Ken je 'm nog, de term 'killer app'? Het is een wat uit de mode geraakte erenaam voor elk stuk software dat eigenhandig de aanschaf van een nieuw systeem rechtvaardigt. Zoals Tetris voor Nintendo's Game Boy, Sonic the Hedgehog voor de Sega Mega Drive en Grand Theft Auto III voor PlayStation 2. Tegenwoordig hebben veel systemen echter geen absolute verkooptopper meer nodig om aan de man gebracht te worden. De Xbox 360 en de PlayStation 3 zijn heuse multimedia-apparaten die de functie van louter spelcomputer ver ontstegen zijn, terwijl voor iOS en Android dagelijks meer software verschijnt dan we ooit konden dromen.
Bij Nintendo ligt dat anders. De Japanners ontwikkelen hun hardware immers nog altijd primair voor speelplezier, dus elke potentiële killer app is van e entieel belang voor de verkoop van een spelcomputer. In het geval van de Wii was de bundeling met Wii Sports gelijk al een schot in de roos, want de ma a omarmde de combinatie van bewegingsgevoelige besturing en sportspelletjes. En voilà: de hardewareverkoopcijfers rezen op dag één al de pan uit.
Wat voor de Wii U de killer app wordt, is nog niet duidelijk. Ondanks geinige vernieuwingen doet New Super Mario Bros. U aan als de zoveelste gemoderniseerde tweedimensionale Mario-platformer, en heeft Rayman Legends niet de allure om Nintendo's nieuwste console te dragen. De vraag is of Nintendo Land dat wel heeft – zeker aangezien je juist deze game bij een Premium-bundel van de Wii U kunt krijgen. Want hoe kan een bundel van spelletjes nou hele volk tammen overhalen om een spelcomputer te kopen?
Oud introduceert nieuw
Daarvoor krijgt Nintendo hulp van zijn eigen creaties. Veel populaire namen uit de rijke historie van de Japanse spellenboer zijn aangehaald ter inspiratie van de twaalf minigames in Nintendo Land – alleen in de Super Smash Bros.-games (over killer apps gesproken!) zaten verwijzingen naar meer namen uit het verleden. Het idee is duidelijk: door middel van de herkenbaarheid van Mario, Zelda en Metroid wil Nintendo ons kennis laten maken met de innovatieve controller. Daarbij is asymmetrische gameplay het toverwoord: één speler speelt met de Wii U GamePad, terwijl maximaal vier anderen met Wii-afstandsbedieningen in de hand hun ogen richten op de televisie.
Onlangs mochten we zelf een aantal Nintendo Land-minigames proberen, waaronder Mario Chase, dat zich in Mushroom Kingdom-achtige arena's afspeelt. De GamePad-speler bekijkt hier de actie van bovenaf, terwijl hij zijn als Mario verklede Mii uit handen moet houden van de op Toads lijkende tegenstanders – bij wie op het grote scherm de camera achter de personages is gepositioneerd. Animal Cro ing: Sweet Day draait de rollen min of meer om: de groepsleden verzamelen zoveel mogelijk snoepjes in een vierkant bosdorp, terwijl de eenling vanaf het kleine scherm twee bewakers aanstuurt om ze te pakken te krijgen.
In Luigi's Ghost Mansion trekken de partijen tegen elkaar ten strijde: de meerderheid gaat, gewapend met zaklampen, in doolhofachtige huizen op jacht naar een moeilijk te spotten spook dat door middel van de GamePad bestuurd wordt. De speler met het kleine scherm voor zich probeert op zijn beurt de spokenjagers te besluipen. Ook in Metroid Blast is de spelerverdeling vergelijkbaar: met de GamePad beschiet iemand vanuit een kleine, vrijelijk te bewegen versie van Samus Arans ruimteschip de andere Mii's, die gehesen in Vara Suits net zo hard kunnen schieten en bovendien beschikken over de Morph Ball en de Grapple Beam.
Allen voor elkaar, één voor zichzelf
Voor socialer ingestelde spelers zijn er ook minigames gericht op coöperatief spel, waaronder Metroid Blast: in plaats van elkaar te bestoken met laservuur, is het zaak om samen zoveel mogelijk vijanden af te schieten. Zo ook in The Legend of Zelda: Battle Quest, waarin één speler met de GamePad schiet en richt met pijl en boog, terwijl de rest zwaarden hanteert met Wii-afstandsbedieningen – vergelijkbaar met de manier waarop Link vecht in Skyward Sword. Hier komt ook de nodige tactiek bij kijken, zoals het geven van rugdekking en het timen van aanvallen op een eindbaas voor maximaal effect.
Van diezelfde orde is Pikmin Adventure, waarin de GamePad-speler verkleedt als Olimar de andere spelers als Pikmin voor zich laat vechten, maar juist deze minigame voelde tijdens onze speelse ie nogal rommelig aan. Wel valt op dat deze drie coöpspelletjes lekker uitgesmeerd zijn: het aantal levels is op twee of (in het geval van Metroid Blast) meer handen te tellen, zodat de games langer meegaan dan een standaard minigame in bijvoorbeeld Mario Party.
Hoewel in je uppie spelen ondergeschikt lijkt te zijn aan het gamen met anderen, kun je wel zelf ninjasterren werpen op bewegende doelen in Takamaru's Ninja Castle, tu en obstakels doorzwevende ballonnen verzamelen in Balloon Trip Breeze en zowel reflexen als je hersenen trainen met het puzzel- en platformspelletje Donkey Kong's Crash Course. Wat Yoshi's Fruit Cart, Octopus Dance en Captain Falcon's Twister Race gaan doen, is vooralsnog onbekend. Feit is wel dat Nintendo Land barstensvol zit met gameplay: of je nou alleen, mét of tégen vrienden speelt, deze bij de reguliere Premium-bundel ingepakte Wii U-game geeft een mooie inleiding in de mogelijkheden van de console. Het is enkel nog de vraag of dat het predicaat killer app waardig is