Autolog 2.0 noemt Criterion het. Waar je ook rijdt in de open wereld van Most Wanted, je wordt steeds om de oren geslagen met de records van je vrienden. Met welke snelheid ze langs een flitspaal zijn geschoten, of hoe ver ze sprongen terwijl ze door een billboard vlogen, waarbij de nummer één vervolgens op het bord geplakt wordt. En natuurlijk hoe snel ze een bepaalde race hebben voltooid. Een lekker irritante manier om de competitiedrang te vergroten, al is het nog even de vraag hoe houdbaar het constante geprik in je ego is.
Hoe erg is het als van de – laten we zeggen – 100 uitdagingen er 54 sneller zijn gedaan door mensen uit je vriendenlijst, terwijl jij zelf in 37 evenementen bovenaan staat en er nog een aantal onontdekte evenementen zijn? Ga je daadwerkelijk bij elke flitspaal in zijn achteruit als je bemerkt dat je slechts derde bent van je vrienden? Mi chien de eerste paar keer wel, maar bij flitspaal acht is het niet ondenkbaar dat je het wel gesneden vindt. Uiteindelijk zullen er maar een paar punten in de open spelwereld zijn die er echt toe doen voor jou en je vrienden.
Joe Danger
Gelukkig is er ook nog zoiets als een directe multiplayer, waarin je direct tegenover elkaar staat en er weinig misverstand over kan bestaan wie de beste is. Wie zich waagt aan een online potje wordt gevraagd om naar een bepaalde locatie in de spelwereld te rijden, alwaar een nieuw evenement van start gaat. Dit kunnen eenvoudige checkpointraces zijn, maar er zijn ook originele andere evenementen.
Zo kreeg ondergetekende de opdracht om naar een flood channel te rijden, naast mij kreeg Autoweek/Gamer.nl-redacteur Joe van Burik (die in het bezit is van een racelicentie) dezelfde opdracht. Daar aangekomen was de opdracht simpel: wie kon in de aangegeven omgeving de hoogste snelheid behalen. Joe was nog vrolijk donuts aan het draaien bij de start, terwijl ik met hoge snelheid door het kanaal reed. Een bocht, een te late remactie en geschraap tegen de zijkant. Een aardige poging, maar verre van perfect. Ik reed naar het andere uiterste van het kanaal, terwijl Joe groter werd in de achterspiegel. Hij pakte de eerste plaats door een uitgekiende turbo en een goede timing. Ik gooide de wagen om, wachtte tot het verkeer weg was en aapte de meester na. Drie kilometer langzamer, shit. Tweede plek achter Joe.
In een volgend evenement kregen we de opdracht om een zo lang mogelijke drift rondom een watertoren uit te voeren. Rondje eromheen rijden en langzaam gas geven en getimede handremmetjes bracht me richting de top van het kla ement. Vol verbazing zag ik dat Joe een veelvoud van mijn meters had voltooid. Ik keek mee op het scherm en zag de tactiek: onder de watertoren lag een flinke plas water waar hij vrolijk rond spartelde. Ah, zo werkt dat dus.
Een laatste evenement zette ons gelukkig niet meer tegenover elkaar. Met alle aanwezigen moesten we op een aangegeven locatie gezamenlijk een x aantal meters springen. Twee tegenover elkaar geplaatste schansen moesten helpen. Joe speerde er vandoor, ik had ruzie met de handrem en begon een halve minuut later aan mijn aanloop. Vlak voor lancering gooide ik er een turbo uit en midden in de lucht keek ik recht in de ogen van virtuele Joe, die hansworst hield niet rechts aan bij zijn sprong! Een harde botsing later lagen we op de grond. Ik keek verbouwereerd naar links. “Oeps”, zei Joe met een big smile. Ja, lekker hoor.
Eeuwige tweede
Most Wanted bestuurt zoals je mag verwachten heerlijk en de pure lol spat van je spatborden af. De handrem is je beste vriend als het op bochten aankomt, het gaspedaal mag je vol door de vloer trappen en de turbo voelt niet te krachtig aan, zoals in sommige andere racegames. Daardoor krijg je ook echt het gevoel dat betere rijders ook daadwerkelijk vooraan eindigen en het niet allemaal maar show en mazzel is. Waarschijnlijk zal ik daarom ook maar alvast moeten gaan wennen aan die kop van Joe...