Het was in 2013 de eerste titel die de nieuwe PlayStation 4-gamers de stuipen op het lijf joeg, waar het tweede deel van de serie in een korte hands-on se ie wederom in slaagt. We rennen door donkere maïsvelden en een verlaten en spookachtig schoolgebouw, en verkennen zo ook nog gore hutjes in een niemandsoord in de woestijn van Arizona. De vertrouwde elementen uit Outlast zijn allemaal weer van de partij in deze zeven uur durende game; het managen van de camerabatterijen waarmee je de omgeving verlicht, het verstoppen in kluisjes om aan psychopaten te ontkomen en bovenal het gebrek aan vechten.
Ontspoorde situaties
Philippe Morin, een van de oprichters van de studio, vertelt dat er op het gebied van leveldesign wél grote ontwikkelingen hebben plaatsgevonden. Het origineel wordt gedefinieerd door de nauwe gangetjes van een op hol geslagen psychiatrische inrichting, waarbij je amper het gebouw verlaat. “In Outlast 2 dwaal je vaker in de buitenlucht, in grotere, wijdere omgevingen”, legt Morin ons uit. “De game duurt daarbij rond de zeven uur, zodat het een rollercoaster-ervaring blijft.” De situatie in de demo die we spelen ontspoort al snel wanneer de auto waarin twee journalisten zich bevinden crasht terwijl het duo een moord op een zwangere vrouw onderzoekt.
We kruipen in de huid van de mannelijke helft van het tweetal, op zoek naar de collega die vermist is na het ongeluk. Wat meteen opvalt, is dat de Unreal Engine is opgekrikt. De zuidelijke taferelen van veranda’s met krakende wiebelstoelen, de stoffige vlaktes en hoog begroeide boerderijvelden zien er vele malen mooier uit dan wat Outlast biedt. Om je heen valt meer te zien en dat komt de spanning ten goede. Binnen minuten zijn de eerste louche figuren al gespot, waarbij de enige weg die we op kunnen in hun richting is.
Paniekmanagement
Het leidt ons naar hopen met levenloze lichamen waar de vliegen driftig omheen cirkelen, met geluiden in de verte die niets anders dan onheil voorspellen. De opbouw en het mysterie worden zo mooi opgebouwd, met hier en daar wat goedkope, doch effectieve jumpscares. Zodra het kat-en-muis-spel waar de eerste Outlast ook zo bekend om staat begint, lijkt de ontwikkelaar echter niet goed te hebben gekeken naar de gebreken uit de eerdere game. Vooral in de grotere omgevingen raak je de weg snel kwijt en is het onduidelijk waar we heen moeten rennen, vooral als de batterijen van het licht opraken.
Zulke momenten zitten de achtbaanrit wat in de weg. Dit is zonde, want iedereen die graag naar horrorfilms van de slasher-variant kijkt, heeft altijd al eens door een maïsveld willen rennen terwijl er gestoorde boeren achter je aan zitten. Het voegt wel de nodige uitdaging toe, want naast de verhaalvertelling die Red Barrels met de omgeving, geluidseffecten en verzamelbare objecten toevoegt, wil de maker ook gewoon dat de speler peentjes zweet. Een juiste balans tu en totale paniek en navigeren door een plek waar de bloederige pikhouwelen je om de oren vliegen zou hier goed te pas komen.
Outlast 2 lijkt daarom vooralsnog in het verlengde van het eerste deel te liggen, wat niet per definitie erg is, want er is genoeg vraag naar. Het is daarnaast intere ant om te zien waar het occulte verhaal vol satanistische rituelen en samenzweringen heen gaat, iets wat volgens Morin ook nog wordt uitgediept met een stripboekenreeks die de kloof tu en de twee titels moet vullen. Wanneer dat zover is, zullen de bloeddrukklachten weer optreden, dus werk maar alvast aan je meditatietechniek.
Outlast 2 komt deze herfst uit voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.
Door Sander van Dalsum
