Monster Hunter zegt de meeste westerlingen niet zoveel. Het komt uit Japan, zoveel weten de meeste gamers nog wel, en het is daar gigantisch populair. Iets met op monsters jagen? Een soort Pokemon in 3D? Toch is het net even wat anders. Dat moet ook wel, want in Japan is de game zo populair dat de serie de verkoop van zowel de PSP als de Wii nieuw leven in heeft geblazen.
Morsdood
Je jaagt in Monster Hunter wel op monsters, maar je bewaart ze zeker niet in balletjes om ze te trainen voor turn-based gevechten. Nee, ze moeten morsdood, waarna je er wat vlees vanaf kunt snijden om op te eten of door te verkopen. Daarnaast krijg je er punten voor, die je in kunt wi elen in het dorpje waar je verblijft. Die punten gebruikt het dorp om uit te breiden, waardoor er weer nieuwe quests beschikbaar komen.
Die nieuwe quests houden, zover wij in de pakweg drie uur dat we aan de slag konden met Capcom's megahit, bovenal in dat je op jacht gaat naar nieuwe monsters of bepaalde items verzamelt in de spelwereld. Paddenstoelen, grondstoffen om nieuwe, betere wapens te maken, dat soort spul.
Prettige elementen
Het klinkt allemaal niet bijster spannend, maar wanneer je de Cla ic Controller in de handen neemt (je kunt ook de Wiimote en Nunchuck gebruiken, maar eigenlijk wordt het aangeraden de traditionele gamepad te gebruiken – de game wordt er zelfs met eentje gebundeld) besef je dat het wel degelijk dolle pret is. Monster Hunter Tri heeft namelijk een aantal elementen in zich die het een erg fijne ervaring maken.
Allereerst is daar de spelwereld zelf. Die voelt heerlijk open, terwijl daar eigenlijk toch geen sprake van is. Dat ligt aan de prachtige achtergronden die je het gevoel geven dat je met een gigantische spelwereld te maken hebt. De game is ook relatief groot, door je alleen op het hoofdverhaal te richten moet je er volgens de ontwikkelaar ongeveer veertig uur aan kwijt zijn, maar alle gebieden zijn opgedeeld in kleinere 'levels'. Je komt dus constant terecht in kleine, afgebakende gebieden, maar dit stoort nooit omdat het voelt alsof het allemaal deel uit maakt van een veel grotere wereld.
Het helpt natuurlijk ook dat de game er heel goed uit ziet. De grafische stijl hangt ergens tu en tekenfilm- en realistische stijl en daar kan de Wii prima mee overweg. De game is niet superscherp, maar de lichte waas die er overheen hangt zorgt ervoor dat het geen lelijke pixelbrij wordt en vooral de achtergronden zijn een lust voor het oog. We hebben menig maal met fonkelende ogen naar de diverse locaties gekeken, fantaserend dat we daar zelf rond konden lopen. Dat doen goede RPG's nou eenmaal met je.
Monsters
We waren weer blij dat we gewoon op de bank zaten toen we de monsters tegenkwamen. De eerste monsters zijn nog vrij tam en lijken vooral op kleine dinosauriërs. Ze vallen je niet zo snel aan en rennen eerder weg wanneer je op ze jaagt. Af en toe rondsluipen is dus niet zo'n slecht idee. Maar vooral verderop in het spel, wanneer je al vele monsters hebt gezien en gedood, krijg je gigantische gedrochten voor je neus. Niet alleen op de vele wijde grasvelden waar je overheen loopt, maar ook in de lucht en in het water. De monsters zijn absoluut de sterren van het spel. Doordat er zoveel monsters zijn, ze er vaak enorm indrukwekkend uitzien en je ook nog eens informatie over alle monsters kunt verzamelen (wijs de Wiimote naar het scherm om er eentje vast te leggen), heb je echt het idee dat je na een paar uur spelen een expert in het monsterjagen wordt. Het voelt als een beroep, maar dan wel eentje die leuk is om te beoefenen.
De gameplay zelf is niet heel opzienbarend, al werkt het heel verslavend om steeds grotere vijanden tegen de vlakte te krijgen. Met je diverse wapens hak je in real-time je vijanden om zeep, maar echt perfect is de besturing niet. Wanneer je een paar keer op de actieknop ramt, blijft je personage één kant op hakken en dat is niet echt handig wanneer een vijand constant beweegt. Het voelt allemaal net niet flexibel genoeg, al moet gezegd dat je hier erg snel aan went. Dat is geen excuus natuurlijk en het is duidelijk dat dit best een beetje bijgeschaafd had mogen worden. Niet echt storend dus, maar ook niet perfect.
Details
Verder excelleert Monster Hunter Tri vooral in details. Vlees dat je wilt eten moet je op een barbecue bakken, maar doe je dat te lang dan raakt het aangebrand en dat is niet goed voor je. Wapens raken bot na lang gebruiken en moeten weer bijgeslepen worden. Je kunt meubels en versiering voor je huisje verzamelen en die naar eigen smaak indelen. Dit zijn slechts enkele voorbeelden van hoe Monster Hunter Tri je steeds meer naar je toe trekt, totdat je opgeslokt wordt door deze diepe wereld.
En dat is het sterke aan Monster Hunter Tri: het is diep, maar tegelijk begeleid het je heel erg in het leren van de fijne kneepjes van het vak. Je merkt tijdens het spelen dat er een hardcore achterban is van Monster Hunter die ook met dit deel weer tevreden gesteld moet worden, maar het spel neemt je net zo goed bij de hand om je uit te leggen hoe alles werkt. Op deze manier kan Europa wellicht ook eindelijk veroverd worden door de serie waar Japan al jaren van in de ban is.