Het stuk dat we vandaag zagen was precies wat we ervan verwachtten. De game ziet er prima uit, iets beter dan het vorige deel, maar niet heel veel beter. Weinig verra end dus, maar dat mag met zo'n sterke voorganger. De eerste Modern Warfare liet maar weer eens zien waar Infinity Ward echt goed in is: een spektakelstuk neerzetten waar menig Hollywood-regi eur trots op zou zijn. Modern Warfare was een erg lineaire game vol scripting, die je slechts zelden het gevoel gaf je te beperken in je vrijheid. Met Half-Life 2 beweest Valve hier ook heel erg sterk in te zijn en Infinity Ward kan zich op dat vlak naast die grootmeester scharen. World at War stelde op dat gebied wat teleur. Treyarch, die andere Call of Duty-ontwikkelaar, kan prima games maken, maar geeft je nooit dat gevoel van vrijheid in chaotische vuurgevechten.
Hartslagradar
Het level van MW2 dat wij speelden had het allemaal. Het begint rustig op een besneeuwde berg in Kazachstan. Als groene soldaat Roach volg je veteraan Soap MacTavish. Dat hij zijn sporen heeft verdiend, weten we, want hij is één van de hoofdrolspelers uit het eerste deel. MacTavish gaat je voor en klimt een berg op, jij gaat erachteraan. Met de twee triggers op de controller kun je de ijsbijlen aan beide handen in het ijs slaan. Eenmaal op de berg sluip je onopgemerkt de vijandelijke basis in, een vereiste voor een succesvolle mi ie. Daarom ben je bewapend met een ACR met geluidsdemper en een hartslagradar, waarmee je nabije vijanden kunt spotten.
Omdat de mi ie zich grotendeels in een sneeuwstorm afspeelt, en je zicht niet erg goed is, is die radar een goede uitkomst. Het gebrekkige zicht zorgt voor een extra spanningsfactor. Je kunt je vijanden besluipen, maar ze ook proberen te ontlopen. Er lopen er veel rond in de omgeving en ze allemaal uitschakelen lijkt een onmogelijke opgave, zeker met z'n tweetjes. Dat is dan ook niet het doel van de mi ie, je wilt niet iedereen vermoorden, je wilt een brandstofopslag opblazen en belangrijke informatie van een PC downloaden.
Rode waas
Jij mag het zoekwerk doen, terwijl MacTavish je bijstaat. Regelmatig krijg je een vijand op de radar die even later verandert in een rode waas in de sneeuw; afgemaakt door MacTavish. Ook wanneer er twee vijanden vlak bij elkaar staan, kun je op je partner rekenen. Het kan namelijk lastig zijn de ene af te maken, zonder dat de ander het merkt. MacTavish spreekt met je af dat hij de rechter pakt, jij de linker. Hij telt tot drie en je schiet beide je eigen doelwit neer.
Na voorzichtig rondsluipen en het stilletjes neerschieten van verschillende vijanden, plant je een bom op het brandstofdepot. In het kantoor waar je vervolgens naartoe gaat, gaat het helemaal mis. Terwijl jij boven bent, wordt MacTavish beneden omsingeld door een klein legertje vijanden. En dus drukt Roach de ontsteker in, het brandstofdepot ontploft en de twee teamleden maken gebruik van de consternatie om het gevecht aan te gaan. Op dit punt gaat de game over van een spannende game, naar een echte actiegame. Soldaten komen van alle kanten rennend en op sneeuwscooters. Je rent ervandoor en vindt op de rand van de basis een sneeuwscooter voor jezelf.
De game schakelt daarmee naar een nog hoger tempo. Zigzaggend tu en de bomen door schiet je soldaten neer en schiet een helikopter raketten op je af. Zoals de meeste goede actiefilms, is Modern Warfare 2 zeker geen revolutie. Maar dat het één grote adrenalinepompende rush wordt, dat staat al vast. Laat maar komen!