoppen.
In Project Spark draait het om het toekennen van gedrag en het instellen van regels. Vijanden reageren daardoor op de gewenste manier als je ze tegenkomt, maar het is bijvoorbeeld ook mogelijk om het camerastandpunt te veranderen. De regels zijn vormgegeven als blokken, waardoor het heel inzichtelijk overkomt en stukken regels makkelijk te delen of deleten zijn en het karakter van een vijand of object snel aangepast kan worden.
Een leukigheidje hierbij is de implementatie van Kinect: cutscenes zijn zelf in te spreken en bewegingen zijn ook voor de camera uit te voeren waarna ze in de game worden verwerkt. Er is dus zeker wat amateurtoneel vanuit de eigen huiskamer de wereld in te slingeren. Centraal in het delen van al deze content gaat de Project Spark-website zijn, die dankzij de mogelijkheid van de Xbox One om meerdere applicaties naast elkaar te draaien prima tot zijn recht kan komen.
Het gevaar van Project Spa...
Het aansporen van spelers om met eigen toffe concepten te komen, heeft het ontwikkelteam wel onder de knie. Er zijn in de gesloten testomgeving al heuse op Limbo geïnspireerde 2D-levels gemaakt. Ook hele stukken kunstmatige intelligentie zijn te schrijven, te delen en te waarderen, waardoor ook een stukje achterliggende mechaniek lekker eenvoudig aangeboden kan worden aan andere spelers.
Het probleem van al deze geboden vrijheid is dat het ook leidt tot incomplete levels en halve ideeën. In Project Spark is het prima mogelijk om een intelligent geprogrammeerd personage te maken die je vervolgens deelt met de wereld omdat dat je toevallig intere eert. Voor spelers die echter echt wat willen spelen, is een enkel personage in een kale omgeving natuurlijk niet genoeg. Hoe ze bij Project Spark precies willen voorkomen dat brokjes content ook hun plek vinden in een game die zichzelf op de borst klopt om het maken van hele werelden (tot een grootte van maximaal vijf bij vijf kilometer), is lastig in te schatten.
Toch lijkt het erop dat de ontwikkelaar ook met dit soort valkuilen wel rekening gaat houden. Zo introduceert het spel de eenvoudiger opgezette Cro roads-optie voor degenen die weinig tijd of inspiratie hebben, waarbij platformlevels op basis van een paar keuzes in elkaar worden gezet. En het team durft al vooruit te denken en kijkt naar de mogelijkheid om wellicht levels simultaan met andere spelers te laten creëren, wat natuurlijk een fantastische manier is om de drempel nog meer te verlagen. Of de filosofie van Project Spark klopt, de spelers zullen het leren.
